by: Mikejuha
Ngunit kahit pa man sobrang nakakaloka ang set-up namin, kina-career ko na talaga ang pagka-close namin. Tinatanong siya kung kumain nab a, na dapat huwag masyadong magpapagod... halos susubuan ko na nga kapag kumain kami eh. At, palagi niya akong hinahatid sa bahay galing school at minsan, doon na matutulog sa bahay, doon kumakain at, take note, kapag may chance siya, nagluluto iyan. Mahilig kasing magluto ang kumag at ang sarap pa niyang romomansa, este, magluto, pramis. Dahil nga yata d’yan kaya siya naging close at kadikit ng mga parents ko eh. Sa totoo lang, feeling ko, kasal na lang talaga ang kulang sa amin.
Ang buong akala ko, tuloy-tuloy na ang lahat. Ngunit marahil ay sadyang mapaglaro ang pag-ibig.
Isang araw, nag-absent si Kuya Rom sa klase. Walang text, walang explanation kung bakit. Noong pumasok kinabukasan, napansin kong tila malalim ang iniisip nito at kahit ngumingiti at nakikipagbiruan, parang may iba talaga siyang kinikimkim na hindi ko mawari. Noong magpraktis kami, parang wala din ito sa sarili. Kinausap ko siya tungkol dito at kung bakit siya nag-aabsent. Ngunit ayaw niyang magsalita, walang sinabing dahilan. Ang sabi lang niya ay huwag ko da siyang alalahanin at ok lang siya.
Kaya naninibago man, wala din akong magawa kungdi ang intindihin siya, ang magtiwala sa sinabi niya. Syempre, may sakit din na dulot iyon sa akin kasi pakiramdam ko ay may itinatago siya.
Hanggang sa dumating ang sunod-sunod na apat na araw na hindi siya pumasok. Sobrang na-nagtaka ako dahil hindi normal iyon sa kanya. Kahit may konting pagka-caarefree si kuya Rom, hindi ito ang type na nag-aabsent sa klase. Nag-worry na ako, kinakabahan, at hindi mapakali. Ni text ko ay hindi niya sinasagot.
At syempre sa team namin, hinahanap siya sa araw-araw na praktis. Ang masaklap, noong pang-apat na araw na absent siya habang nag-uumpukan ang mga ka-teammates ko pagkatapos ng praktis, “Si Romwel, nakita ko kagabi, kasama ang girlfriend niya…” sabi noong isang kasama namin.
“Iyon ba iyong ipinakilala niya sa atin noong may athletic meet tayo sa kabilang bayan?” tanong naman noong isa.
“Iyon nga! Iyong Kris ang pangalan? Iyong matangkad, sexy at parang model ang dating.”
“Siguro kaya nag-aabsent na iyong tao ay dahil naaadik na doon sa babae!”
Tawanan.
“E sino ba kasi ang di maadik sa babaeng iyon. Ansarap kasiping noon! Legs pa lang ulam na!”
“Baka kako naglive-in na iyong dalawa at buntis na iyong babae.” sambit naman ng isa sabay tawanan uli.
“Sa sobrang pag-iilang ni Romwel na hindi magpatali sa babae, bumigay na rin pala. Mahirap talagang labanan ng libog no?” hirit ng isa pa.
“At si Romwel pa. Anlaki-laki ng kargada noon. Sigurado, noong natikman ng babae ang alaga niya, hindi na pinakawalan.”
Pakiramdam ko ay dinurog ang puso ko sa sobrang sakit na naramdaman sa mga narinig. At kahit ganoon ang kwento nila, nakitawa na rin ako. Syempre, wala naman silang kaalam-alam sa naramdaman ko at sa namagitan sa amin ni kuya Rom, maliban na lang kay kuya Paul Jake na panay ang sulyap sa akin habang nagbabangkaan ang mga ka teammates.
Alam ko, naramdaman ni kuya Paul Jake ang aking saloobin kaya sa gitna ng topic nila na iyon, bigla niya itong inilihis, “Maiba pala tayo, napuntahn niyo na ba ang bagong bukas na floating barbeque grill sa loob mismo ng Tandang Sora Beach Front? Masarap daw doon ah at may banda pa at disco kapag gabi”
“Sabi nga nila! Maganda nga daw doon pare! At andaming magagandang dumadayong chicks!” sagot naman ng isa.
Kaya, doon na sa parteng iyong natapus ang bangkaan sabay yaya ni Kuya Paul Jake na umuwi. Nagsiuwian na rin ang lahat. Dahil gabi na, inihatid ako ni Kuya Paul Jake sa bahayat noong makarating, niyaya ko siyang umakyat muna sa kwarto ko upang makipagkuwentuhan sandali.
Pinagbigyan naman niya ako. Dali-dali kaming umakyat sa second floor kung saan nandon ang kuwarto ko at dumeretso na kaagad sa music corner. Ibinagsak ko ang dala-dalang bag sa sofa, pinatugtog ang sound, tinumbok ang ref at doon kumuha ng dalawang bote ng beer at binuksan ang mga ito.
Habang tumugtog ang paboritong kanta namin ni Kuya Rom, wala naman kaming imikan ni Kuya Paul Jake na magkatabi lang sa sofa. Tahimik lang kaming umiinum sa tig-iisang boteng beer na binuksan ko, nagpakiramdaman sa isa’t-isa. Alam kong alam ni Kuya Paul Jake ang saloobin ko gawa ng hindi pagpapakita ni Kuya Rom sa school, sa practice, at gawa na rin sa mga narinig kong tsismis o haka-haka tungkol sa hindi na niya pagsipot.
Maya-maya ay nagsalita din siya, marahil ay upang mabasag lang ang katahimikan. “Parang palagi mong pinapatugtog ang kantang iyan ah? Ano ba ang pamagat niyan? Maganda...”
“Back To Me by cueshe kuya” ang matamlay kong sagot.
“Paborito mo ba?”
Tumango lang ako, pilit na huwag ipahalata ang namumuong mga luha sa mata. Gusto ko sanang sabihin sa kanya na, “Parehong paborito naming ni Kuya Rom”. Ngunit hinayaan ko na lang na sarilinin ang nasa isip.
Tahimik. Hindi na ipinilit pa ni Kuya Paul Jake ang pakikipag-usap.
Ngunit hindi ko rin napigilan ang pagdaloy ng mga luha ko. Para kasing ang tanong ni Kuya Paul Jake ay isang sibat na tumuhog sa aking puso. Marami kasi akong naaalala sa kantang iyan. At ewan kung coincidence lang din o mental telepathy ba (?), na may mga pagkakataong habang nag-iisa lang ako sa kuwarto at bigla siyang papasok sa isip ko, ipatugtog ko ang kantang iyan. Tapos, habang tumutugtog ang kanta ay bigla na lang din siyang darating o susulpot sa kuwarto, magugulat na lang ako. Para bang may connection ang mga isip namin.
Yumuko na lang ako, pinahid ng isang kamay ko ang luhang dumaloy sa mga pisngi. Noong mapansin ni Kuya Paul Jake ang pag-iyak ko. Nagsalita na naman siya, “Ahhhh… sinabi ko naman kasi sa iyo na huwag kang padadala sa emosyon eh.” Ang sambit niya, kuha kaagad ang dahilan ng aking pag-iyak.
“H-hindi ko kasi kayang pigilan kuya e… Ako man ay litong-lito na. Nahihirapan na talaga ako, kuya.” ang sagot ko, ang boses paputol-putol dahil sa paghikbi. “K-kasi ba naman, hindi ko rin maintindihan ang taong iyon. Sobrang close, sobrang sweet, wala namang sinasabi kung ano ba talaga ang naramdaman niya. Tapos, hayan, biglang mawawala na parang bula, wala man lang ni ho ni ha, o pasabi kung buhay pa ba siya o patay na!” ang dugtong kong pagmamaktol.
“Sabi ko naman sa iyo… lalaki si Romwel. Hindi ka niya puweding mahalin.”
Nagsisigaw naman sa pagtutol ang utak ko sa binitiwan niyang salitang iyon. “H-hindi mo naintindihan kuya e…” ang nasambit ko na lang.
“Ang alin?”
“A-alam ko, mahal niya ako, kuya. Di lang niya masabi.”
“At bakit naman hindi niya masabi?” tanong niya.
“Hindi ko alam” sagot ko.
“Kinausap mo na ba siya tungkol sa naramdaman mo? Di ba sabi ko sa iyo na kausapin siya upang habang maaga pa ay alam mo na kung saan ang lugar mo sa puso niya.”
“Hindi pa kuya… Natatakot ako eh.”
“O sige, ito na lang… Granting na mahal ka nga niya at hindi niya masabi ito sa iyo, bakit may nakakakitang nagsama sila ng girlfriend niya?”
Tila may bumara sa lalamunan ko sa pagkarinig sa tanong niyang iyon. Pakiramdam ko lalong bumigat ang naramdaman ko. Pilit mang pigilin ang sariling huwag ipalabas ang sama ng loob, hindi ko rin nakakayan ang hindi paghagulgol.
Sa awa, niyakap ako ni Kuya Paul Jake at hinahaplos-haplos ang likod. Niyakap ko rin siya, mahigpit at hinayaang kumawala sa mga bisig niya ang sakit na naramdaman.
Nasa ganoong eksena kami ni Kuya Paul Jake noong bigla namang bumukas ang pinto. Dahil nakaharap ang mukha ko sa may pintuan, kitang kita ko kung sino ang pumasok. Nanlaki ang mga mata ko sa nakita.
“Si Kuya Rom!” sigaw ng utak ko. Hindi ko lubusang maisalarawan ang naramdaman ko sa pagkakita sa kanya. Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko at may bahid na takot din sa nakita niya sa amin sa ganoong asiwang posisyon.
“Uhum!” sambit niya, pagpahalata na nandoon siya at may nakita siyang kakaiba.
Bigla naman akong kumalas sa pagkakayakap kay Kuya Paul Jake na nabigla din sa ginawa ko.
“Ah... Bro! Nandito ka pala. Inihatid ko kasi si Jason dito galing sa practice natin…” paliwanag ni Kuya Paul Jake noong masilip niya na nandoon pala biglang sumulpot si Kuya Rom.
Para lang walang narinig si Kuya Rom, hindi pinansin ang sinabi ni Kuya Paul Jake. Umupo ito sa isang parte ng corner set sa gilid ng sofang inupuan namin. At kahit na walang ipinakitang emosyon ang mukha niya, ramdam ko pa rin na may inis siyang itinatago. Kinuha niya ang remote ng TV at walang sabi-sabing pina-andar iyon, hindi man lang kami pinansin o nilingon.
Nagtinginan kami ni Kuya Paul Jake na umaksyon naman sa akin na mauna na siyang umalis, nahalata marahil ang hindi magandang mood ni Kuya Rom.
Tumango naman ako, sumang-ayon na aalis na lang siya.
At tumayo kuya Paul Jake. “Bro… mauna na ako ha?” ang paalam niya kay Kuya Rom.
Tiningnan ni Kuya Rom si Kuya Paul Jake, binitiwan ang isang ngiting-respeto. “Ok bro… ingat!” ang nasambit niya.
Noong makaalis na si Kuya Paul Jake, tumabi sa akin sa pag-upo sa sofa si Kuya Rom. “Siguro kung hindi ako dumating, may milagro nang nangyayari dito.” Bungad niya sa akin, pagpapasaring sa nakitang yakapan naming ni Kuya Paul Jake.
Tinitigan ko lang siya, pinilit ang sariling huwag patulan ang sinabi niya.
Ngunit humirit pa rin siya. “Naka-istrobo ba ako sa plano mong matikman si ‘k-u-y-a’ Paul Jake?” pagbigay-diin niya sa salitang “kuya”.
Pakiramdam ko ay umakyat ang lahat ng dugo ko sa ulo sa narinig at naalimpungatan ko na lang na lumapat sa pisngi ni Kuya Rom ang kamay ko at narinig ang malakas na “SPLAK!!!”
Ako man ay hindi makapaniwala sa mabilis na pangyayari. Nasampal ko si Kuya Rom!
Noong tiningnan ko siya, hawak-hawak na ng isa niyang kamay ang ang pisnging nasampal. “Happy ka na? Dito pa ang kabila kong pisngi kung gusto mo pa!” ang sarcastic niyang sabi, kitang-kita sa matutulis niyang tingin ang matinding galit na tinitimpi.
Pakiramdam ko ay bigla akong binuhusan ng malamig na tubig. Ngunit tumatak pa rin sa isip ko ang nakakainsultong sinabi niya at ang hindi niya pagsabi sa akin kung saan siya nagpupunta sa panahong hindi siya sumipot sa eskwela, lalo na ang isuue ng pagkakita sa kanila ng kasama namin na nagsama sila ng kasintahan niya.
“Ano ba ang akala mo sa akin? Ano ba ang akala mo kay Kuya Paul Jake? Sa tingin mo ba kaya niyang ipagawa sa akin ang mga ipinapagawa mo? Ikaw lang ang nagpapagawa sa akin ng ganoon! Ikaw lang ang gumawa sa akin ng kababuyan! Palibhasa kasi gawain mo!!!” ang bulyaw ko.
Mistula namang biglang nagbago ang mukha ni Kuya Rom sa narinig. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang galit. “Anong pinagsasabi mong gawain ko? Ha?!” Bulyaw din niya. “At bakit ba nandito iyong tao na iyon? At bakit nagyakapan kayo?!!” sigaw din niya.
Sa tanong niyang iyon, hindi ko na napigilan pa ang sariling ipalabas ang lahat ng sama ng loob. “Hindi mo ba nakita? Umiiyak ako!!! Tinatanong mo ba kung bakit ako umiiyak? Naramdaman mo ba kung bakit ako umiiyak? Si Kuya Paul Jake lang ang tanging nakakaintindi sa naramdaman ko!!!” sigaw ko.
“At bakit ka ba umiiyak? Nagsusumbong ka kay Paul Jake...? Ano ang pinagsasabi mo sa kanya?! Tangina, may sinasabi ka sa kanya?”
“Oo! Sinasabi ko sa kanya na na-miss kita; na nag-alala ako sa iyo; na hindi ko maintindihan kung bakit ka na lang biglang nawala at hindi nagpaalam! Bakit ba? Bakiiiittttt?!”
Tila nahimasmasan naman siya sa narinig. Hindi nakasagot at biglang napayuko.
“Ngayon... masaya ka na?” sambit ko. “Alam ko namang nagsama kayo sa nobya mo e. May nakakita sa inyo. Sana lang naman ay may taong nagpaalam sa akin na hindi siya papasok o magpakita dahil sa nobya niya!”
Hindi pa rin siya kumibo.
“O ano… totoong nagsama kayo ng nobya mo kaya kinalimutan mo na lang ako, di ba? Ganyan naman palagi eh. Noong nandoon tayo sa athletic meet, itong babaeng ito din ang kasama mo at etsapwera mo na lang din ako. Ganyan palagi. Pupunta ka lang sa akin kapag wala siya, kapag hindi kayo nagkita o kapag inatake ka ng libog, di ba? Panakip-butas lang ako! Di baaaa?!! Tanginaaaaa!” sigaw ko.
Nanatili pa rin siyang tahimik.
Hindi ko lubos maintindihan ang anyo at katahimikan niyang iyon. Pakiwari ko ay may malalim na problema siyang dinadala. Binitiwan niya ang isang titig na tila puno ng katanungan, blangko, at tumagos sa likuran ng ulo ko habang ang mukha niya ay nababalot sa matinding lungkot. Ngunit hindi ko pinansin ito. Bagkus humirit pa ako. “Sumagot ka! Tama ba ako?! Sagutin mo ako!!!”
“Tol… isipin mo palagi. Lalaki ako.” Ang mahinahon niyang sabi, ang mga mata ay nakatitig pa rin sa akin.
Tila naputukan naman ako ng isang bomba sa narinig. Pakiramdam ko ay gumuho ang paligid ko at bigla akong nawalan ng lakas. Iyon bang nasa gitna ka n asana sa isang napakagandang panaginip at sa isang iglap lang ay may sumampal sa iyo ng napakalakas at biglang nagising ka sa katotohanan. Sobrang nakakasakit ang naramdaman ko sa sinabi niya. Sapul na sapul at tila tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit.
“Tama... lalaki ka nga pala. At sino nga ba ako sa buhay mo?” ang naisagot ko na lang sabay talikod, tinumbok ang higaan, dumapa doon at humagulgol.
Mistula naman siyang napako sa kinauupuan. Hindi ko lang alam kung nabigla siya sa nasabi o talagang pinagplanuhan niya na ang sasabihin niyang iyon.
“Lumayas ka. Ayaw ko nang makita pa ang pagmumukha mo.” Ang nabitiwan ko ding salita.
Iyon lang ang nasabi ko. At narinig ko na lang ang pagbukas at padabog na pagsara ng pinto. Umalis siya na hindi nagpaalam, na maraming katanungang iniwanan.
Sa buong gabing iyon, walang humpay ang aking pag-iyak. Tuliro, nababalot sa matinding hinagpis, sa matinding galit, at sa matinding pagkaawa sa sarili…
Buong magdamag na hindi ako nakatulog. Umiiyak at isiniksik sa utak na hindi talaga kami para sa isa’t-isa; na marahil ay tama lang na ganoon ang nangyari habang maaga pa; at na dapat ay matanggap ko ito ng maluwag sa kalooban.
Tinanggal ko sa aking mga kamay ang singsing na ibinigay niya at itinago iyon sa ilalim ng drawer ko, ipinangako sa sarili na hinding-hindi ko na isusuot iyon.
Kinabukasan, kahit namamaga pa ang mga mata dahil sa kaiiyak, pumasok pa rin ako sa school. Pinilit ko ang sariling ipakitang normal pa rin ang lahat sa kabila nang pagsisigaw ng damdamin ko kung bakit xsa akin pa nangyari ang ganoon. Alam ko, napapansin pa rin ng marami ang kakaibang lungkot sa mukha ko. Ngunit hindi ko ito alintana. Kapag may nagtatanong kung bakit ako malungkot, sinasabi na lang na ok ako, na wala akong problema.
Sa araw ding iyon, napag-alaman kong hindi pa rin pumasok si Kuya Rom at walang nakakaalam kung ano ang nangyari sa kanya, at kung saan siya nagpunta.
“Totoo nga siguro ang sinasabi nila na nagsama na sila ng kanyang kasintahan. At marahil ay totong nabuntis na niya ang babae…” ang pumasok na scenario sa isip ko. At iyon talaga ang naiukit sa isip ko, walang nang iba.
Sa sobrang sakit na dinadala, napag-isipan kong bumalik sa lupain namin sa bukid, kina Mang Nardo. Pakiramdam ko kasi, napakagandang magmumuni-muni doon dahil sa napakapreskong ambiance, walang ingay, simple ang pamumuhay. At dahil sa ang kinabukasan ay Sabado, nagpaalam ako sa mga magulang ko. Pinayagan naman nila ako kahit ang driver lang ang kasama ko. Ipinaliwanag ko na lang na may importanteng ginagawa si Kuya Rom sa lugar nila at hindi nga rin nakapasok ito dahil dito.
Kaya kinabukasan, alas 5 pa lang ay umalis na kami ng driver pabalik sa lupain naming sa bukid. Dumating kami sa luga na mag aalas onse na ng tanghali. Tamang-tama sa pananghalian. As usual, marami pa ring nakiki-usyuso na mga tenants namin sa pagdating ko. Noong pumunta kasi ako noon gabi iyon at kinabukasan ay umuwi naman kaagad. Kaya marami sa kanila ang hindi nakakita sa akin.
“Mabuti naman Sir Jason at nakabalik ka!” ang bungad sa akin ni Mang Nardo.
“Pangako ko kasi iyan inyo na babalik ako e. Nahihiy nga ako sa inyo na bigla na lang akong umalis, magpipyesta pa naman iyon.” ang sagot ko.
Napangiti naman sina Mang Nardo at Aling Isabel. “Eh.. nasaan si Romwel?” ang biglang tanong niya.
Feeling ko, nabilaukan ako sa pagkarinig sa tanong na iyon. “A.. e…” asng nasambit ko. “Ah... Umuwi po kasi sa lugar nila at may importante daw na aasikasuhin!” ang naisagot ko na lang.
Pagkatapos kong magpahinga sandali, sinamahan naman ako ni Julius na mag-ikot sa iba pang parte ng mga lupain namin. Dahil sa malaki at malalayo ang iikutin namin, isang kabayo ang sasakyan namin. First time kong makasakay ng kabayo kaya excited din ako. Iisang kabayo lang ang sinakyan namin ni Julius, nasa likod niya ako, yakap-yakap siya habang siya naman itong nagdala sa renda. Habang tumatakbo ang kabayo, hindi ko naman mapigilan ang sariling hindi matawa gawa ng pag-iindayog din ng mga katawan namin. Syempre, hindi ko pa kabisado kung paano mag-adjust sa galaw ng katawan. Basta, kapag malakas ang pagpatakbo ng kabayo, hihigpitan ko lang ang pagyakap kay Julius.
In fairness, sarap ding yakapin ng katawan ni Julius. Bilog, di hamak na matipuno, rugged, barako ang dating. At dagdag pa nito ang angking tangkad at kapogian. Pero, pinapatakbo lang naman niya ang kabayo sa bawat lipat namin ng ibang parte ng lupain. Kapag nandoon na, marahan na itong pinapalakad.
Habang binabaybay namin ang kabuuan ng aming bukirin, ramdam ko ang napakagandang ng tanawin nito; malamig din ang simoy ng hangin, at ang lilim na likha ng mga naglalakihang puno ay nakakapagbigay ng ginhawa at aliw sa damdamin. Kahit papaano, nababaling ang isipan ko sa ibang bagay-bagay na nakakapagrelax. Nad’yan din ang mga preskong prutas, karamihan ay ligaw kagaya ng mga bayabas, saging, kapayas na halos walang pumapansin na sa mga bunga nito.
Sa pagsasama naming iyon ni Julius, doon ko na rin unti-unting nakilala ang pagkatao niya. Nag-aaral pala ito, first year sa kursong Agrucultural Engineering sa isang Agricultural State College na malapit lang sa lupain namin. At sa tingin ko ay matalinong bata si Julius. Masarap at masayang kausap, nakakapawi ng pagod. At nasabi kong wala naman pala sana akong dapat pagselosan sa kanila ni Kuya Rom. Halos pareho lang talaga ang mga ugali nila, ang personalidad, magkasundo sa gusto at di gusto. Likas ding bibo si Julius; mabait, palabiro, kengkoy, at palakaibigan. Sabagay, ang kinaiinisan ko lang naman kasi noon ay kung bakit hindi ako ginising hindi ako isinama ni Kuya Rom sa pagligo nila sa ilog na noon ko lang din naintindihan kung bakit.
Sa buong hapon naming pagsasama, halos lahat ng topic na pinag-uusapan namin ay tungkol lang kay Kuya Rom. Kesyo bilib siya sa tao dahil palakaibigan, magaling makisama, masipag. Noon nga dawng unang punta pa namin kung saan maagang siyang nagising ay tumulong pala ito sa kusina, sa paghahanda nila para sa nararating na pyesta. Kung hindi lang daw ito sinabihan sa tatay ni Julius na si Mang Nardo na baka magalit ako sa kanila kapag nakitang pinayagan siyang tumutulong ay saka pa ito huminto at nagyaya na lang kay Julius na maligo sa ilog. At habang nasa ilog na, wala daw silang ibang pinag-uusapan kungdi ako. Kesyo daw mabait ako, hindi niya akalain na ganito kalaki ang mga lupain namin. At kesyo daw may topak ako paminsan-minsan… natawa naman ako sa huling sinabi niya.
Pakiramdam ko, magandang kaibigan si Julius. Iyon bang klaseng kaibigang parang lahat ng mga saloobin o kalokohan mo ay puwede mong sabihin o ibulatlat sa kanya na hindi ka natatakot na kakantyawan, huhusgahan o ipagsasabi niya sa iba.
Tila naging pangalawang layunin na lang namin ang pag-iikot sa lupain. Pakiramdam ko, parang ang lakad naming iyon ay inilalaan para sa isang importanteng talakayan lang – tungkol kay Kuya Rom. Kinikwento iyong mga eksena nila sa basketball, sa lakad nila, sa mga pinag-uusapang kung anu-ano, mga biro, ang tungkol sa amin. Sumisingit-singit na lang siya ng salita tungkol sa lupain kapag may napapansin kagaya ng “Ang parte na iyan kuya ay katatanim lang namin ng palay…” o “Ito iyong loteng dating damuhan at ngayon ay tinamnan na rin namin ng palay…” at pagkatapos ng maiksing kumento ay balik uli siya sa walang kamatayang topic tungkol kay Kuya Rom. Tuloy parang sumiksik sa isip ko kung may alam ba si Julius tungkol sa amin ni Kuya Rom. Ewan kung napipick up niya ang hint kay Kuya Rom.
Kaya syempre dahil sa kwentuhan namin, bumabalik-balik din ang naghalong sama ng loob at saya na kahit papaano ay ako pa rin ang laman ng utak niya. At may halong paghanga din ang naramdaman ko sa mga ipinapakita niyang gilas at magandang pakikisama sa mga caretaker namin.
“Shitttt! Paano ko malilimutan ang tao na iyon kung kahit dito ay siya pa rin ang sumisingit sa eksena!” sigaw ng utak ko. Ganyan talaga siguro kapag may naramdaman ka sa isang tao. Kahit anong bagay na nakikita mo, naririnig, naamoy, lahat ay narerelate mo sa kanya. Noong pag-aayos ko ng mga dadalhing gamit ko pabalik sa ukid, naalala kong siya ang nag-ayos noong una kaming pumunta doon. Noong pagsakay ako sa Land Cruiser, naalala kong katabi ko siyang kasakayan doon at nakatulog pa ako sa balikat niya. Noong makita ko si Julius, naalala ko ang nakita ko sa kanilang dalawang masayang naliligo at nagtatawanan sa ilog. Noong makarating na uli ako sa bahay naming sa bukid, ang kwarto, ang tanawin, siya ang naaalala ko. Kahit na sa pagsakay ng kabayo ay naalala ko siya, ini-imagine na sana siya ang kasama at niyayakap ko. Syempre, sa malaswang parte, naalala ko rin ang mga kantyaw sa kanya ng ka teammates na ga-kabayo daw ang laki ng kargada…
Nasa ganoong pag-iisip ang utak ko habang nakasakay sa kabayo, yakap-yakap si Julius noong biglang umalma ang kabayo. Sa gulat ko, napayakap ako ng mahigpit na mahigpit kay Julius na med’yo nagulat din.
“Nakaita ng ahas ang kabayo!” Sambit niya, habang hawak-hawak ang tali, pinakalma ito.
Noong bumalik na sa normal na paglalakad ang kabayo, nakayakap pa rin ako ng mahigpit sa katawan ni Julius. Ewan ko ba ngunit tila may koryenteng gumapang sa buo kong katawan sa ginawa kong iyon. Naramdaman kong tumigas ang ari ko na bumubundol-bundol naman sa likuran niya. At sa naramdamang kiliti na di maintindihan, hinayaan ko na lang na manatiling nakayakap ng mahigpit ang mga bisig ko sa katawan niya, pinakiramdaman kung papalag siya o aalma din.
Ngunit wala akong narinig na reklamo kay Julius. Kaya lalong idinikit ko ang katawan ko sa likod niya, na halos hahalikan ko na ang balok at ang leeg niya. Langhap na langhap ko naman ang amoy ng pawis ng kanyang katawan, na amoy lalaki, na lalong nagpatindi sa kiliting naramdaman ng katawan ko.
Marahil ay napansin ni Julius ang lalong pagdikit ko sa kanya at pagbundol-bundol ng matigas kong harapan sa likuran niya sa bawat paggalaw ng katawan ng kabayo. Huminto siya sa pagsasalita, hinayaang maglakad ang kabayo ng marahan, tila nakiramdam. Sa reaksyon na iyon ni Julius, mistulang nanlalamig naman ang aking kalamnan, ramdam ang malakas na pagkabog ng dibdib. Nilingon ko ang paligid. Walang katao-tao at ang nakikita ko lamang ay ang mga naglalakihang puno ng kahoy at ang naririnig ko sa paligid ay ang ingay na gawa ng hihip ng hangin, ang mga nagkikiskisang dahon, at mga awit ng ibon.
Ramdam ko ang lalo pang pag-igting ng init ng aking katawan sa eksenang iyon. Hindi ko alam kung nagustuhan din ni Julius ang paghigpit ng yakap kong iyon o kaya ay naghintay lang siya sa sunod na maaaring gawin ko. Tila may nagtulak sa akin na ihaplos ko ang mga nakayakap kong kamay sa dibdib niya, sa tiyan papuntang ibaba kung saan nakatago sa ilalim ng pantalon ang bukol ng kanyang pagkalalaki.
“Shiitttttt! Grabe!” sambit ko sa sarili. Pakiramdam ko ay may namumuong pressure sa loob ng katawan ko at ano mang oras ay bibigay ito sa matinding pagnanasa.
Hindi pa rin umimik si Julius, hinyaan pa ring maglakad ng marahan ang kabayo. Ramdam ko ang palakas nang palakas na kalampag ng aking dibdib. Pakiwari ko ay biglang bumagal ang takbo ng oras at nakabibingi ang katahiminkan sa pagitan naming dalawa. Biglang parang hindi kami magkakakila uli at nagkahiyaan, nagpapakiramdaman.
“Ampotik pala nitong si Julius!” Sigaw ko sa sarili. “Nakaka-L talagang yakapin ang katawan! Syyyeeettttt!” sigaw ko sa sarili. Kasi ba naman, ang suot niyang t-shirt ay halos body-fit na rin, bakat na bakat ang bilog niyang katawan, matitigas ang mga muscles, sculpted na dibdib. At kahit sa tiyan niya kung saan nakayakap ang aking mga kamay, ramdam ng aking kalamnan ang matitigas niyang abs at walang kataba-tabang baywang. At kung pagmasdan ang sunog niyang balat, makinis naman ito na mistulang nagtatan lang. Nai-imagine ko tuloy na siguro kapag naka-swimming trunk lang siya, hindi talbog sa kanya ang mga sikat na modelo o contestants ng mga Ginoong Pilipinas o kahalintulad na mga patimpalak. Hayup sa porma ang katawan ng kumag! Naalala ko na naman tuloy si Kuya Rom. Halos walang ipinagkaiba ang mga porma nila!
“Hoy! Talipandas! Maghunos-dili ka! Hindi ka pa ba natuto?” sigaw ng isang parte ng utak ko.
“Sige na… sunggaban mo na habang wala pang tao.. bibigay na iyan, bibigay na iyan!” sigaw naman ng kunsyensya kong naalipin ng kademonyohan.
“A, e… tol, kung mahigpit masyado ang yakap ko, sabihin mo lang ha? Hehe. Natatakot ako na baka bigla na namang umalma itong kabayo e. Nakakatakot palang sumakay dito, mabibigla ka na lang kapag umalma!” palusot ko.
Natawa naman si Julius. “Ok lang iyan kuya. Alam ko namang first time mong sumakay ng kabayo eh.”
So iyon… walang nangyari. Habang naglalakbay kami, hanggang sa pananantsing na lang ako. Doon ko na-realize na kahit pala sa kabila ng matinding tuksong haharapin ko, si Kuya Rom pa rin ang laman ng isip, ang isinisigaw ng aking damdamin.
Mag-aalas sais na iyon noong makarating kami sa bahay. Pagkarating na pagkarating namin ay naghanda pala sina Mang Nardo at Aling Isabel ng kaunting salo-salo at may mga dayong bisita ding mga tenants ng lupain namin. May inuman, syempre, kantahan gamit ang gitara, may nagsasayaw. At naki-inum na rin kami ni Julius. Doon nakilala ko ang mga nagtatrabaho sa lupa namin, na ang iba ay doon na ipinanganak, doon na lumaki, at ang iba ay doon na tumanda.
Maghahating gabi na noong nagyaya na akong matulog gawa nang hindi ko na kaya. Lasing na lasing na ako at halos hindi na makalakad patungo sa kwarto. Inalalayan na lang ako ni Julius na sa tingin ko ay halos hindi man lang tinablan sa nainum.
Noong makapasok, hinawi ni Julius ang kulambo at agad kong ibinagsak ang katawan sa kama. Aalis na sana siya noong bigla kong hinawakan ang kamay niya. “Saan ka pupunta tol?” tanong ko.
“Sa kwarto ko, kuya…” ang sagot niya.
“Dito na tayo matulog, tabihan mo ako, wala akong kasama e…”
“S-sige po kuya. Tatabihan kita” Nag-aalangan man, pumayag na rin siya. Marahil ay wala siyang choice dahil nahihiyang tanggihan ako o talaga lang walang malisya iyon sa kanya. Bago siya pumasok sa kulambo ng kama ko, nakita ko pang naghubad siya ng t-shirt at ang natira ay ang kanyang manipis na shorts pantulog.
Sa magkahalong pagod at pagkalasing ay hindi ko na namalayan pa ang pagsampa ni Julius sa tabi ko. Bago rin ako nakatulog, ang huling naglalaro sa aking isipan ay si Kuya Romwel pa rin; ang tagpo kung saan kami magkatabing natulog sa kwartong iyon.
Marahil ay sa sobrang pag-iisip ko kay Kuya Romwel, dumugtong sa panaginip ko ang huling tumatak sa isip bago ako nakatulog.
Magkatabi daw kami ni Kuya Rom sa kama. Hindi ko masydong natandaan kung saang kwarto iyon at kaninong bahay. Ang alam ko lang ay magkatabi kami, at naka-brief lang siya. Bago kami natulog, niyakap ko si Kuya Rom, mahigpit sabay lapat ng mga labi ko sa mga labi niya. Noong una ay nagulat daw siya sa pagyakap ko at paglapat ng aming mga labi. Ngunit dahil sa hindi ako nagpaawat, pinagbigyan na lang niya ako. At siguro nagustuhan din niya ang paglapat ng mga labi namin dahil kung talagang ayaw niya, kaya naman niya akong itulak, sa laki ba naman ng katawan niya.
Sarap na sarap daw ako sa paghahalikan namin at ramdam kong siya ay ganoon din. Dinig na dinig ko pa ang ungol niya habang gumaganti siya sa mga yakap at halik ko. Haplos-haplos niya ang ulo ko, ang katawan ko, habang mistula namang nag-espadahan ang mga dila namin. Para kaming mga gutom at hayok sa laman sa eksenang iyon ng panaginip ko.
Maya-maya, pinaliguan ko ng halik ang buong katawan ni Kuya Rom. Lalo namang umaalingawngaw ang ungol niya sa buong kuwarto sa sarap. Dinila-dilaan ko ang leeg niya, ang kangyang dibdib at nilaro-laro doon ang dila ko habang marahang kinagat-kagat naman ang utong nito at ang tila butil ng mais sa ilalim ng utong niya. Palipat-lipat. At habang ginagawa ko iyon, di naman mapigil ang pagliyad niya sa tindi ng sarap na naramdaman. Sa init ng aming romansahan, mistula kaming nawala sa tamang katinuan, walang pakialam sa paligid. Mablis ang kabog ng aming mga dibdib, mabilis ang paghinga, mistulang lumulutang sa alapaap.
Maya-maya, ibinaba ko ang pagdila, sa ibaba ng dibdib, sa abs, at unti-unti ko pang ibinaba ang pagdila idinaan ang bibig sa mga balahibong pusang tila agos ng tubig patungo sa tirik na tirik niyang pagkalalaki.
Noong dumampi ang ulo ng kanyang ari sa bibig ko, agad-agad kong isinubo ito. Dinig na dinig ko ang marahan niyang paghalinghing noong makapasok na sa bibig ko ang ulo ng kanyang ari. Dahil sa sobrang laki ng kanyang kargada, hanggang ulo lang ang naipasok ko. Labas masok ito sa aking lalamunan hanggang sa pakiramdam ko ay lalo pa itong lumaki at narinig ko na lang ang malakas na ungol niya, “Ahhhh! Ahhhhh! Ahhhhhh!” sabay pulandit naman ng kanyang dagta sa loob ng aking bibig, ang iba ay nalunok ko at ang iba naman ay hinayaan ko na lang sa loob ng bibig ko. Noong maramdaman kong tapos na siya, inabot ko naman ang bibig niya at muli kaming naghalikan, ang natirang katas niya sa bibig ko ay pinaglalaruan ng aming mga bibig.
Maya-maya, siya naman ang humalik sa akin, sa buo kong katawan simula sa leeg, sa dibdib, sa magkabilang utong ko, sa abs... kagaya ng ginawa ko sa kanya. Noong nasa may tiyan ko na ang bibig niya, pilit kong itinulak ito sa umbok ng aking naghuhumindig na pagkalalaki. At noong nasa bungad na ng bibig niya ang ari ko, ni-lock ng dalawa kong kamay ang ulo niya at ikinakanyod-ko na ang sarili sa bibig niya. Napaungol ako ng malakas noong makapasok na sa bibig niya ang ari ko. Kumanyod ako, marahan noong una ngunit pabilis ito nang pabilis hanggang sa naramdaman ko na lang na tila puputok na ako sa loob ng bibig niya at di ko na mapigilan ang pagpulandit ng aking katas. “Ahhhhh! Ahhhhhh! Ahhhh! Kuya Rom! Kuya Roooommmmmm, lalabasan na ako! Ahhhhhh!!” ang sambit ko.
Noong humupa na ang bugso ng init na naramdaman, hinila ko na ang ulo niya upang maglapat uli ang mga labi namin. At kagaya ng paglalaro ng mga dila namin sa tamod ni Kuya Rom sa bibig ko, ganoon din ang ginawa namin sa dagta kong natira sa bibig niya.
Nagpahinga kami ng ilang sandali. Noong makahugot uli ng lakas, muli naming inulit ang eksenang iyon.
Hanggang sa tuluyan nang nakatulog kami sa pagod at sarap, yakap-yakap pa ng mahigpit ang isa’t-isa…
Iyon ang panaginip kong klarong-klarong tumatak sa aking isipan. Sobrang napakasaya ko sa panaginip kong iyon.
Mag-aalas 8 na ng umaga noong magising ako. Disoriented, masakit ang ulo, nasusuka, at nagtatanong ang isip kung saang kwarto ako naroon. Noong ibinaling ko ang aking mga mata sa katabi ko sa kama, laking gulat ko noong bumulagta sa aking paningin si Julius na himbing na himbing pa - kayakap ko at pareho kaming walang saplot sa katawan!
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment