ANG FRESHMAN, ANG SOPHOMORE AT ANG VETERAN 8

By: Dalisay

Nanlaki ang mga singkit nyang mata. Di nya alam kung paano sya mag re react, di sya maka kilos. Tama ba ang narinig nya? Mahal sya ni Austin? Pero bakit? Ang ibig sabihin Bisexual si Austin? Kaya ba ganun ito kabait sa kanya? Kaya ba kapag nagku kwento sya about his feelings kay Raf eh nakikita nya ang lungkot sa mga mata nito? Ito ang mga tanong na pilit nyang hinahanapan ng sagot. Ilang minuto pa ng pag iisip at kumilos sya paharap kay Austin. Tulog na ito. Napansin nya ang mga munting luha sa mga mata nito. Bigla syang nalungkot. Alam nyang kahit sino ay talaga namang mamahalin itong si Austin. Mabait, matalino, thoughful at sweet. Idagdag mo na rin ang pigiging makulit at nakaka tawa nito. Pero hanggang kaibigan lang talaga ang turing nya dito. Isang matalik na kaibigan. Nasa ganun syang pag iisip nang maradaman nya ang pag bigat ng mga mata nya. Pumikit sya at tuluyan ng nakatulog muli.

Maliwanag na ng magising sya. Wala ng ulan at maari na syang maka uwi. Napansin nya na wala si Austin sa tabi nya. Nagpasya syang maligo muna at mag bihis bago nya hanapin si Austin. Makalipas ang 30 minutes ay natapos na syang maligo. Nakapag bihis at nakapag ayos na rin ng gamit nya. Lalabas na sana sya para hanapin si Austin ng pumasok ito sa kwarto. 

“Gising ka na pala. Tara, kain tayo ng breakfast. Nagluto ako”. Si Austin. “Ikaw nag luto? Masarap ba yan?” biro ni Aki. Hindi nya dapat ipahalata kay Austin na alam na nya ang tunay nitong nararamdaman para sa kanya. Hindi dapat mag bago ang pakiki tungo nya kay Austin. “Oo naman. Masarap yun.” Si Austin. Bumababa sila patungo sa dining table at doon nya nakita ang pagkain na pinag mamalaki na niluto ni Austin. “Asus, Hernandez. Akala ko naman kung anu niluto mo. Hotdog at ham lang pala.” Biro ni Aki kay Austin. “Okay na yan. Prito lang ang alam ko eh.” Sabay tawang sabi ni Austin. Kumain sila. Katulad ng dati, kulitan at tawanan sila.

Pagkatapos ng ilan pang minuto ay tuluyan ng umuwi si Aki. Nag alok si Austin na ihatid sya pero tumanggi ito. Nang makarating sa bahay nila ay diretso sya sa kwasrto. Wala pa rin ang parents nya. Tumuloy sya sa kwarto nya. nag shower ulet at nag bihis. Sinimulan nyang gawin ang mga assignments at nag advance reading na rin sya. Nakaramdam sya ng gutom kaya bumababa sya at nagluto ng pagkain. Nang makatapos syang mag luto ay biglang tumunog ang cellphone nya. 

“Hello” sagot nya.

“Hey, na miss kita kaya kita tinawagan.” Si Austin.

“Adik ka. Kakahiwalay lang natin na miss mo na agad ako.” Si Aki.

“Punta ako dyan sa bahay nyo. Wala aksing tao ditto sa bahay. Please.’ Si Austin.

“Bahala ka. Di mo naman alam papunta dito eh.” Tawang sagot ni Aki. “At saka anung gagawain mo dito?” tanung nya kay Austin. “Tambay lang. nakakasawa na kasi sa mall eh” sagot ni Austin. Ilang saglit pa ng pangungulit ni Austin ay pumayag na rin sya. Binigay nito ang address nila at tuluyang pinutol ang usapan.

“Talaga itong si Hernandez, anu na naman kaya ang trip sa buhay?” tanung nya sa sarili. Bigla nyang naalala ang narinig nya kagabi. Ang di inaasahang pag amin ni Austin sa about his feelings sa kanya. Napa buntong hininga na lang sya, kasi until now hindi nya pa rin alam kung paano nya sasabihin na ang mahal nya ay si Raf. Ayaw nyang masaktan ang kaibigan, pero ayaw nya ring paasahin ito. Nasa ganun syang pag iisip ng tumunog ang doorbell nila. Tinungo nya ang pintuan at binuksan ito. Nasa gate na si Austin, halos wala pang 5 minutes eh nakarating na agad ito.

“Ang bilis mo naman. Di pa ang ako nakaka kain ng lunch eh.” Si Aki habang binubuksan ang gate. “Eh di good. Kasi I brought you something.” sabay abot ng isang plastic container sa kanya. “Anu naman ito? Pritong ham at hotdog ulet?” tawang tanong ni Aki. “Hindi naman. Spicy chicken wings yan. Nakaka hiya naman na maki kain ako dito tapos wala akong dala.” Si Austin. Pag pasok nila sa bahay ay inihanda na ni Aki ang pagkain at inaya na si Austin na sabay na silang kumain. Masaya silang kumain at halos maubos nilang lahat ang dala ni Austin. Tinulungan ni Austin na mag ligpit si Aki. Pagka tapos ay umakyat sila sa kwarto para doon tumaybay. 

“Ang ganda naman ng room mo, Aki. Well organized ang mga gamit mo.” Manghang sabi ni Austin. “Oo naman, di tulad ng sa’yo. At saka di ko pina lilinis ang kwarto ko sa iba. Gusto ko ako ang nag aayos para alam ko kung saan ko kukunin ang mga gamit pag kailangan ko” mabang tugon ni Aki. Tumango lang si Austin sa sinabi ng kaibigan. “So, anung gagawin natin? Mag tititigan lang?” si Aki. “Ikaw, kahit anu okay lang sa akin.” Sabay bigay ng isang pilyong ngiti ni Austin. “ Ugok! Asa ka dyan. Para lang kay Rafael ang katawan ko noh!” walang gatol na sabi ni Aki. Biglang nag bago ang mood ni Austin. Narinig na naman niya ang pangalan ng lalaking yun. Napansin naman ni Aki ang reaksyon ni Austin. Biglan nyang naalala ang narinig kagabi. Binago ni Aki agad ang topic at inayang mag laro ng PS2 si Austin. Pareho silang mahilig sa Tekken at di pa sya nakaka bawi sa huling talo nya dito nung maglaro sila sa mall. Para namang walang narinig si Austin at nanatili lamang itong naka upo sa kama at naka yuko. Biglang na guilty si Aki. Nilapitan nya si Austin. “Austin… is there something wrong?..” si Aki. Nag angat ng ulo si Austin at doon nya nakita ang mga luha na nag uunahang dumaloy mula sa mga mata nito. “Uy, bakit ka umiiyak?” tanong ni Aki. Hindi ito sumagot at tuluyang tumayo at lumabas sa kwarto. Tila napako si Aki sa nakita. Unang beses nyang nakita na ganun ka lungkot si Austin, nataihan sya ng marinig ang pag sara ng pinto ng kanyang kwarto. Hinabol nya si Austin at inabutan nya ito sa main door nila.

“Austin, wait! Anu bang problema?” si Aki. Hinawakan nya ito at iniharap sa kanya. Tinitigan sya nito. Kitang kita pa rin sa mga mata ni Austin ang lungkot. Hinawakan nya ang mukha ni Aki, tila sinasaulo ang bawat detalye ng mukha nito. Di malaman ni Aki ang nararamdaman..nanlalamig ang mga kamay nya pero ramdam nya ang pag init ng mukha nya. Di inasahan ni Aki ang sumunod na pangyayari. Inilapat ni Austin ang labi nito sa labi nya. Ang kaninang malamig na pakiramdam ay unti unting napalitan ng init na unti unting bumabalot sa kanyang buomg katawan at ang kaninang simpleng halik ay unti unting nagiging mapusok. Napapikit sya. Alam ni Aki kung saan ito patungo, kailangan nyang kumalas pero hindi nya magawa. Tila inalipin na sya ng kung anung pakiramdam ang bumabalot sa kanilang dalawa ni Austin. Nagpaubaya sya sa kung anuman ang pwedeng patunguhan ng halik na yun nang biglang bumitaw si Austin. Idinilat nya ang kanyang mga mata. Nanatiling naka titig sa kanya si Austin. Wala ni isang salita ang lumalabas sa mga bibig nito pero nararamdaman nya ang kung anumang damdamin na nararamdaman ni Austin.

“Austin…” si Aki. Di sya sinagot ni Austin at tuluyan nag lumabas ng kanilang bahay. Di na nya nakuhang sundan pa ito. Napako na sya sa kinatatayuan nya, hindi alam kung ano ang susunod nyang gagawin. 

Maliwanag na. Alas 6 na ng umaga. Hindi sya naka tulog kagabi. Hindi sya pinatulog ng sakit na nararamdaman nya. Manhid ba si Aki o baka hanggang kaibigan lang turing nito sa kanya. Nanatili syang nakahiga. Wala syang ganang pumasok sa school. Hindi nya alam kung paano nya haharapin si Aki pagka tapos ng nangyari sa kanila kahapon. Hindi man nya pinag sisihan ang ginawa nya pero hindi pa rin nya alam kung paano ito makaka apekto sa pakikitungo nila sa isa’t isa. Tumagilid sya at niyakap ang isang unan. Namalayan na lamang nya na muling nag uunahan ang mga luha mula sa kanyang mga mata. Matagal na panahon na rin ng huli syang umiyak. Muli ay bumalik ang masasayang alaala nila ng kanyang Kuya. Ang nag iisang tao na lagi nyang sandalan pag malungkot sya. Bumangon sya at naligo. Nag bihis sya pero hindi uniporme ang kanyang sinuot. Pagka bihis ay tuluyang lumabas sa kanilang bahay. Gamit ang kanyang sasakyan, binagtas ang isang pamilyar na lugar. Taon taon syang dumadaan dito, minsan sya mag isa o kaya kasama ang mommy nya. Makalipas ng isang oras ay narating na nya ang lugar. Bumaba sya ng sasakyan bitbit ang bulaklak na nakaayos sa isang basket. Dumiretso sya sa isang musileyo, inilapag ang dalang bulaklak at saka naupo malapit sa mga nitso.

“Kuya, andito na naman ako. Alam mo naman kung bakit ako nag pupunta sa’yo.” Si Austin. “Na mi miss na kita ng sobra. Kahit 10 years na ang nakakaraan pero feeling ko kahapon ka lang nawala sa amin.” Siya ulet. Sandali syang tumahimik at tuluyang hinayaang dumaloy ang mga luha na kanina gustong kumawala sa kanyang mga mata. “Kuya ang hirap naman ng ganito, alam ko sa sarili ko na mahal na mahal ko sya pero nararamdaman ko na hindi nya ako kayang mahalin.” Hikbing sabi ni Austin Naramdaman ni Austin ang mahinang hangin na dumapi sa kanyang katawan, senyales na naiintindihan sya ng Kuya nya. Tuluyan syang napahagugol. Tuluyan na nyan inilabas ang sakit na nararamdaman. Umiyak sya ng umiyak hanggang sa halos pakiramdam nya na wala na syang nailuluha pa. Ilang oras pa sya nanatili sa lugar na yun. Bago mananghalian ay nagpasya na syang umuwi. Matapos makapag paalam sa Kuya at Daddy nya ay tuluyan na syang umalis. Nang makarating na sya sa kanilang bahay diretso sya sa kanyang kwarto. Nag bihis at nahiga sa kanyang kama hanggang sa tuluyan syang nakatulog muli.

“The number you have dialled is either unattended or out of the coverage area, please try your call later.” Yan ang paulit ulit na sinasagot sa kabilang linya. Ilang beses nyang tinatawagan si Austin pero wala talaga. Hindi ito pumasok buong araw, di nya rin alam kung anu na ang nangyari sa kaibigan. Nasa gitna sya ng pag aalala ng may tumabi sa kanya sa inuupuang bench.

“Mukhang stress ka ata ah. May problema ba?” si Darwin. Nagulat sya ng tignan kung sino ang tumabi at bumati sa kanya. “Ah. Hindi naman. Di kasi pumasok si Austin eh tapos di ko pa sya ma kontak.” Sagot nya kay Darwin. “Ganun ba. Baka naman may inaasikaso lang.” si Darwin. “Di ko alam.” Malungkot na tugon ni Aki. “Don’t worry too much. Okay lang siguro si Austin.” Si Darwin.

Napa bunting hininga na lang si Aki na hindi naman naka lagpas sa kay Darwin. “You can tell me anything if you want. I’ll listen and maybe I can help.” Si Darwin. Tinignan sya si Aki at saka nag salita. “Austin kissed me last night. But prior to that I accidentally heard na may gusto sya sa akin.” Tuloy tuloy na sabi ni Aki. Napangiti si Darwin sa sinabi ni Aki. “Un naman pala eh. Anung problema doon?” si Darwin. “May gusto kasi akong iba. Pero ung taong un mukhang may gusto ring iba.” Si Aki. “Do you mind if I ask kung sino ung taong gusto mo?” si Darwin. Sandaling nag isip si Aki. Alam nya na kaibigan ni Darwin si Raf at ayaw nyang malaman ni Raf mula dito ang feelings nya for him. “Wag na lang. Di mo naman sya kilala. At saka mukhang mukhang malabo na magustuhan nya ako.” Si Aki. “Makinig ka sa akin, Aki. Be thankful na may nagmamahal sa’yo and treat you as special someone. Kasi you’ll regret pag nawala sya sa’yo”. Si Darwin. Ngumiti lamang si Aki.

“Darwin, may itatanong ako sa’yo. Sana okay lang sa’yo.” Si Aki. “Sure. Go ahead.” Si Darwin. “Ahm.. anong meron sa inyo ni Raf?” si Aki. “Sabi ko na nga ba eh. Si Raf yun eh.” Si Darwin. “Si Ra fang alin?” pa inosenteng tanong ni Aki. “Si Raf ung taong gusto mo at kaya di mo masabi kasi kilala ko.” Si Darwin. Pinamulahan ng mukha si Aki. “Alam mo, Aki. Mag best friend kami ni Raf since High School and until now ganun ang turingan naming. Wag kang mag alala, ilalakad kita sa kanya.” Si Darwin. “Naku, wag mong sabihin sa kanya, nakaka hiya. Baka sabihin nya kaya ako sumali sa pep squad kasi sinusundan ko sya.” Tuloy tuloy na sabi ni Aki. “Ahahahahah! Akong bahala sa’yo. I set kita ng date sa kanya if you want.” Si Darwin ulet. “Wag na! hindi un papayag for sure.” Si Aki. “Wanna bet?” si Darwin. “Tumigil ka, Darwin. Anu na lang sasabihin ng ibang member ng squad?” si Aki. “Ikaw ang bahala. Basta pag nagbago ang isip mo, sabihin mo lang sa akin.” Si Darwin. Ngumiti lamang si Aki.

Nag paalam si Darwin kay Aki para pumasok sa isa nyang klase. Naiwan sya para antayin ang meeting ng pep squad. Past 5pm pa lang per nagpasya na syang pumunta sa gym at doon na lang magpa lipas ng oras.

Nang makarating si Aki sa gym ay napansin nya na bukas ang ilaw sa loob ng headquarters nila. Ibig sabihin may tao na. Umakyat sya upang tignan kung sino ang tao doon. Pag bukas nya ng pinto ay nakita nya si Rafael na nag aayos ng mga gamit ng pep squad. Pawisan ito, bakat sa basa nyang tshirt ang hubog ng katawan nya. Nahiya syang pumasok, hindi nya alam kung ano gagawin nya. Lalabas na sana sya ng matabig nya ang isa sa mga drums na nakahanay malapit sa kinatatayuan nya. Napalingon si Rafael sa pinang galingan ng ingay. Napangiti na lamang si Aki sabay ayos sa mga drums. “Sorry, di ko sinasadya.” Si Aki. “Ikaw pala yan, akala ko naman kung sino na” si Rafael. Ngumiti ulet si Aki sabay pasok sa loob ng headquarters. “Need help? Mukhang madami kang inaayos ah.” Si Aki. “Hindi. Okay na lahat, kaya ko na ito.” Si Rafael habang inaayos ang mga matts na ginagamit nila tuwing practice. Naupo si Aki di kalayuan kay Rafael. Titig na titig sya dito, hindi nya mai alis ang mga mata sa lalaking nasa harapan.

“Baka matunaw naman ako sa titig mo. Nakaka conscious naman.” Birong sabi ni Raf. “Ay sorry, tinignan ko lang kung paano inaayos yung mga gamit dito. Yun lang.” sabay yukong sabi ni Aki. Pakiramdam nya ay pulang pula ang mukha nya. Huling huli sya ni Raf. “Nakaka inis. Malandi ka kasi eh.” Pagalit nya sa sarili. “You know what, you’re cute. Lalo na pag namumula ka.” Si Raf. “Sh*t. namumula na nga ako. Nakaka inis.” Bulong nya sa sarili. “Salamat. Di naman ako cute. Kung cute ako di sana marami ng nagka gusto sa akin.” Si Aki. “Maniwala ako sa’yo na walang nagkaka gusto sa’yo.” Si Raf. “Totoo yun. Di sana hindi ako single ngayon.” Si Aki na may himig na pagpaparinig kay Raf. Ngayon lang siya naging ganito. Ang maging flirt. Pero di naman to the highest level. Pa sweet na flirt lang. (kung meron mang ganung term) “Hmmm.. ganun ba. Single ka pala. Akala ko boyfriend mo si Austin eh.” Si Raf. “Hala! Hindi ah. Kaibigan ko lang yun. Di magkaka gusto sa akin yun.” Pagtanggi ni Aki. Natawa lang si Raf sa sinabi nya. Halatang defensive sya. Ilang minuto pa ay natapos ng mag ayos si Raf. Naupo ito malapit sa isang study table at sabay nag hubad ng tshirt. Di malaman ni Aki ang gagawin. Parang syang sinisilaban sa init. Di nya mapigilang tignan ang magandang katawan ni Rafael. “Ayan, inatake ka na naman ng sakit mong pag ka tulala” si Raf habang nag pupunas ng katawan. “Ha? Anu yun, Raf?” si Aki. “AHAHAH! Nabingi ka pa ata. Anu ba kasing iniisip mo?” si Raf. “Loko tong lalaking ito, pinagtatawanan pa ako. Kung alam nya lang na sya ang dahilan kung bakit ako tulala.” Bulong nya sa sarili.

“Ang sabi ko bakit ang aga mo dito? Wala ka na bang klase?” si Raf ulet. “ Ah.. wala na. kanina pang 3pm.” Si Aki. Tumango lang si Raf sa sagot nya. Matagal pa bago mag simula ang meeting dahil wala ring masyadong usapan sa pagitan nila ni Raf at wala din syang topic na mai open ay nag pasya sya na tumingin tingin sa paligid ng headquarters. Doon nya nakita ang mga trophies at medals na napanalunan ng pep squad mula nung 1998 hanggang last year. “Sumali din pala kayo ng Cheerdance Gran Prix” si Aki. “Yup, pero di pa ako member nyan nung sumali sila. At ang pagkaka alam ko eh dyan nag simula ang pagiging popular ng DSU Pep after nilang mapasama sa Top 3.” Si Raf. “I see. Na miss ko tuloy ung Pep Squad namin nung High School. Dahil din sa Grand Prix kaya naging sikat ang pep squad namin” si Aki. “Well, ganun talaga.” Maikling sagot ni Raf. “And by the way, sa Saturday ulet ah. Practice natin then Wednesday next week Pep Rally na at dress rehersal natin.” Si Raf ulet. Tumango lang si Aki. 2 weeks na lang pala at Elimination na. Excited at nerbyos na sya.

“Kinakabahan na nga ako eh. After 5 years saka na lang ulet ako makaka pagsayaw at mag che cheer” si Aki. Tumayo si Raf at inakbayan sya. “Don’t worry. Isipin mo na lang na nagpa practice lang tayo pag andun na sa competition.” Si Raf. Para syang nauupos na kandila sa kilig at kaba habang magkadikit ang katawan nila ni Raf. Ang bango nya kahit kanina lang ay basang basa ito ng pawis. Tila sya estatwa sa kinatatayuan nya. Pigil hininga sya at di nya alam ang kanyang gagawin. Di naman ito alintana ni Raf. Ang alam nya lang ay kailangan nyang i comfort si Aki bilang bagong member ng squad.

“Ahm.. Raf, busy ka ba after ng practice sa Saturday?” si Aki. “Hmmm.. hindi naman. Bakit?” si Raf. “Invite sana kita kahit simpleng coffee lang.” si Aki. “Sige ba. Makapag relax man lang kahit konti. Nakaka stress din kasi pag graduating na eh.” Si Raf. Nais na ni Aki na magtatalon sa kilig dahil magkakaroon sya ng pagkakataon na makilala si Raf. Di na sya makapag antay sa araw na yun. “Sure nay an ah. Walang bawiaan.” Si Aki. “Oo ba.” Si Raf. Quarter to 6 ng dumating ang karamihan sa mga member ng squad. Saktong 6pm ng makumpleto sila at nagsimula sila ng meeting. Pagkatapos ay sumabay na si Aki sa ibang member pauwi samantalang ang iba naman ay pumasok pa sa kani kanilang mga klase.

Nang dumating si Aki sa kanilang bahay ay naabutan nya ang kanyang parents. Natuwa sya dahil ilang linggo din silang di magkasama kahit man lang sa pagkain ng breakfast. Nagpasya silang mag dinner sa labas sa isang seafood restaurant. Kwentuhan sila habang kumakain. Sinabi nya sa mga ito na member na sya ng pep squad sa school at tuwang tuwa naman sila para sa anak. Nasa kalagitnaan sila ng kwentuhan ng may mapansin si Aki sa di kalayuan. Si Rafael na naka upo sa isang table. Bumilis muli ang kabog ng kanyang dibdib. Na excite sya ng makita nya si Raf sa di iniaasahang lugar. Nagpa alam sya sa kanyang parents para lapitan si Raf. Pumayag naman ang mga ito. Habang papalapit sya ay lalong lumalaks ang kabog sa kanyang dibdib. Isang buntong hininga muna bago sya tuluyang lumapit dito. “Raf. Sinong inaantay mo dito?’ bungad nya kay Raf. “Uy, ikaw pala Aki. Upo ka. Wala akong inaantay, kakain ako ng dinner dito. Favorite ko kasi ung chili crab nila.” Si Raf. “Ikaw, anung ginagawa mo dito?” tanung ni Raf. “I’m with my parents. One week din kasi kaming di magkaka sama eh” si Aki. “Ah ganun ba. Nakaka hiya naman, baka di ka pa tapos kumain eh lumapit ka na dito.” Si Raf. “Hindi naman. Okay lang kasi nagpaalam naman ako sa kanila.” Si Aki. Sandali pa silang nag kwentuhan at nagpa alam na si Aki na babalik na sa table nila. Sakto namang dumating ang order ni Raf. Pagkabalik ni Aki ay tinanong ng mommy nya kung sino ang kinausap nya. Kinuwento nya ang tungkol kay Raf at dahil nga open na sya sa parents nya ay naiintindihan naman nila ito sabay pangaral sa kanya na tapusin nya muna ang kanyang pag aaral. Sinabihan sya ng kanyang parents na imbitahan si Raf sa kanilang table. Lihim na natuwa si Aki dahil mismong daddy nya pa ang nag sabi nito sa kanya. Nilapitan nya si Raf at sinabi nya na gusto syang makilala ng parents nya. Nung una ay nahiya pa si Raf pero dahil na rin nakatingin sa di kalayuan ang mga magulang ni Aki ay tumayo na rin sya at lumapit sya kasabay ni Aki sa mga ito

“Mom, Dad this Raf. Team captain ng pep squad naming.” Si Aki. “Good evening po.” Si Raf. “Good evening, hijo. Please join us.” And daddy ni Aki. “Nakakahiya naman po. Wag na lang po.” Si Raf. “Naku, Raf wag ka ng mahiya. Bihira kami maka kilala ng mga kaibigan ni Aki kaya halika na at samahan mo kami dito. Tamang tama at kaka simula pa lang naming kumain.” Ang mommy ni Aki. Sumang ayon naman si Aki sa sinabi ng mga magulang nya. Walang nagawa si Raf kundi maupo na rin sa tabi ni Aki. Pinalipat rin ni Aki ang pagkain mula sa table ni Raf sa table nila. Sabay sabay silang kumain, nag kwento rin si Raf tungkol sa kanya at kung paano sila nagka kilala ni Aki bago pa ito maka pasok sa pep squad. Masaya silang nag kwentuhan pa matapos kumain. Past 10pm na ng mapagpsyahan nila na umuwi na. Ang parents ni Aki ang nagbayad ng bill nila, hiyang hiya naman si Raf pero wala na syang nagawa pa. 

Nasa parking lot sila ng magpaalam si Raf sa parents ni Aki. “It was nice meeting you, Raf.” Ang mommy ni Aki. “Same here din po, maam. Sir.” Si Raf. “Just call us Tito and tita.” Ang daddy ni Aki. “Sige po. Tito, tita, Aki, Ingat kayo sa byahe. Salamat pos a dinner.” Si Raf ulet. Inantay muna ni Raf na maka alis sila bago tuluyang lumakad pauwi. Habang nag aabang ng masasakyan ay naalala ni Raf ang itsura ni Aki habang kumakain sila. Masaya ito. Panay ang ngiti. Iba ang kislap ng mata. Ayaw nya sanang mag assume pero ganun kasi sya pag kasama nya si Darwin. Walang pag lagyan ng kasayahan nya pag kasama nya ang tanging tao na hanggang ngayon ay minamahal nya pa rin. Muli ay bumalik sa isip nya si Aki. Mabait naman ito at di mapagkaka ilang gwapo din ito. Magaan na din ang loob nya dito dahil siguro nakikita ang sarili dito nung nag sisimula pa lang sya sa cheering squad. Sandali nyang itunuon ang atnsyon nya sa mga sasakyang dumadaan. Pasado alas onse na at di pa rin sya nakaka uwi. Bukas ay maaga pa sya sa school. Nag taxi na lang sya pauwi. Pag karating sa kanilang bahay ay nag shower at nagpalit ng damit pang tulog. Ilang minuto pa ay nakatulog na sya.

Maaga pa lang ay nasa school na si Aki. Nag babaka sakali na pumasok na si Austin. Pero hanggang sa dumating ang oras ng klase ay wala ni anino ni Austin. Sinubukan nyang tawagan ito pero mukhang naka off pa rin ang cellphone nya. Natapos ang araw nya sa school. Pakiramdam nya ay may kulang sa kanya. Na mi miss nya si Austin, ang kakulitan nito at kabaitan. Nasa study hall sya at nakikinig ng I pod nya nang may tumabi sa kanya. Laking gulat nya ng makita si Raf sa tabi nya. Inalis nya ang kanyang earphone at hinarap si Raf. “Mukhang malungkot ka ata.” Si Raf sabay ngiti sa kanya. “Di naman. Pagod lang siguro.” Si Aki “Okay lang yan, masasanay ka din.” Si Raf. Ngumiti lamang si Aki sa sinabi ni Raf. Kahit papano kasi ay nabawasan ang lungkot nya sa pagkaka miss nya kay Austin. Marami pa silang napag kwentuhan tungkol sa buhay buhay. Napakaraming natutnan ni Aki sa mga experience ni Raf sa buhay. Ilang minuto pa ay inaya sya ni Raf sa headquarters ng pep squad, may mga bagong dating daw kasi na drums kaya kailangan nya itong tignan. Sumama si Aki at sabay silang pumunta sa headquarters. Pag dating doon ay andoon na ang mga drums, dahil walang alam si Aki kung paano ito kinikilatis ay naupo na lang sya sa isang sulok habang abala si Raf sa pag iinspeksyon ng mga ito Pagka tapos ay naupo din si Raf malapit sa kinauupuan ni Aki. Walang imikan. Parehom silang nakikiramdam Parang sasabog ang dibdib ni Aki sa halong kaba at excitement. Wala syang iniisip na mahalay sa pagkakataon nay un, ang nagpapa kabog ng dibdib nya ay ang reyalidad na kasama nya ang taong mahal nya sa isang lugar na sila lang dalawa.

“Aki.. Raf” sabay nilang tawag sa isat isa. Nagakatitigan sila. Tanging mag mata lang nila ang nag uusap. “Rafael…”si Aki. “Yes…?” si Raf Hindi sumagot si Aki bagkos ay inilapit nya ang mga labi sa labi ni Raf. Ilang sandali pa at naglapat ang kanilang mga labi, ramdam ni Aki ang init na unti unting bumabalot sa kanyang katawan. Di sya makapaniwala sa nangyayari. Ang mga labi ng lalaking pangarap nya ay ngayo’y nakalapat sa mga labi nya. Kung panaginip ito ay ayaw na nyang magising pa. Bigla syang bumalik sa kanyang sarili at kumalas mula sa pagkaka lapat ng mga labi nila ni Raf. Dali dali syang tumayo at nag lakad palabas ng pintuan.

“Aki, wait. Saan ka pupunta?” si Raf. Hindi nya magawang lingunin ito. Di nya alam kung may mukha pa syang ihaharap kay Raf. “I’m sorry… hindi ko sinasadya. Nadala lang ako. Pasensya ka na.” si Aki habang nakayuko ang ulo paharap sa pintuan palabas.

Magsasalita pa sana si Raf pero wala na si Aki. Tuluyan na itong nakalabas ng silid. Walang nagawa si Raf kung di itakip ang mga palad nya sa kanyang mukha. Hindi sya dapat pumayag. Hindi nya dapat hinalikan si Aki. 

Ngayon pati sya hindi na rin alam kung paano nya haharapin si Aki sa Sabado during their practice. At paano kung malaman din ni Darwin ang nangyari? Un ang hindi nya kayang mangyari, ang mawala si Darwin sa kanya. Tuluyan syang napa upo sa isang sulok at iniyuko ang ulo… Ngayon lang sya nalito at naguluhan ng ganito..

ITUTULOY…