By: Mike Juha
------------------------------------------------
Sumiksik sa isip ko ang mga nangyari sa gabing nakaraan at pakiramdam ko ay panaginip lang ang lahat. Naghalo ang excitement at saya sa nangyari bagamat sa kaloob-looban ko, may nadarama din akong “guilt” o hiya sa sarili. Parang, “totoo” ba talaga ang lahat...?
Hinila ko ang kumot na ginamit ni kuya sa pagtulog at tiningnan ko ito nang maigi, hinanap ang bakat na magpapatunay na may nangyari nga. At noong makita ko ito, doon ko napagtanto na totoo nga ang lahat. Idinampi ko ito sa king mukha at inamoy-amoy ko ang parteng iyon kung saan naroon ang bakat...
Noong mahaplos ko ang aking pisngi, nakapa ko naman ang natutuyong dagta na dumikit pa doon. Magkahalong kilig at pagkahiya sa sarili ang aking naramdaman.
Dali-dali akong lumabas ng kwarto upang hanapin si kuya.
“Umalis na papuntang school, may kalahating oras na ang nakalipas” Ang sagot sa akin ni mama.
Syempre, laking pagtataka ko kasi napakaaga naman niyang umalis at hindi ganoon si kuya. Palagi niya akong sinasabayan, hatid-sundo pa.
“Bakit hindi niya ako hinintay ma?” ang tanong kong may dalang pagmamaktol.
“Tinanong ko nga rin iyan sa kanya ngunit ang sabi ay may dadaanan pa raw siya…”
Agad kong tinawagan ang cp ni kuya ngunit hindi na ito ma-contact. “Out of coverage area” daw. Hindi ko alam kung pinatay niya o sadya bang wala lang power ang battery. Nagtext ako, walang reply. Bigla ko tuloy naramdaman ang takot na baka totohanin talaga niya ang sinabi niyang kundisyon na kapag doon ako matulog sa kwarto niya, magbabago na ang takbo ng aming set-up.
Kaya nalito man sa inastang iyon ni kuya, wala na akong nagawa kundi ang pumunta sa school na mag-isa. Nalungkot ako, nag-alala na baka ganoon na nga palagi ang set-up namin.
Uwian galing eskwelahan, mag-aalas sais ng gabi. Tinungo ko ang student center kung saan ako dapat maghintay kay kuya. Iyon kasi ang waiting area namin kapag ganoong uwian at doon kami maghintayan. Kapag nandoon na kaming dalawa, sabay na kaming uuwi.
Bagama’t hindi niya sinagot ang mga texts at tawag ko, pumunta pa rin ako.
Ngunit wala akong kuyang nakita. Kinabahan ako kasi kapag ganoong hindi niya ako sasamahan sa pag-uwi, dapat ay may text siya o puntahn niya ako sa klase ko at magpaalam na may gagawin pa siya o kaya dapat na hintayin ko siya. Ngunit wala siyang text o pasabi.
Inikot ko ang mga mata sa paligid ngunit hindi ko pa rin siya mahagilap. Pinuntahan ko ang likod ng student center kung saan may mga malalaking puno ng kahoy at kung saan ginagawa itong umpukan ng mga estudynte. Laking gulat ko noong makita si kuya doon at may kaharutan. Si Zach! At walang katao-tao sa lugar kundi silang dalawa lang!
Habang nakatayo akong malayo sa kanila, kitang-kita ko ang pagtatawanan nila, pagbiburuan, dikit na dikit pa ang mga katawan nilang isinandal isa’t-isa, walang pakialam kung may makakita man na ibang mga estudyanteng biglang susulpot sa lugar. Parang sarili nila ang mundo at masayang-masaya sila.
Napasimangot agad ang aking mukha. Selos ba? Agad ko silang nilapitan.
Si Zach ang unang nakakita sa akin, “O nandito na pala ang utol mo!”
Agad ding tumayo si kuya, nagpaalam. “O, sige at puntahan ko na si Lani!” ang sagot ni kuya na hindi halos tumingin sa akin sabay talikod at alis.
“Kuya!!!!”” Sigaw ko
Ngunit tuloy-tuloy lang siya na parang walang narinig.
Syempre, nalito ako sa ipinakitang inasta niya. Parang hindi niya ako kilala. Parang may galit ba siya sa akin? Nalilito talaga ang isip ko. “At akala ko ba ay galit siya kay Zach at ang sabi pa nga niya ay uupakan niya ito kapag nakita niya. Tapos nakikipagharutan pala siya! Ano iyon?” sigaw ng isip ko. Wala talaga akong kaalam-alam sa takbo ng utak niya.
“Tara na…” sambit ni Zach.
“S-saan tayo pupunta?” sagot ko.
“Ako ang maghahatid sa iyo sa pag-uwi mo ngayon.”
“B-bakit si kuya? Pumayag ba siya?”
“Oo naman. Wala daw problema sa kanya. Ako na raw ang bahala sa iyo.”
“Ganoon? Para akong isang aso na inihabilin sa ibang taga-alaga?” sambit ko.
“Bakit? Ibang tao ba ako sa iyo?” sagot naman ni Zach.
“Ang ibig kong sabihin dapat kasali ako sa usapan ninyo. Kasi po, may utak din naman ako e. Kasi po, nakakaintindi naman ako sa salita ng tao e...”
“O, sya... sorry na. Sa sunod hindi na ako makikialam sa usapang mag-kuya...” ang nasabi ni Zach, ini-emphasize ang salitang “mag-kuya” naamoy na may tampuhan kami ng kuya ko. “Ok kana?” tanong niya uli.
“Sa iyo, OK. Pero sa kanya, hindi!” ang padabog kong salita.
“Aw, good. At least sa akin OK ka.” Sabay ngiti. “O tara na!”
Kaya sumama na ako kay Zach. Noong paangkas na ako sa motor niya, inikot ko pa ang mga mata ko sa paligid, nagbakasakaling makita ko pa si kuya. Ngunit wala na talaga siya.
In fairness, sweet naman si Zach. At hindi naibsan ang naramdaman kong excitement simula pa noong makilala ko siya sa internet. At sa pagsama ko sa kanya na iyon, lalo na sa pagyayakap ko sa katawan niya habang tumatakbo ang ang motor niya, matindi pa rin ng kilig at saya na naramdaman ko. At syempre, dahil boyfriend ko na siya, libre na akong tsumantsing. Bumabalik-balik tuloy sa isip ko ang unang pagkakataong naka-angkas ako sa motor niya at sobrang na-excite akong niyakap ko pa talaga siya ng mahigpit bagamat di pa kami ganoon ka close. Parang isang panaginip lang ang lahat; na ang inaasam-asam kong chatmate na sa internet ko lang nakikita noon, hayun, boyfriend ko na at nakaangkas pa ako sa motorsiklo niya, ang mga katawan namin ay mistulang hindi puwedeng mapaghiwalay sa sobrang pagkadikit.
At sapat na iyon upang sandaling malimutan ng aking isip si kuya. Nag-enjoy na lang ako sa pagyayakap sa katawan niya. Ang ganda rin kasi ng katawan ni Zach, halos pareho ng kay kuya, parehong matangkad, malinis, mabango, parehong guwapo. Parehong kinababaliwan ng mga babae at bakla.
Dinala niya ako sa paboritong kainan namin ni kuya na paborito din pala niya at kung saan din kami unang nag EB. Umurder ng pagkain. “Natandaan mo pa ba noong unang magkita tayo dito?” tanong niya.
“Oo naman! Dami kayang nangyari dito.” Sagot ko sabay tawa. Kasi, doon ako muntik malunod at siya pa mismo ang sumagip sa akin sa ilalim ng tubig at nag-mouth-to-mouth pa sa akin.
Natawa rin siya noong makitang natawa ako na parang alam niya ang eksenang sumagi sa isip ko. “Bakit ka nga pala tumalon diyan?” sambit niya sabay turo sa dagat.
Mistula naman akong binatukan sa bigla niyang pagsingit sa tanong na iyon. Iyon kasi ang puntong nabuking na ni kuya na lalaki pala ang chatmate ko at siya pa ang nagpanggap na ako. At dahil sa galit niya at takot na rin na ibuking niya ito kay Zach, tumalon na ako upang hindi na niya ituloy ang pagbuking niya sana…
“E… kasi…” ang nasambit ko, hindi makaisip agad ng tamang sabihin. “Ah… oo! Nag-away kami ni kuya noon! At upang di niya ako maabutan kaya ako tumalon. Akala ko kasi mababaw lang ang tubig e. Malalim pala!” ang naibigay kong alibi.
Tumawa siya ng malakas.
Tumawa na rin ako.
“Alam mo, cute ka naman talaga e. Mataray nga lang. At… makulit.”
“Ibig sabihin, type mo na ako noon pa? At hindi si kuya ang type mo?”
“Hahaha! Hindi naman ako naghahanap ng lalaki e. Na challenge lang ako… sa pagcha-chat. At gusto ko ang mataray, at makulit.” Sabay tawa at pisil sa aking pisngi.
“Hmpt!” ang sagot ko na lang sabay simangot.
Pagkatapos naming kumain, namasyal pa kami sa park, naupo sa seawall sa harap ng dagat. Kwentuhan, tawanan. Ang sarap niyang kasama. Kasi masaya, hindi nauubusan ng kwento.
Mag-aalas 10 na noong maisipan naming umuwi. Inihatid niya ako sa bahay at dumaan uli kami sa may malaking kahoy kung saan una niya akong pinahipo sa kanyng pagkalalaki, tinanong niya ako, “Gusto mo pumara tayo d’yan?” Marahil ay natandaan pa niya ang ginawa niya sa akin at ang pagtataray ko noong sinabihan niya akong nananatsing sa kanya at deny-to-death naman ako kaya tinarayan ko siya.
“Ayoko nga! Hayan o, parang may mga mata na namang nagmamasid sa atin…” ang sambit ko.
Tumawa siya ng malakas at sabay tulak pababa ng isang kamay niya sa isang kamay kong nakalingkis sa tiyan niya upang mahipo ko ang kanyang pagkalalaki.
At hindi ako pumalag. Ipinatong ko ang kamay ko doon at hinihipu-hipo iyon. Napa-“Shiittt!” naman ang utak ko. Kasi ba naman, tigas na tigas na pala ito at malaki pati. Napalunok ako ng laway at biglang natahimik habang patuloy na hinahaplos-haplos ko ito. Natahimik din siya, binagalan ang takbo ng motor, ninamnam ang sarap ng aking ginawa sa kandugan niya.
Parang gusto ko tuloy sabihin sa kanyang ihinto ang motor at doon kami magparaos sa gilid ng kalsada sa bandang iyon na walang ilaw at koryente. Ngunit, nahiya rin ako…
Kaya iyon lang ang tanging ginawa ko. Ang paghihimas-himas sa umbok niya hanggang sa ang kamay ko ay pilit na isiniksik ko na lang sa ilalim ng kanyang pantalon upang kahit papano ay masalat ng daliri ko ang ulo ng nanggagalit niyang pagkalalaki.
Noong makarating na kami sa mismong harap ng bahay namin, ipinarada niya sa gilid ng kalsada ang motorsiklo. Binuksan ko ang gate upang papasok na. Ngunit sumabay din siya at noong eksaktong makapasok na kaming pareho, dali-dali niyang gisinara ang gate at niyakap ako. Pulidong yero kasi ang gate namin at hindi nakikita sa labas ang tao sa loob.
Siniil niya ng halik ang mga labi ko. Hindi ako nakapalag sa sobrang bilis ng ginawa niya. Napayakap na rin ako sa kanya sabay sukli ng kanyang halik.
Nasa ganoon kaming pagnamnam sa sarap ng aming paghahalikan noong mula sa may harap ng bahay ay, “Uhumhhhhh! Uhummmmm!”
“Si kuya!” Sigaw ko sa sarili.
Biglang napa-atras si Zach at kumalas sa aming yakapan. “H-hi!” ang pagbati niya kay kuya na halatang nahiya sabay kaway.
“Hi!” ang sagot din ni kuya. Para silang nagkahiyaan samantalang ang sweet sweet nilang dalawa sa school bago ko sila nakita doon.
“E… Alis na ako.” Ang biglang pagpaalam ni Zach at kumaway kay kuya habang nagmamadaling lumabas ng gate.
Sinundan ko siya at isinara ang gate. Noong sinilip ko si Zach sa labas, kumaway siya sa akin sabay paandar na ng kanyang motor.
Dumeretso ako sa pintuan kung saan nakatayo si kuya. Matulis ang binitiwan niyang tingin sa akin. Dahil sa hiya na nakita niya kami at sa pangingialam pa niya sa aming paghahalikan, dagdagan pa sa hindi niya paghatid sa akin galing sa eskuwelahan, may inis din akong nadarama. Kahit nasa gilid ko na siya, dirediretso pa rin ako sa loob ng bahay, kunyari hindi ko siya nakita.
“Kumain ka na?” tanong niya galit ang boses.
“Opo!” padabog kong sagot.
“Matulog ka na!” utos niya.
“Opo!” sagot ko uling padabog. Lalo tuloy akong nainis kasi hinintay ko pa naman na magpaliwanag siya kung bakit iniwanan na lang niya akong basta sa eskwelahan.
Noong makapasok na ako sa aking kwarto, narinig ko ang malakas niyang pagsara sa pintuan ng kwarto niya na katabi lang ng kwarto ko.
Hindi ako makatulog sa gabing iyon. Pabaling-baling lang sa higaan, maraming katanungan ang naglalaro sa isipan tungkol kay kuya. “Bakit ganyan na siya sa akin? Bakit niya ako iniwanan school? Bakit parang ang sweet nila ni Zach noong makita ko sila sa likod ng student center?” At syempre, hindi ko rin maiwasang hindi sumagi sa isip ang nangyari sa amin sa kwarto niya sa nakaraang gabi. Nalilito ang isip ko kung bakit nagustuhan ko ang ginawa naming iyon. Nalilito rin ang isip ko kung bakit sobrang nasasaktan ako sa bagong inasta niya. At hindi ko rin maintindihan ang sarili kung bakit ang laman ng isip ko ay puro siya.
Naalimpungatan ko na lang ang sariling tumayo at idinikit ang aking tainga sa dingding na siyang naghiwalay sa aming kwarto. Para akong isang espiya na nange-eavesdrop ng kalaban. Naiimagine ko na habang nakahiga siya, naka-boxers shorts lang at bakat na bakat sa kanyang harapan ang kanyang malaking kargada. O baka rin nanuod siya ng bold at may ginagawa na namang pagpapaligaya sa sarili…
Parang gusto kong palihim na butasan ang dinding na iyon. Alam ko, pwede iyon dahil hindi naman semento ang dingding na namagitan sa aming kuwarto…
Ngunit dahil sa gabi na, wala pa akong gamit at baka mahuli niya rin, bumalik na lang ako sa aking higaan at itinuloy ang pag-imagine sa kanya at sa nangyari noong nakaraang gabi.
Kinabukasan, hindi ko na naman naabutan si kuya. Maaga uli itong umalis at ang paalam pa raw kay mama ay gagabihin siyang umuwi.
Sa umagang iyon, pumasok ako ng eskwelahan na nag-iisa.
Oras ng uwian. Dahil sa gagabihin si kuya base sa paalam niya kay mama, hindi na ako nag-expect na nandoon siya sa student center. Ang ini-expect ko ay si Zach. Subalit bigla ring nagtext sa akin si Zach na hindi niya ako maihatid gawa nang may inaasikaso daw siya sa resort nila.
Noong gabing iyon, umuwi din akong mag-isa, lungkot na lungkot kasi wala ni isa man lang sa mga nagmamahal sa akin ang sumipot.
Noong nasa bahay na, hindi na naman ako mapakali. Parang napakabagal ng oras. Gusto ko, dumating na ang alas 10 o alas onse ng gabi upang makarating na si kuya.
Habang nasa ganoon akong paghihintay, bigla ding sumagi sa isip na butasan ang dingding na naghiwalay sa kwarto namin ni kuya upang masilip ko ang ginagawa niya sa loob.
Bagamat kinabahan agad kong kinuha ang tool box ni papa at gamit ang drill, diretsong binutasan ko ang dingding, sa gitna talaga nito upang makikita ko ang lahat ng sulok, lalo na ang kama ni kuya. Maliit lang naman. Siguro pasok ang tatlong toothpicks sa butas. Pagkatapos kong magawa iyon, tinapalan ko ng nilamukos na papel na kakulay ng dinding at isiningit ito sa butas. Magaling ang pagkagawa ko. Pagkatapos, pinasok ko din ang kuwarto ni kuya na hindi naman naka-lock at tiningnan kung hindi ba nahahalata ito sa side niya. Mukhang hindi naman.
Bumalik uli ako sa kwarto at naghintay. Excited...
Alas dose ng hatinggabi noong marinig ko ang tunog ng sasakyan na ginamit ni kuya. Agad-agad akong bumalikwas at binuksan ang pinto. “Saan ka nanggaling? At bakit hindi mo sinagot ang mga texts ko?” Ang tanong ko kaagad sa kanya, ang boses ay galit.
Ngunit tiningnan lang niya ako, tuloy-tuloy sa sala at tinanggal ang sapatos at tinumbok na ang hagdanan patungo sa kwarto niya sa second floor.
“Kuyaaaaaaa! Kausapin mo naman ako o!”
Nasa gitna na siya ng hagdanan noong nilingon niya ako, halatang naiirita. “Pinalitan ko na ang sim card ko! At anong pakialam mo kung saan ako nagpunta? Ikaw ba tinatanong ko kung saan ka nagpupunta?”
Napahinto naman ako sa tanong niyang iyon. Oo nga naman. Hindi na siya nagtatanong kung saan ako nagpupunta. “Bakit? Di ba dapat ikaw ang naghahatid sa akin pauwi at papuntang school? Bakit hindi mo na ako hinahatid? Hindi ko naman kasalanan kung si Zach ang naghahatid sa akin a. Gusto ko ikaw ang kasama ko! Gusto ko ikaw ang maghatid-sundo sa akin!” ang paninisi ko.
“Bakit ako? Dapat kanya-kanya na tayo. Dapat wala na tayong pakialaman. Ayaw mo noon? Libre ka na sa paglalandi mo?”
“Bakit ka ba ganyan kung magsalita? Parang hindi kita kuya. Ibang tao ba ako sa iyo?”
Bumaba uli siya sa hagdanan at biglang hinablot ang buhok ko at pagkatapos ay binatukan pa ako. “Ang tigas-tigas ng ulo mo! Hindi ka ba marunong umintindi? Hindi na pwede! Matuto kang mag-isa! Ok?!” sigaw niya.
“Ayaw ko!” sigaw ko rin.
“Pwes, wala akong pakialam kung ayaw mo.” Sabay tayo at talikod, tumbok uli sa hagdanan at tuloy-tuloy na sa pag akyat patungo sa kwarto niya.
Bumuntot ako sa kanya, “Kuyaaaaaa!”.
Ngunit ang sunod kong narinig ay, “K-blaggggg!” ang malakas na tunog ng pinto noong pumasok siya sa kanyang kwarto, pinagdabugan ako.
Sinundan ko pa siya sa kanyang pintuan at kinatok iyon. “Kuya! Kuya!”
Walang imik. Pinakiramdaman ko.
Kumatok uli ako, “Kuyaaaaaaaaaa!!!!!!!!!”
Maya-maya, binuksan din niya sabay bulyaw sa akin, “Ano baaaaaa!!!!!”
Bigla din akong natulala sa pagkakita sa mga mata niyang nanggagalaiti. At ang naisagot ko na lang ay, “N-namiss kita eh.” Ang boses ay hininaa at ang mukha ko ay parang sa isang napakaamong tupa.
“Ummmmmmm! Tarantado!” ang pagbatok niya uli sa ulo ko. “Iyan lang?” at bigla ding ibigangsak ang pintuan sa pagsara niya. Buti na lang at hindi naipit ang kamay ko.
“Hmmpttt!” ang nasabi ng utak ko. “Ang taray!”
Wala na akong magawa kundi ang pumunta sa aking kuwarto at doon, dali-daling tinanggal ang nakasiksik na papel sa ginawa kong butas sa dingding at doon sinilip ko kung ano ang ginawa ng aking mahal na kuya.
Hindi pa nakabihis sa kanyang isinuot, naupo si kuya sa gilid ng kanyang kama, ang ulo ay isinandal sa kanyang dalawang kamay, ang mga mata ay nakatutuk sa sahig na para bang malungkot na malungkot at napakalalim ng iniisip. Noon ko lang nakita ang kuya ko sa ganoon ka seryosong postura. Naitanong ko sa sarili kung ganyan ba talaga siya kapag nag-iisa? Hindi ko tuloy maiwasan ang hindi malungkot sa nakita sa kanya. Parang biglang nalusaw ang aking nadamang galit.
Maya-maya, tumayo siya, naghubad ng t-shirt, inihagis ito sa lagayan ng mga labahan at pagkatapos, hinubad naman ang pantalon at isinabit niya ito sa isang gilid na sabitan.
Naka-brief lang, ini-unat-unat ang kanyang katawan, iginagalaw-galaw ang kanyang leeg at kamay at braso, ulo at maya-maya lang, sumampa sa sahig, itinukod ang dalawang kamay dito at nag push up. Isa, dalawa, tatlo, apat…. Hanggang 50!
Tumayo siya at binuhat ang dalawang dumb bells, paharap, pataas sa ulo… hindi ko na mabilang kung ilang beses niya ginawa iyon ngunit halatang sanay sa kanyang ginagawa. Pagkatapos, tumihaya at nagsit-up. Ambilis pa. Walang kahirap-hirap sa kanyang ginagawa, at mahigit sandaan yata, di ko na rin mabilang. Habang ginagawa niya ang sit-ups, kitang-kita ko naman ang pagbakat ng kanyang six-pack abs kanyang tiyan.
Kaya pala ang ganda ng katawn ni kuya kasi, maliban sa mini-gym niya sa likod ng bahay namin, nagbubuhat din pala siya sa loob ng kanyang kwarto.
Napakagandang pagmasdan sa ganoong postura ni kuya. Lalong bumabakat ang ganda ng hubog ng kanyang muscles, ang kanyang mga braso. Hunk na hunk!
Pagkatapos niyang gawin ang maiksing exercise, inunat-unat uli niya ang kanyang katawan at pagkatapos, nagpahinga ng sandali, naupo sa isang gilid.
Noong makapagpahinga na, tumayo siya, hinubad ang kanyang brief at pagkatapos ay dumeretso sa paliguan, nagshower.
Ang sunod kong nakita ay nakatapis na siya ng tuwalya sa paglabas niya sa banyo. Preskong-presko, malinis, at sigurado, mabango.
Sa nakitang posturang iyon ni kuya hindi ko na naman maiwasan ang sariling hindi maalala ang nangyari sa amin sa gabing iyon. Naimagine ko pa ang malaking bukol sa ilalim ng kanyang tuwalya. Naramdamn ko na namang may init na gumapang sa aking katawan.
Subalit noong makitang muli ang mukha ni kuya, bakas pa rin ito ng lungkot. Naninibago talaga ako sa inasal ng kuya ko. Andaming tanong ang bumabagabag sa aking isipan.
Maya-maya, habang nakaharap siya sa salamin, bigla niyang tinanggal ang kanyang tuwalya at kinuskos ito sa kanyang buhok. Bagamat nakatalikod siya sa akin, nakikita ko pa rin sa gilid ang refleksyon ng salamin sa malaki niyang alaga na nakabitin sa gitna ng kanyang hita. Kitang-kita ko rin ang matambok na pwet ng kuya ko na lalong nagpapainit sa aking katawan.
Noong mad’yo natuyo na ang kanyang buhok, tinungo niya ang drawer at hinugot ang isang light brown na boxers short. Humiga siya, nakatihaya ang mga mata ay nakatutuk pa sa kisame habang ang isang kamay ay inihaplos-haplos sa kanyang tyan, sa at isiniksik pa ng bahagya ang daliri sa ilalim ng kanyang boxers shorts, hinihipo ang ulo ng kanyang ari. Nakakalibog…
Akala ko, hanggang doon na lang ang palabas kasi nakita kong tinungo na niya ang switch ng kanyang kwarto. Ngunit noong mistulang may naalala siya, binuksan niya ang drawer sa gilid. Naka-lock ito. Inikot niya ang mga numero ng kandado at noong mabuksan, may hinugot na isang litrato. Hindi ko na naman maiwasang hindi magkakaroon ng interes kung kanino iyong litrato na iyon. Tinitigan niya ito, hinaplos ng marahan sa kanyang mga daliri na para bang napakamahal para sa kanya iyon at iniingat-ingatan. Pagkatapos niyang titigan at haplos-haplosin, idinampi ito sa mukha niya at hinalikan!
“Waaahhh! Sino iyon?” Laking gulat ko talaga sa nasaksihan. “May itinatago ang kuya ko!” sambit ng utak ko.
Pagkatapos niyang halikan, ibinalik uli ang litrato sa drawer atsaka ini-lock muli, tuluyang pinatay ang ilaw. Tanging ang maliit na sinag na galing sa lapmshade na lang ang naiwan sa kwarto. At nahiga na rin si kuya sa kama.
Sa paninilip kong iyon, ang eksenang paghalik ni kuya sa isang litrato ang tumatak sa aking isip.
Kinabukasan, maaga na namang umalis si kuya at hindi na naman ako hinintay. Iyon na ang naging routine namin simula noong matulog ako sa kuwarto niya ilang araw na rin ang nakaraan. Maaga siyang aalis at ang maghatid sa akin galing school ay minsan si Zach at minsan, ako lang mag-isa ang umuuwi. Ang ipinagtataka ko ay palagi na lang gabing-gabi na kung umuwi si kuya na minsan hindi ko na siya nasisilipan pa kasi, tulog na ako. Sobrang lungkot ko sa nangyari. At ang isang ipinagtataka ko pa ay pagiging malungkutin niya. Parang hindi na siya ang nakilala kong kuya na masayahin, punong-puno ng energy at may nakakahawang kasayahang makikita sa mukha.
Pero inisip ko na lang na baka nandoon siya sa girlfriend niyang si Lani. Kasi mahal na mahal naman niya iyon. Takot na takot nga siya dito e… At kapag naisip ko iyan, napapabuntong-hininga na lang ako. Kasi, siguro iyon ang gusto niya na masanay akong mag-isa kasi, sabi nga niya, balang araw ay magkakaroon na siya ng pamilya, mag-aasawa na at… magkanya-kanya na kami. Masakit pero wala akong magagawa kasi totoo rin naman. Kaya minsan napapaiyak din ako kapag ganyang niisip ko ang sinabi niyang iyon.
Kinagabihan, noong hindi ko na talaga matiis. Kinausap ko si kuya. Hindi ko nilubayan ang pagkakatok sa kuwarto niya at nag-iiyak ako ng malakas. Hanggang sa narinig ni mama ang pagkakatok at pag-iiyak ko.
“Ano ba ang nangyari dito?” tanong ni mama.
“Hayan si kuya ma. Ayaw akong kausapin”
Kaya bago pa man siya napagalitan ni mama, agad bumukas ang kuwarto ni kuya at hinatak ang aking t-shirt papasok sa kuwarto niya sabay kindat at ngiti kay mama, “Wala ito ma, usapang mag-utol lang ito”
At napailing-iling na lang si mamang bumaba.
“At ano naman ang gusto mo sa pag-iinarte mo, ha?”
“Kausapin mo kasi ako kuya eh… Hindi mo na ako pinapansin!”
“Gusto mong pansinin kita? Ha???!
“O-opo. Gaya po ng dati!”
“Gaya ng dati pala. O e di sige, ganito...” napahinto siya ng sandali. “Hiwalayan mo si Zach! Ok ba?” dugtong niya.
Natulala naman akong bigla sa narinig. Parang binagsakan ng higanteng crane ang aking ulo. Ewan kung tinest niya lang kung gaano ko kamahal si Zach, o sinabi lang niya iyon dahil alam niyang mahirap para sa akin ang makipaghiwalay kay Zach at dahil hindi ko ito magawa, ang gusto pa rin niya ang masusunod.
Hindi ko talaga maintindihan ang mga inasta ni kuya. Sobrang weird na ang mga pangyayari…
“E… mahirap kuya e. Alam mo naman kung gaano ko kamahal si Zach. Nagpakahirap ako para sa kanya at ngayong kami na, makikipagbreak na lang ako sa kanya ng ganyan-ganyan na lang?”
“E… di fine. Hindi ako namimilit. Kung gusto mong pag-isipan ok din naman sa akin. At kung hindi naman, walang problema.”
“S-sige kuya… pag-isipan ko.” Ang malungkot kong sabi.
At dahil sa matinding lungkot at pagkalito sa ibinigay sa akin ni kuya na kundisyon, tumalikod na lang ako at bumalik sa aking kuwarto na hindi na lang umimik, hinayaang pumatak ang aking mga luha hindi ipinapakita sa kanya ang aking pag-iyak.
Isang araw, may natanggap akong tawag mula mismo kay Lani. “Bakit napatawag ka?” tanong ko.
“Nasaan ba ang kuya mo?”
“Ha??? Akala ko ba sa iyo siya nagpunta?” Ang sagot kong gulat na gulat sa nalaman. Ang buong akala ko kasi ay siya ang pinupuntahan ni kuya kapag nawawala ito sa bahay o kung matagal umuuwi, o hindi ako ako inihahatid.
“Hindi!” ang galit na sagot niya. “At matagal na! Ano ba ang nangyari? Pinalitan na ba niya ko? Ang cp niya ay palaging out of coverage area at ang mga text ko ay hindi rin niya sinasagot! Buhay pa ba siya? May itinatago ba siya?” ang sunod-sunod na tanong ni Lani, ang halata sa boses ang matinding galit.
“E… hindi ko alam e. Pero may bago na siyang number kasi marami na naman daw nangungulit sa number na iyon!”
“Nagpalit siya ng number na hindi ipinaalam sa akin?” ang tanong naman niya.
“Ay naku, hindi ko alam. Malay ko ba sa inyo!” ang mataray ko ring sagot sabay putol sa na linya. Hindi ko kasi talaga alam ang mga nangyayari kay kuya kaya ayaw ko nang patulan pa ang mga tanong niya baka may masabi pa akong lalong magpalala sa galit niya.
Hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdaman sa pagkarinig sa sinabi ni Lani. Ewan, parang may parte sa utak kong natuwa dahil wala na sila atsaka natarayan din ako sa babaeng iyon. Ngunit may mga malalaking katanungan ding naiwan sa aking isip. Hiwalay na ba talaga sina kuya at Lani niya, at kung hiwalay na, sino ang pinupuntahan ni kuya sa mga gabing late na kung siya ay umuuwi? May kinalaman kaya ang litrato na iyon sa kanilang hiwalayan?
Sabado iyon noong narinig kong nagpaalam si kuya kay mama na mago-overnight.
“Saan ka matutulog?”
“May party ang kaibigan ko sa kabilang syudad ma, at doon na rin ako matutulog sa bahay nila kasi baka magkainuman pa, mahirap na.” Ang sagot ni kuya.
“Ah… o sige, mag-ingat ka ha?”
Syempre, tumaas ang kilay ko sa narinig. Kasi madami akong tanong. Saan siya mago-overnight? Sinong kasama niya? Sinong kaibigan iyong tinutukoy niya? May kinalaman kaya ang kasama niya ngayon sa litratong tinatago-tago niya?
Noong umakyat na si kuya sa kwarto niya upang magbihis at maghanda sa mga dadalhing gamit, dali-dali din akong umakyat sa kwarto ko upang silipin ang kanyang gagawin.
Pumili siya ng iilang t-shirt at isinilid iyon sa kanyang knapsack, pagkatapos, inilagay ang kanyang pabango, moisturizer, deodorant, toothbrust at toothpaste, dalawang shorts. Kumuha din siya ng apat na brief sa drawer niya at nagdala din siya ng dalawang swimming trunks!
“Waaahhh! May swimming ang pupuntahan niya!” sigaw ng isip ko.
Anyway, dali-dali akong bumaba ng sala upang maunahan ko siya.
Maya-maya, bumaba na siya, dala-dala ang kanyang knapsack at nagpaalam kay mama, hindi ako pinansin, dinaanan lang samanatalang nasa sofa lang naman ako nakaupo at nagkunyaring nagtitext.
Noong matapos siyang makapagpaalam kina mama at papa, dumaan uli siya sa gilid ko. Tiningnan ko siya, ang mukha ko ay parang iiyak na. “Kuya, sama ako…”.
Hindi niya pa rin ako pinansin at tuloy-tuloy na sa pintuan hanggang sa garahe, sabay paandar ng sasakyan. Tumakbo ako sa gate upang ako na ang magbukas noon. Noong dumaan siya, sinabi ko na naman sa kanya na gusto kong sumama.
Ngunit hindi pa rin niya ako pinansin.
Hanggang sa nakalabas na ang sasakyan niya at hindi ko na nakita…
Maga-ala una na iyon ng hapon noong ewan ko rin ba kung bakit biglang sumagi sa isip na tawagan ko si Zach. “Kuya Zach, nasaan ka?”
“Nasa resort!” sagot naman niya.
“Punta ako d’yan?”
“E... G-gusto mo?” ang pag-aalangan niyang sagot.
“Opo…”
“P-pero paalis ako ditto. M-may mga aayusing papeles sa mayor’s office, pinapalakad sa akin ni papa. Busy ako. Sa lunes na lang tayo magkita, puwede?”
“Ah... S-sige kuya. I love you!” ang nasabi ko na lang.
“Ok… I love you too!” sagot niya.
Ewan pero may iba talaga akong naramdaman.
Nagpunta kaagad ako kay mama at nagpaalam. “Ma… puwedeng pumunta ako sa kaibigan ko?”
“O, hindi ka rin uuwi?”
“Baka doon na ako matulog ma. Pwede ma?”
“Dapat kasama mo ang kuya mo. Baka magalit iyon lalo na hindi ka pala uuwi.”
“E… s-sige po ma, uuwi na lang ako mamayang bago mag alas 9 ng gabi.” Ang sabi ko na lang upang payagan.
At pumayag naman.
Agad-agad kong inihanda ang mga dadalhin at personal na gamit at nagcommute na lang akong papuntang terminal.
Alas tres ng hapon noong marating ko ang lugar. Halos walang pinagkaiba ito noong una naming madalaw ni kuya. “Napakaganda talaga nitong resort nila ni Zach!” Ang sambit ko sa sarili at tuloy-tuloy na sa main buliding ng hotel at nagtanong sa information. Nagkataon namang nandoon si Ormhel.
“Sir… nahuli yata kayo!” ang sabi niya sa akin.
Syempre, nagtaka ako sa tanong niya. “Nahuli? Paanong nahuli? Bakit?”
“Nandito ang kuya mo eh, kaninang alas dose ng tanghali siya dumating. At dito na rin sila sabay na naglunch ni Sir Zach. Nasa penthouse sila ngayon. Silang dalawa lang…”
Halos pumutok ang aking dibdib sa sobrang lakas ng pagkabog nito sa pagkarinig ko sa sinabi ni Ormhell. Para akong himatayin, hindi maipaliwanag ang matinding nadaramang saloobin. Galit ba, o selos?
Hindi ko na magawang sumagot pa kay Ormhell. Ang ginawa ko ay nagmadaling tinumbok ang elevator.
“Sir… samahan ko na kayo?” Tanong ni Ormhell”
“Ako na lang! Doon pa rin ba sa dati?” ang sagot kong matigas ang boses, halatang galit.
“Opo.” sagot din ni Ormhel. Hindi na siya sumunod pa.
Habang umaandar ang elevator papuntang fourth floor, hindi ako magkamayaw sa kung ano ang gagawin. Ibayong pagkabalisa, kaba, panginginig ng kalamnan, isiniksik sa isip na sana ay mali ang aking mga hinala.
Noong marating ko ang mismong palapag, halos hindi ko na alam ang sunod ko pang gagawin. Ang pumasok sa isip ay ang dumeretso sa mismong penthouse at noong marating ang pintuan, walang pasabing binuksan ko ito.
At laking gulat ko sa nasaksihan. Si kuya at si Zach ay parehong nakaupo sa gilid ng kama, parehong walang damit pang-itaas. Si Zach ay yumayakap kay kuya, hinahalikan ang bibig na parang sarap na sarap sa kanyang ginagawa samantalang si kuya ay nagpaubaya lang, nanatiling nakaupo na parang isang tuod na hindi kumukilos bagamat nakapikit ang kanyang mga mata at hinayaan lang na gawin ni Zach ang lahat ng gusto nito.
Pakiramdam ko ay sinaksak ng maraming beses ang aking puso sa nasaksihan. At ang naisigaw ko na lang ay, “Arrrgggggggghhhhhh! Mga taksil! Mga taksil kayo!!!!!! Niloko ninyo akoooooooooo!!!!!
At dali-dali akong tumalikod at nag-iiyak na nagtatakbo pabalik sa pintuan ng elevator.
Sumunod pala sa akin si kuya at dahil sarado pa ang elevator, naabutan niya ako doon at hinatak ang braso ko pabalik sa penthouse. Habang hatak-hatak niya ako, hindi naman siya magkamayaw sa panunuyo. “Tol… magpliwang ako, ok? Makinig ka sa sasabihin ko, pleassseeeee.”
“Ano pa ba ang ipapaliwanag mo kuya?!!!!! Kitang kita ng dalawa kong mata na naghahalikan kayo!!! May dapat pa bang ipaliwanag d’yan?!” bulyaw ko habang nag-iiyak pa rin.
“Kaya nga makinig ka tol… may sasabihin ako sa iyo eh.”
“Ayoko! Ayoko! Niloko ninyo ako! Niloko ninyo akoooooo!!!” sabay palag ko sa kanyang pagkahawak at takbo sa may barandilya ng rooftop at inakyat ko ang pinakatuktuk nito. At noong makaakyat na ako, tumayo akong nakaharap kay kuya sabay pananakot sa kanya ng, “Huwag kang lumapit sa akin! Tatalon ako dito kapag lumapit ka pa!!!”
Ewan, matakutin naman ako sa matataas na lugar ngunit dahil sa matinding galit ko sa kanila at pagkaawa na rin sa sarili, sumiksik sa utak na walang nagmamahal sa akin, nawala ang lahat ng takot ko at pakiwari ko ay gusto ko nang mamatay sa mga sandaling iyon. Nagwawala talaga ako at nagsisigaw.
Kitang-kita ko sa mga mata ni kuya ang matinding takot at pagkataranta sa ginawa ko. Hindi siya magkamayas sa kung ano ang gagawin. Lalapit sa akin, aatras… “Tol... bumaba ka d’yan tol. Huwag mong gawin ang tumalon d’yan tol! Tolllllll! Please tolllllllll!” sigaw niya.
“Ayoko na sa iyo! Ayoko nang makita pa ang pagmumukha mo!!!!” sigaw ko rin sa kanya. “Umalis ka! Umalis ka kung ayaw mong tumalon ako! Alis naaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!” sigaw ko uli.
“O-ok. Ok tol... aalis ako. Aalis ako… Please bumaba ka na, bumaba ka na please...” ang taranta pa rin niyang pakiusap.
“Alis naaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!” bulyaw ko uli.
At wala nang nagawa pa si kuya kundi ang magmadaling tumalikod na parang isang asong itinago ang buntot sa ilalim ng kanyang tiyan habang pumasok ito sa penthouse.
Maya-maya lang, nakita kong lumabas na si kuya galing sa loob ng penthouse, nakadamit pang-itaas na at nagtatakbong lumisan, dala-dala ang kanyang knapsack. Lumingon uli siya sa akin sabay, “Tol... bumaba ka na d’yan pleasssssseeeeeee! Aalis na ako!”
“Alissssssssssssssssssssssssssssssssss! Layaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaasssssssss!!!!!” bulyaw ko uli, ang mga mata ay nanggagalaiti.
Si Zach naman ang lumapit sa akin. At kabaligtaran sa naging reaksyon ni kuya, mahinahon niya akong tinitigan, ramdam ko sa kanyang mga mata ang pang-unawa. Iniabot niya ang kanyang kamay sa akin. “Halika, baba ka na, mag-usap tayo.” Sambit niya na kalmanteng-kalmante pa rin ang dating na tila isa akong batang paslit na normal lang na nakaupo sa isang sulok ng bahay at niyayang mamasyal. Parang kalkuladong-kalkulado niya ang aking gagawin na isang tawag lang niya sa akin ay susunod kaagad ako.
Mistula namang nahimasmasan ako sa ipinakita niyang pagka-confident sa sarili at pagka-kalmante sa kabila ng sitwasyong seryosong posibleng tatalon ako sa building at ikakamatay ko.
At ang sunod na natandaan ko ay ang pagbaba ko sa barandilya at naupo sa isang upuan sa gilid lang ng rooftop, nag-iiyak pa rin.
Tumabi na rin siya sa akin sa pag-upo. Niyakap niya ako at hinagod-hagod ng kanyang mga labi ang aking leeg.
Ngunit sariwa pa rin sa aking isip ang nasaksihan ko sa kanila. Itinulak ko siya. Nalaglag siya sa semento at tiningnan ako, ang mga labi ay mistulang bibigay sa tawa, ipinahiwatig na nakatatawa ang kanyang porma sa pagkalaglag niya sa semento.
Ngunit hindi pa rin ako bumigay, nakasimangot pa rin. Tinabihan niya ako muli at niykap-yakap. “Sorry na… Hindi ko kasalanan ang lahat. Ikaw naman talaga ang mahal ko e.”
Na bigla kong tinugon ng isang bulyawa, “Ako ang mahal mo pero si kuya ang kasama mo dito? Ganoon ba iyon?”
“Wala akong magawa. Kuya mo ang pumupunta-punta sa akin dito. At ayaw ko namang sabihin sa iyo ito dahil baka mag-away pa kayo e. Sorry na. Hindi na mangyayari iyon. Hindi na rin siguro pupunta dito ang kuya mo.”
Sa pagkarinig, napatingin akong bigla sa kanya. “Si kuya kamo ang nagpupumilit na pumunta sa iyo dito?” ang pagklaro ko sa kanyang sinabi. Ikinagulat ko kasi ito. Hindi ko inaasahang si kuya pala ang patay na patay sa kanya.
Tumango siya.
Ewan pero sa narinig ko sa sinabing iyon ni Zach, napagtagpi-tagpi ko ang mga naoobserbahan, nakikita at naririnig ko kay kuya. Palagi siyang maagang umalis ng bahay at gabing-gabi na kung umuwi. At lalo na noong sinabi pa niya mismong hiwalayan ko si Zach kapalit nang pagpanatili sa setup namin. “Kaya pala... At kaya pala iniiwasan niya ako dahil kay Zach!” sigaw ng utak ko. Kaya lalong nanggalaiti ako sa galit sa natuklasan. “Akala ko hindi siya pumapatol sa lalaki! Akala ko, ako lang ang bakla!” sa isip ko lang.
“Kaya pala palagi siyang gabing-gabi na kapag umuwi ng bahay... dito pala siya nagpupunta sa iyo?” tanong ko kay Zach.
Tumago uli si Zach. “Pero hayaan mo na siya, ok? Huwag mo na lang siyang pansinin. Kapag nagpupunta uli siya dito, tatawagan na kita. Promise.”
Hindi na ako kumibo. Feeling ko, nalusaw ang galit ko kay Zach samantalang lalong tumindi ang galit ko kay kuya. Pakiramdam ko, kapa-kapaniwala ang mga sinabi ni Zach sa akin, at ang kuya ko talaga ang may pakana ng lahat. Siya ang umaagaw kay Zach sa akin.
“Woi, smile naman d’yan. Ngiti na, sayang ang oras. Tayong dalawa lang ang nandito o…” sabay pisil sa pisngi ko at hatak sa aking kamay. “Halika sa kwarto, may ibibigay ako sa iyo.”
At tuluyan nang nakalimutan ko ang galit para kay Zach.
Noong makapasok na kami sa penthouse, laking tuwa ko naman noong may iniabot siya sa akin. Isang maliit na box na nakabalot sa kumikinang na blue and red gift wrapper na may ternong pulang ribbon.
“Waaahhh! Ano iyan? Ang ganda!” sigaw ko ang mga mata ay nanlaki pa.
“Buksan mo. Inihanda ko talaga iyan para sa iyo…”
“Talaga?”
Tiningnan kong maigi ito. Ngunit napansin ko ring maluwag na ang cover nito, halatang nabuksan na. Ngunit hindi ko na ito pinansin pa.
Binasa ko muna ang maliit na card na naka-attach. Nakasulat dito ang, “To Erwin: ‘I Love You!’ -Zach-”
Napatinign ako sa kanya sa nabasang dedication, napaisip ng sandali. Ngunit napawi din ito noong maalala kong Erwin nga pala ang alam niyang pangalan ko at si kuya talaga ang Enzo na alam niyang siyang tunay din niyang chatmate.
“Buksan mo na!” panghikayat niya.
At noong binuksan ko, tumambad sa aking mga mata ang napakagandang kulay puti na bracelet.
“Hindi silver iyan ha? White gold iyan. Mas mahal pa iyan kaysa normal na gold.” Ang sabi niya.
“Whaaaa! Ang ganda-ganda.” Sigaw ko. Tiningnan ko ang ilalim nito, may nakatatak din na. “Zach loves Erwin”.
Sobrang saya ang nadarama ko na napayakap at napahalik ako sa mga labi ni Zach. Noong isinuot ko na, med’yo may kalakihan pero hindi ko na iyon pinansin. Bigay yata iyon ng aking mahal… Ang galit ko ay tuluyan nang napalitan ng matinding kasiyahan.
“Mula ngayon, ‘babes’ na ang tawagan natin ha?” ang sambit niya.
Tiningnan ko siya. At ang sunod kong naalimpungatan ay ang paglapat na ng aming mga labi. Matagal, mapusok, puno ng pagnanasa... na humantong sa kama.
At muli naming nilasap ang sarap ng bugso ng aming pagmamahalan.
Kaya, walang nagbago sa amin ni Zach. At pakiwari ko ay lalo pang naging mas sweet siya sa akin at tumatag ang aming pagmamahalan.
Gabi na noong umuwi ako ng bahay. Inihatid pa ako ni Zach, bagamat haggang gate lang siya dahil iniiwasan niya daw na makita ang kuya ko. Halos hindi ako makatulog sa gabing iyon sa sobrang pagka-sweet at maalalahanin sa akin ni Zach.
Subalit, kung gaano ka mas maganda at malalim ang relasyon namin ni Zach, kabaliktaran naman ang nangyari sa amin ni kuya Erwin. Syempre, matindi ang galit ko sa kanya sa kanyang ginawang panloloko at tangkang pag-agaw niya sa akin kay Zach.
Parang biglang nag-iba ang pagtingin ko kay kuya. Kung dati ay iniidolo ko siya at tinitingala, parang napakababa na niya sa paningin ko. “Ganyan pala siya? Hindi ko akalalain na lalaki din pala ang hinahanap niya, tapos ang palagi pa niyang sinasabi sa akin ay hindi raw siya bakla. Tapos heto pala, ang taong mahal ko ay siya pang aagawin niya?” ang mga tanong na naglalaro sa aking isip.
Kaya simula noon, hindi ko na siya kinikibo. Umiiwas na ako sa kanya na kahit sa kainan, may mga panahon na hindi ako sumasabay.
Siguro napapansin na rin ng mga magulag namin ang biglang pagbago na aming samahan ni kuya kaya noong kinausap ako ni mama, sinabi ko na lang na si kuya ang tanungin niya. Hindi ko rin naman kasi masabi ang tunay na dahilan. Alangan naman kung sabihin kong inagaw ni kuya ang lalaki ko. Una, hindi nila alam na lalaki pala ang mahal ko. At kung sabihin ko pang isang lalaki din ang type ni kuya at pinag-agawan pa namin iyon at naging sanhi ng aming “cold war”, e di lalong ma-shock pa sila.
Sa side naman ni kuya, pansin ko ring tuluyan na siyang nag-iba. Palagi na siyang malungkutin, tulala, malalim ang iniisip. Para siyang isang taong nawalan ng gana sa buhay, nawalan ng pag-asa. Pati sarili ay napabayan na rin, hindi na nag-aahit, mukhang walang tulog, hindi makakain ng maayos... Hindi gaya ng dati na ang ganda-ganda ng aura ni kuya, ngiti pa lang nakakahawa, nakakaloko, nakaka-inspire at nakakapag-heaven feeling sa bawat taong makakita nito. Sabayan pa sa porma niyang pamatay, nakakabighani, nakaka in-love. At napansin ko rin ang pangangayayat niya. At minsan hindi siya mahanap kung saan nagpupunta…
Ang tooo, nahirapan din naman ako sa aming kalagayan. Kuya ko kasi siya at simula pa noong bata pa kami ay siya ang katangi-tanging taong nand’yan palagi para sa akin. Lahat ng mga paghihirap ko, mga problema ko, siya minsan ang pumapasan, umaako. Buong buhay ko, siya na ang nakagisnan kong nag-iisang tao sa mundo na nand’yan para sa akin.
Ngunit ewan ko ba. Pride ba ang ganoon na dahil lang sa isang lalaki ay biglang naglaho ang lahat ng aking respeto, pagtingala, at pagmamahal sa kanya? O dahil ba ito sa sobrang pagka-spoiled ko sa kanya na halos hindi ko na nakikita ang kagandahang nagawa niya nang dahil lamang sa isang kamaliang nagawa niya sa akin. Pati ako ay nalilito na rin. Kasi, mahal na mhal ko talaga si Zach at hindi ko kayang magkahiwalay kami…
Kaya kahit na nakaramdam ako ng awa kay kuya, mas nangingibabaw pa rin ang galit ko sa ginawa niyang pagtaksil at pagsisinungaling sa akin. At mas lalo pa akong galit sa nalamang tangkang pag-agaw niya kay Zach sa akin.
Isang araw napadaan ako sa kwarto ng mga magulang ko. Hindi ito nakasarado at noong masumpungan kong silipin ang guang ng pinto, nakita ko si kuya sa loob, kausap ni mama. Seryoso ang kanilangmga mukha. Di ko maiwasang hindi matukso sa pakikinig kung ano ang kanilang pinag-uusapan.
“…nahirapan na ako, ma. Napakarami kong tanong, napakaraming bumabagabag sa aking isip. Marahil ay magiging ok lang ang lahat kapag nasa Lebanon na ako ma, makasama ang tunay kong ama.”
Hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdamn sa pagkarinig sa sinabi ni kuya. Mistulang may isang sibat na biglang tumuhog sa aking puso. Biglang naramdaman ko ang awa na hindi ko maintindihan sa kalagayan ni kuya. Kasi, simula nang magkamalay ako, wala naman siyang sinasabi o ni reklamo tungkol sa tunay niyang ama. Itinuturing naman kasi siyang tunay na anak ng papa ko, parehas ang pagtrato ng papa ko sa aming dalawa. Minsan pa nga, siya pa ang pinapanigan ni papa kapag ganoong nagtataray ako o pinagdadabugan ko si kuya. Alam kasi ni papa na sobrang spoiled ako kay kuya.
Tiningnan ko ang reaksyon ni mama. Nagpapahid siya ng luha sa kanyang mga mata. Marahil, hindi niya maiwasang hindi manumbalik sa kanyang alaala ang masaklap na nakaraan. O baka rin ay naawa siya kay kuya...
“Sigurado ka bang iyan ang gusto mo, Erwin?” ang tanong ni mama.
“O-opo ma. At sana ngayong darating na summer break na... dalawang linggo mula ngayon.”
“Hindi mo na ba itutuloy ang pag-aaral mo?”
Hindi nakaimik agad si kuya, nanatili siyang nakayuko, tila pilit na pinigilan ang sariling huwag tumulo ang mga luha sa harap ni mama. “B-bahala na ma… Sayang din naman kasi ma, hindi rin ako makapag concentrate sa pag-aaral eh. Natatakot nga ako na baka may mga bagsak ako sa klase ko ngayon. Para akong mababaliw na ma...”
“Anak… ano ba talaga ang problema mo? Ang tunay na ama mo ba talaga o may iba pang dahilan? Hindi ka ba masaya sa amin??”
At doon na tuluyang bumigay ni kuya. Nagpapapahid siya ng luha ngunit pansin ko ang pagpigil pa rin niya sa sariling huwag ipakitang hahagulgol siya. Para bang bull’s eye sa kanyang puso ang tanong na iyon ni mama. Parang may iba pa siyang itinatago. At syempre, naiisip ko na may kinalaman marahil ang nangyari sa amin.
Parang gusto ko na ring bumigay sa sandaling iyon at umiyak. May naramdaman din kasi akong guilt sa sarili. Pakiramdam ko may kinalaman ako sa desisyong iyon ni kuya; upang marahil ay tuluyan na siyang makalayo sa akin, o baka kay Zach. At naglaro sa isip ang senaryo na kapag wala na si kuya, mag-isa na lang ako. Parang may malaking kulang. Parang may malaking mawawala sa buhay ko. Parang ansakit…
“Masaya naman ako ma.” Ang sagot ni kuya. “Sa pamilyang ito ako na-belong. Ang tahanang ito ang nag-iisang tahanan ko sa mundo ma. Dito ako naging tao, dito ko naramdaman ang tunay na pagmamahal… Wala na akong iba pang pamilya ma. Ang pamilyang ito lang ang mahal ko, at nagmahal sa akin.”
“Baka naman may kinalaman d’yan ang hindi ninyo pagkikibuan ni Enzo? Dati-rati, napaka-overprotective mo sa kapatid mo na halos lahat ng mga lakad niya ay inaalam mo, at sinasamahan mo pa siya. Daig mo pa nga ang tatay na nagbabantay sa nag-iisang anak na dalaga sa kanya. Ngunit nitong nakaraan, pinapabayaan mo a lang siya. Bakit? Ano bang problema?”
“K-kailangan niya iyan ma upang matuto siyang tumayo na wala ako. Kailangan niyang matuto sa buhay…”
“Mahal mo ba talaga ang kapatid mo kahit na siya ay isang…” hindi na itinuloy pa ni mama ang sasabihin. Alam ko naman din ang karugtong, “…half-brother mo lang?” sa isip ko.
At doon ako nagulat noong hindi na napigilan ni kuya ang humagulgol sa tanong na iyon, “Mahal na mahal ko si Enzo ma. Kahit ano, gagawin ko para lang lumigaya ang kapatid ko!” ang sagot ni kuya.
“Alalahanin mo, may kapatid ka marahil sa ama mong Lebanese.”
“Hindi ma. Iba si Enzo ma… mahal na mahal ko ang kapatid kong iyan. Hindi ko ipagpalit iyan kahit na kaninong kapatid. Siya ang nagpapaysaya sa akin simula pa noong ipinanganak siya, alam mo iyan ma. Naghirap din ako d’yan sa pag-aalaga, sa pagbabantay. Kaya hindi ko basta-bastang ipagpalit iyan.”
Ewan, ngunit sa pagkarinig ko sa sagot ni kuya na iyon, hindi ko namalayang pumatak na pala ang luha ko. Pakiramdam ko ay lumambot bigla ang puso ko. Naalala ko kasi ang mga pangyayari kung saan ipinakita ni kuya kung gaano niya ako kamahal. Ang mga pagtatnggol niya sa akin, ang mga pagbibigay niya sa akin sa mga bagay na kahit gusto niya basta gusto ko, walang reklamong ibibigay niya ito sa akin. Ang mga pagbibigay niya sa mga utos at pakisuyo ko na kahit mahirap para sa kanya, gagawin pa rin niya ito kagaya noong pagpapanggap niya na chatmate ni Zach.
Naghalo tuloy ang naramdaman ko sa kanya: pagkaawa, pagkaantig sa puso ko at inis sa ginawa din niyang pang-aagaw kay Zach sa akin.
“Kung ganoon, bakit ka pa aalis? Kailangan ka ni Enzo… kailangan ka namin ng papa mo. Kailangan ka upang mabuo ag pamilyang ito.” ang tanong uli ni mama.
Hindi makasagot agad ni kuya. Nanatili itong nakayuko at nagpahid ng luha. “Basta ma, gusto ko lang hanapin ang biological na tatay ko. Babalik naman ako dito ma eh. Hindi ko nga lang alam kung kailan. At huwag kag mag-alala, kasi may nakilala akong NGO na inirekomenda sa akin ng Philippine embassy upang siyang tutulong sa akin sa paghahanap sa papa ko sa Lebanon.”
Napahinto si mama sandali. At marahil ay naawa na rin sa kalagayan ni kuya, “O sige. Kakauspin natin ang papa mo mamaya pagdating niya. Malaking pera din ang gagastusin natin kapag umalis ka at sa isang lugar pa na hindi mo kabisado.”
“S-salamat ma, at niyakap na ni kuya si mama.”
Dali-dali akong umalis sa gilid ng pintuan ng kwarto upang hindi mahalatang nakinig ako sa kanilang pag-uusap.
Nakaupo na ako sa sofa noong lumabas na si kuya. Nagkunyari akong busy sa pagtitext habang palihim ko namang pinagmasdan siya.
Parang wala lang siyang nakita, hindi ako pnansin. malungkot na malungkot pa rin ang mukha niya. Alam ko, nakita niya akong nakaupo doon ngunit marahil ay takot lang siyang i-approach ako dahil sa iniisip niyang galit pa rin ako sa kanya.
Ewan, hindi ko rin maintindihan ang naramdaman. Parang bumalik uli ang awa ko sa kuya ko at parang hindi ko pa kayang tanggapin na mawala siya sa pamilya namin. Parang hindi mabubuo ang buhay ko kapag wala si kuya.
Dahil sa nalaman kong planong pag-alis ni kuya, hindi ko rin mapigilan ang sariling hindi mapakali. Hindi ako makatulog, hindi halos makakain, patindi nang patindi ang naramdaman kong awa kay kuya habang nakikita ko siyang ganyang malalim ang tingin at parang nagmamakaawa sa akin na kausapin ko na siya. Ngunit may isang parte pa rin kasi ng utak kong nagmamatigas, laging iginiit ang eksena kung saan nahuli ko siyang nakikipaghalikan kay Zach, hindi kayang patawarin siya sa kanyang panloloko.
Isang gabi, pakiramdam ko ay hindi ko na talaga matiis, tinungo ko na naman ang butas sa dingding na pagitan ng kwarto namin na ginawa kong silipan. At kagaya nang nakikita ko sa kanya sa labas, ganoon pa rin siya sa loob ng kuwarto niya. Malungkot na malungkot, ni hindi nagbubukas ng tv, nakahiga lang patihaya, ang mga mata ay nakatutok sa kisame.
Maya-maya, nakita kong tinumbok niya ang drawer, inikot ang numerong kumbinasyon ng lock at hinugot ang litrato uli na iyon. Naupo siya sa silya, inilatag ang litrato sa mesa at pakiwari ko ay kinakausap niya ito! Ewan kung ano ang mga sinasabi niya. Maya-maya, nakita ko na lang na pinapahid niya ang pisngi niya. Umiiyk ang kuya ko habang kinakausap ang litrato na iyon.
Ewan pero hindi ko talaga lubos maintindihan ang naramdaman sa nasaksihan. Kasi maraming naglalaro sa isip kung sino ba talaga ang nasa litrato. “Si Zach kaya iyon? At kaya siya umiiyak ay dahil naghiwalay na sila? O hindi kaya iyon ang papa niya?”
Syempre, kapag si Zach iyon, masakit dahil boyfriend ko iyong mahal niya at bumabalik-balik din sa akin ang kanyang ginawang panloloko. Pero sa isang banda, naawa din ako sa kanya kasi, kung ganoong parang nasira ang buhay niya dahil sa pagmamahal niya sa boyfriend ko, parang nakakaawa naman. At kung papa nga niya ang nasa litrato, dapat ay lalo ko siyang intindihin.”
Hindi ko na nakayanan pa ang nasaksihang iyon kay kuya. Mistulang piniga ang aking puso sa kanyang paghihinagpis. Tinakpan ko uli ang butas at tumalikod na, humiga sa aking kama, puno ng kalituhan ang pagiisip.
Kinabukasan, napag-alaman kung pinayagan si kuya nila mama at papa na pumuntang Lebanon. Sila na rin ang nag-ayos sa lahat ng mga papeles ni kuya pati na ang mga dokumento ni mama na nagpapatunay na nagtrabaho nga siya sa Lebanon kaya siya nabuntis doon. Full support ang mga magulang ko kay kuya.
Habang palapit nang palapit ang takdang araw ng pag-alis ni kuya, mistulang naturete na ang isip ko. Parang may nag-udyok sa isip ko na kausapin ko na siya, lapitan, pigilan sa kanyang planong pag-alis.
Ngunit mataas pa rin ang pride ko. At upang malimutan ko siya, palaging si Zach ang tinatawagan ko o kaya’y pinupuntahan sa resort.
Mukha namang walang kaalam-alam si Zach na aalis si kuya. Marahil ay talagang wala na silang contact sa isa’t-isa.
Araw ng pag-alis ni kuya. Maaga akong nagising gawa nang hindi ako makatulog at parang gusto ko na talaga siyang kausapin. Sinilip ko ang butas sa dingding kung nandoon pa rin ba siya ngunit ang mga bagahe na lang niya ang aking nakita. Mukhang handang-handa na siyang lumisan.
Lumabas ako sa kwarto ko at bumaba sa sala. Nandoon pala siya, nakaupo at mukhang hinintay ang paglabas ko. Tinitigan niya ako, bakas sa kanyang mga mata ang matinding lungkot. Mistulang nakikipag-usap ang mga titig niya sa akin, nagmamakaawa.
Hindi ko alam ang gagawin. Nagtalo ang isip na uupo sa kinauupuan niya at tabihan siya o dadaan na lang ako sa harap niya at i-ignore siya, dating gawing pang-iisnab ko. Parang nasisilaw ako o matutunaw sa mga tingin niya habang nasa pinakamababang baitang na ako ng hagdanan at nasa harap ko na siya.
Ngunit dahil sa pagdadalawang isip, nanalo sa aking utak ang pag-ignore na lang sa kanya. Lumihis ako ng direksyon at kunyari ay tinumbok ko ang kusina.
Noong makalampas na ako sa kinauupuan niya, parang may nag-udyok sa akn na lingunin ko siya. Ngunit pride pa rin ang nangingibabaw sa akin. Lumampas na kasi ako at kapag lumingon pa ako, baka mahalata niyang gusto ko pala siyang makita o maka-usap ngunit paayaw-ayaw lang. Kaya pinanindigan ko na lang ang pag-ignore sa kanya.
Pakiramdam ko ay gusto kong umiyak at magalit sa sarili kung bakit hanggang sa araw pa na magkalayo na kami ay hindi ko pa rin kayang patawarin siya.
Ngunit hindi pa man ako tuluyang nakaabot sa kusina, narinig ko ang pangalan kong tinatawag, “Enzo…”
“Si Kuya!” Sigaw ng aking isip. “At siya ang tumawag sa akin!” Agad akong lumingon.
Nakatayo na pala siya sa likod ko at sinundan ako.
“B-bakit?” sagot ko, ang boses ay matigas at halatang may galit pa rin.
“A-alis na ako at…” napahinto siya “…alagaan mo palagi ang sarili mo. Huwag mong bigyan ng sakit ng ulo ang mga magulang natin. Atsaka, huwag kang masyadong magtiwala kay Zach. Hindi ka niya mahal.” Ang sambit niya sabay talikod na at akyat sa kanyang kwarto, hindi na hinitay na sagutin ko pa ang kanyang sinabi.
Tila isang bomba ang narinig kong iyon mula kay kuya. Gusto ko pa sanang magreact ngunit pinigilan ko na lang ang sarili, isiniksik sa utak na mahal pa rin siguro niya iyong tao kaya niya nasabi ang ganoon, na huwag akong magtiwala at na hindi ako mahal noong tao. “At kanino ba ako magtitiwala? Sa kanya? Na niloko na nga niya ako?” sigaw naman ng isip kong tumutol sa kanyang sinabi.
Hindi ko na binigyang pansin pa ang sinabing iyon ni kuya. Ngunit puno pa rin ng kalituhan ang aking isip, hindi alam kung sasama ba ako sa paghahatid sa kanya sa airport o hayaan na lang na iyon na ang huli naming pagkikita at pag-uusap.
Ang ginawa ko, pumunta ako kay Zach sa resort. Noong nasa penthouse na ako, dire-diretso akong pumasok. Nagsa-shower pala siya kaya hindi ko na inistorbo. Inilatag ko ang dalang knapsack sa isang gilid at nahiga ako sa kama.
Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong nakita kong nag-vibrate ang cp ni Zach. “May message siya!” Sa isip ko lang. Hindi ko na binigyang-pansin ito. Ngunit wala pang tatlong sigundo ay may message uli. At may sumunod pa, at may sumunod uli…
Siguro may anim o pitong text messages na ang napansin kong pumasok sa cp niya noong maisipan ko nang lapitan ang mesa kung saannakalatag ang cp. Dinampot ko ito, binuksan ang inbox at binasa ang unang message. At ang nakasulat ay, “******ina mo! Nasusuka na ako sa mga pinaggagawa mo! Tantanan mo na kamiiii!!!!!”
Nagulat ako sa nabasang iyon. Galit na galit ang nagtext.
Binuksan ko uli ang isa pang message. Ang nakasulat uli ay, “******ina mo! Go to hell! F*** you! Sinira mo na ang buhay ko!!!!”
Gulat na gulat talaga ako sa nabasang mensahe na iyon. Puro mura ang ipinadalang mensahe at nanggalaiti ito sa galit.
Hindi ko na binasa pa ang sumonod na mga texts bagkus tiningnan ko kung saan ito nanggaling. At ang nakita kong nakasulat na pangalan ay ”XXX”.
Wala naman sana sa akin iyon kasi baka may mga taong galit lang sa kanya, naiinggit o naninira sa kanya. Ngunit pamilyar kasi sa akin ang numero na iyon kaya naisipan kong kunin ang cp ko at tiningnan ang directory nito, ikinumpara sa “XXX” na sender sa cp ni Zach.
At lalo pa akong nagulat noong ang tumugma na pangalan sa aking phone directory ay walang iba kundi ang numero ng kuya Erwin ko...
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment