PARAFFLE 3

By: Mike Juha

May isang oras din na tumugtog. Sayawan. Disco. Syempre, nakisayaw na rin ako bagamat puro kaliwa ang aking mga paa sa pagsasayaw...

Maya-maya... “Ladies and Gentlemen! It’s my pleasure to bring back to you this year’s jackpot prize in the person of---yes you know what I mean.......... Mr. Aljun Lachicaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!”

Hiyawan, palakpakan. Nagkagulo na naman ang buong gymnasiium. 

At lumabas si Aljun sa huli niyang suot lang na jeans. Rumapa sa gitna ng satage, nagpose sandali, hinaplos ang hubad at matipunong dibdib pababa habang ang mga mata ay nang-aakit, kagat-kgat pa ang kanyang labi na mistulang sa isang taong nasaarapan o nag-iinit.

Noong ang kamay na humaplos sa kanyang dibdib ay nakababa na sa kanyang pusod, sinalap nito ang butones ng kanyang pantalo at muling binuksan ang zipper ng kanyang pantalon. 

Naghiyawang muli ang mga tao. 

Rumampa muli si Aljun sa pahabang rampa, galing sa stage patungo sa mga audience. Hindi pa rin matigil-tigil ang hiyawan ng mga tao. Kitang-kita ang kanyang bukol sa ilalim ng kanyang puting underwear. At ang lalo pang nakadagdag-kilig at aliw sa mga tao ay ang nakitang kahit alam niyang hindi siya sanay sa ganoong pagrarampa, panunukso at pagdisplay sa kanyang katawan, sige pa rin siya, at kitang-kita din ang kanyang pagtatawa sa sariling kabulastugang pinaggagawa sa harap ng mga tao. Kaya lahat ng mga tao aliw na aliw sa ipinakita niyang pagka-sport. 

“Grabe! Ang cute naman niyang tingnan!” Sigaw ko na lang sa sarili, hindi maikubli ang excitement at paghanga at naki-hiyaw at nakipalakpak na rin.

Pero sobrang wild ang hiyawan ng mga tao noong di namin inaasahang hubarin niya ang kanyang pantalon at noong mahubad na ito, inihagis niya ang pantalon sa gitna ng mga kababaihan. Nagkagulo ang parte kung saan hinagis ni Aljun ang kanyang pantalon at mistulang naghihilahan pa sila. 

At ang sunod na tumambad sa aming mga mata ay ang halos hubad na na katawan ni Aljun. Grabe, Parang isa siyang model ng underwear kung saan ang litrato ay nakadisplay sa cover ng brand. Proportioned ang katawan, ang ganda ng abs na pansin ang mga linya ng packs, ang chest ay mistulang sculpted at kung titingnan mo ang mukha napakaguwapo. Isang Adonis na lahat ng babae at bakla ay magpapantasya! 

Dagdagan pang naka-paa lang sya… parang iba ang dating, parang wild… handang makikipagbakbakan!.

Ngunit ang mas nagpapainit sa aking katawan ay ang bukol na nasa ilaim ng kanyang boxers short. Bakat na bakat. Bagamat pansin sa kanyang namumulang mukha ang pagkahiya, game na game pa rin siyang nanunukso, kahit napuputol-puto ito sa paminsan-minsan niyang pagtatawa sa sariling kagaguhan..

Sipulan ang mga lalaki, tilian at hiyawan ang mga babae, tawanan naman ang mga guro at administrator na nadoon.

“Bro... I love you na!” Hiyaw ng isa sa mga barkada niya.

“Bro... pa-kiss nga dyan!” Biro din ng isa pa.

“Pare... Syeeettttt! Ansarap mo pala!” dagdag pa ng isa.

“Tol... mamaya, date tayo ha?” hirit din ng isa pa.

“Brod... pahipo naman!” hirit pa ng isa.... 

At lahat ng ito ay tinawanan lang ni Aljun, sabay muestra sa kanila sa kanyang mga daliri ng “I Love You” sign at iginiling-giling pa ang katawan sa harap mismo nila. Minsan naman, pabiro at patago niyang ilalabas ang dirty-finger niya sa mga barkadang nangangantyaw. Pagkatapos, iginapang ang isang kamay niya sa kanyang dibdib pababa sa kanyang umbok habang ang isang daliri sa kabilang kamay naman ay iginuri-guri sa kanyang labi at ang mga mata ay nanunukso.

“Wooohhhhhhh!!!” sigaw ng mga barkada niya na nasa gilid ng rampa. Moral support kumbaga.

Noong matapos na si Aljun sa pagrampa, bumalik na uli ito sa likod ng stage.

Nagsalita muli ang emcee. “Ladies and gentleman... Cool Guys, Inc president will have a very special announcement o make before we proceed with the raffel on the Jacpot prize boy. Please welcome, Troy De Mesa!!!!”

Palakpakan ang mga tao at syempre, nagtatanong ang mga isip kung ano kaya ang announcement na iyon.

Nagsalita siya, “This may be a good news for everyone who wants to take a share of our top prize boy. Just a few minutes ago, the board of directors of the CGI had a brief and unscheduled meeting and decided, with the consent of course of our top prize boy, that whoever wins the raffle, Aljun starts his “slavery” four days form now, or four days after the proclamation of the winner. This is because tonight someone will go home and enjoy a 24-hour service from our top prize. We will have an auction for Aljun!”

Hiyawan uli ang mga tao. 

“Waaahhhh! Ibang kunsepto!” sigaw ko sa sarili. “May ganoon talaga?” ang sambit ko sa kaibigan ko.

“Sabi ko sa iyo, kakaiba ang grupo na ito e... masaya liberal ang approach ngunit malalim. Imagine, mas madagdagan pa nila ang kanilang malilikom na pera para sa kanilang mga charity projects.”

At lumabas uli si Aljun, nakangiti, pumuwesto sa gitna ng stage at nagsasayaw-sayaw, hinayaang nakabukas ang kanyang zipper bagamat minsan napapatawa rin sa kanyang pinaggagawa. “Hayyyy. Ka-cute naman!” sigaw ng isip ko. 

Nagtake over ang announcer. “Let’s start with 100. Any takers?”

May sumigw kaagad ng, “One thousand pesos!!!”

Na singaot ng, “Five thousand pesos!”

Hanggang sa umabot ang presyo ng twenty thousand pesos.

“Someone says twenty-thousand pesos!” any more takers?

At may sumigaw ng, “Twenty-five thousand!”

“Waahhhh! Grabe naman.” Sabi ko. Laha tay naglilingunan sa dirksyon ng nagbigay ng price. Hindi ko rin makita kung sino dahil sa dami ng tao kaya hindi ko na inalam.

“So wala nang takers of more than 25 thousand?” sabi ng emcee. Noong wala nang sumagot, “Ok! I now declare Aljun Lachica auctioned off!”

Hiyawan ang mga tao at pinaakyat kaagad sa stage ang nanalo sa auction. Noong makita naming lahat, ang isang mayamang fashin designer pala ito na nagmamay-ari ng isang malaking boutique na kumuha lang ng ilang subjects sa Business Management.

“Ano kaya ang gagawin niya kay Aljun?” tanong ko sa kaibigan.

“Fashion designer iyan. Baka gagawing modelo sa mga gawa niya. Andami kayang pwedeng ipagawa niya kay Aljun. Pictorials, endoresements, modelling... Hindi siya lugi sa 25 thousand niya!” sagot ng kaibigan ko.

At pinosasan na si Aljun at ang baklang fashion designer na iniinggit pa ang audience noong hipu-hipuin niya ang dibdib ni aljun at iginapang ang mga daliri sa papuntang puson ng binata. Tawa lang ng tawa si Aljun. Lalo tuloy akong nkukyutan sa kanya at parang nalilibugan din sa sobrang pagka game niya. Pakiramdam ko tuloy ay may umusbong na pagnanasa sa aking katauhan. Naiimagin na ako ang nanalo at ako iyong humaplos sa kanyang dibdib at iginapang ko ang aking kamay hanggang sa umbok mismo ng kanyang pagkalalaki.

“Haizzt!” sa isip ko lang sabay bitiw ng buntong-hininga. 

“And now... let us proceed with the lottery!” ang sunod na sabi ng emcee.

Natahimik na ang lahat ng tao noong mismong ang vice mayor ng syudad ang umakyat sa stage upang humugot ng ticket. Syempre, pigil-hininga ang karamihan, hawak-hawak pa ang kanilang tickets, kasama na ako doon.

Noong makahugot na, ibinigay ito sa emcee at inannounce ang winning number. DOC-098238251.

At syempre, dahil isa lang naman ang manalo, halso lahat din ang disappointed. At napa-“Whoaaaaa!” na lang ako. Malapit kasi ang number ko sa nabasa..

Hinintay namin na may aakyat at ipresenta ang kanyang ticket. Ngunit walang sumulpot. Naglingonan ang mga tao sa paligid ngunit wala pa rin.

“Ok...” ang pag annunce ng emcee. “If no one shows up until tomorrow at noon time, we will have to pick another number bukas na rin at 12 noon sa student center.” 

Iyon na ang huling pag-announce ng emcee at ipinagpatuloy na muli ang sayawan. “Napaka-malas naman ng may hawak ng ticket na iyon...” sabi ni Fred. “Nasa kanya na sana ang jackpot.”

Umuwi kaming bagamat hindi nanalo, enjoy naman sa sayawan at syempre sa mga hiyawan at higit sa lahat, sa mga palaban na mga lalaki ng CG-Inc.

“O, sa iyo na yang ticket ko!” ang sabi ko sa kaibigan ko sabay abot sa kanya ng ticket.

“Tange! May di pa tapos ang laban! May raffle pa bukas! Malay mo hindi sisipot iyong nanalo kagabi.”

“Kung hindi sisipot. Pero kung sisipot man din siya, hindi rin naman ako mananalo d’yan. Hindi ako maswerte sa mga paraffle.”

“O sige na nga! Ako na lang ang magtago nito.” Sagot naman ng kaibigan ko.

Hapon na kinabukasan, nasa library ako noong nagtatakbo papunta sa inuupuan ko ang kaibigan ko na parang hinahabol, hingal-kabayo. “Jun! Jun!” sigaw niya.

“O. ano na naman! HInaan mo an gboses mo nakakahiya sa mga nag-aaral eh.” Ang sagot ko noong mapansing nagsitinginan na naman ang mga tao sa amin.

“Wala akong paki sa kanila. Ticket mo ang nabunot sa jackpot friend!!!!!!” sigaw uli niya.

(Itutuloy)