By: Michael Juha
Matinding kaba nag naramdaman ko nung marinig sa bibig ni Ricky ang pangalan ni Sir James na syang sentro ng tinaguriang “mother of all scandals”.
“Hah! Panu nangyari yun? At anong ginawa nya? Sinong kasama nya?” ang taranta kong tanung kay Ricky.
“Hinay-hinay lang, pareng Carl. Kaw naman masyado kang excited. Heto, naka-kuha ako ng copy, mejo mainit-init pa. Dun tayo sa may likod ng campus at panuorin natin.”
Nung pini-play na ni Ricky ang video, si Sir James nga ang nandun. Sa bibig nya ay naglabas-masok ang ari ng isang lalaki, ang isang kamay nung lalaki pwersahang dumidiin sa ulo ni Sir James na kaitang-kita ang kalasingan. Pawang ibabang parte lang ng katawan nung lalaki ang nakikita sa video. Halos di ako makapaniwala sa nasaksihan. Yun din ang video clip na gagamitin ko sanang pang-blackmail kay Sir James.
“Shiiiittttt! Paano nangyaring nakalusot yun? Arrrggggghhh!” ang sigaw ng utak kong halos sasabog na sa naghalong inis, matinding takot at pagkalito.
“O, di ba si Sir James yan, klarong-klaro!” Napansin ni Ricky na mejo hindi ako mapakali. “Sandali, bakit para kang namumutla ha, Carl? May alam ka ba dito?”
“Wala ah! E, ngayon ko nga lang nakita yan e. Parang di naman si Sir yan!” Ang tangka ko sanang pagdepensa kay Sir, at pag-iwas na rin sa tanong nya.
“Ano ka? Kahit pagbalik-baliktarin mo pa yan, mukha talaga ni Sir James yan, walang duda. Kahit sino ang tatanungin mo, si Sir James yan. Ano, gusto mong itanong natin sa iba pang kaklase?”
“Wag na! Wag na!” ang mabilis kong tugon dala ng sobrang pagkatakot. “E, yang lalaki, sino naman daw?”
“Eh, maputi e. Ang iniisip ng lahat ay baka ito daw yung dating tsinitsismis nilang na-link kay Sir James, yung dating nagturo din dito na mestiso Chinese, Henry ang pangalan? O, ano, love mo pa rin ba yan?”
Agad-agad akong tumalikod upang bumalik sa apartment. Nagtaka si Ricky sa bigla kong pag-alis. Marahil inisip nya din na nasaktan lang ako. “Saan ka pupunta? May rehearsals pa tayo. Hoy, lalaki lang yan! Tangna… Carl! Magpapakamatay ka na naman ba?” ang may halong pang iinis na sigaw ni Ricky.
“Hindi. May papatayin akong tao!” sagot kung di malaman kung ano ang gagawin.
Biglang bawi naman si Ricky. “Ah… hindi ako yun. Biro lang yung sa akin, hehe. Ga graduate pa ako bukas no! Sige, good luck! Patayin mo sya ng maayos ha?”
Bumalik ako sa apartment at hinanap ang memory card kung saan natandaan kong naka store yung video clip na nalimutan ko na sa tagal at hindi ko rin pala nabura. Ang alam ko, nakasaksak iyon sa luma kong cp. Nung tingnan ko ang cp wala na doon ang memory card. Naalala kong huling pinaayos yung lumang cp na iyon at malamang na tinanggal yung memory card at nalimutang ibalik. At nung mapansing may lamang scandal material, kinopya na at ibinenta sa mga intrigerong gutom sa tsismis.
Bigla akong nanlumo, pinagpapawisan at pakiwari koy umiikot ang paligid sa sobrang inis at galit sa sariling kapalpakan habang awa at pagkahabag naman ang nadarama para kay Sir James. Iniisip kong puntahan ang shop at kumprontahin ang may-ari subalit nangibabaw ang takot na baka lalong lalaki ang issue at mapagdudahan nilang ako ang lalaking nasa video. “Malamang di na nila natatandaan kung sino ang may ari nung memory card na iyon dahil sa tagal na nun” sa isip isip ko lang.
Agad akong bumalik ng campus at hinanap si Sir James. Ngunit hindi pa raw nakapagreport sa office sa araw na iyon. Tinanong ko na rin pati ang gwardiya at lahat sila nagsabi na hindi pa raw pumasok ng school si Sir James.
Pinuntahan ko ang flat nya. Kumatok ako at nabigla nung nandun lang pala sya, naka t-shirt at shorts, nagligpit ng mga gamit na para bang aalis na at sa tingin koy wala nang balak magreport pa sa work.
“James... ba’t hindi ka pumasok?”
Binitiwan lang nya ang isang pilit na ngiti, “Tinanggal na ako sa work, Carl. Kahapon ko natanggap ang notice at ang effectivity ay ngayon. At siguro naman ay alam mo na rin ang dahilan.”
Nanginginig ako sa magkahalong sobrang pagkadismaya at awa sa kanya sa narinig. “Oo alam ko yung sa tape. At bakit ang bilis naman nilang maghusga? Ni hindi man lang nila pinatapos ang closing ng school period o graduation man lang? It’s unfair!” sigaw kong pagrerebelde sa naging decision ng school.
“Wala tayong magawa, Carl, ganyan sila kahigpit...” Napahinto si Sir James na parang pigil ang sariling ilabas ang naramdaman. “Pero, ok lang. I have accepted it dahil totoo naman eh. Yesterday I was invited by the school director to her office and she asked me just one question – whether it was me in the video or not.”
“And you admitted it?”
“Yes, Carl... yes.” Ang mapagkumbaba at walang pagdadalawang isip na sagot nya.
“Di ba walang due process ang daliang pagtanggal nila sa iyo?”
“Mabuti na rin ang ganun, Carl. Prolonging the process could be tormenting; investigations will be made and things could get out of hand.” Tumingin sya sa kain “At pati ikaw, madamay. I believe that the management did a good job in addressing the case. They acted swiftly, I was spared from extreme embarrassment and the agony of facing a series of panel interrogations, and the school was spared too from being dragged down further into the mud. Kumbaga, they cut, and cut it clean.”
“Hindi ka man lang at least nag explain sa side mo?”
“What for...? And besides, there’s nothing to explain, Carl. I accepted responsibility and that’s it. May ginawa o nagawa akong mali, hindi ko itinatwa yun and I acknowledged my mistakes. Masakit, pero you reap what you sow, diba? Sabi ng iba, it’s karma. And I believe it. I deserve the punishment. At harapin ko ang punishment na iyan ng buong tapang dahil it’s what makes me a man. At dapat kong paninindigan ang pagharap sa consequence. Importante yun para sa akin. Kapag ang isang tao ay walang paninidigan, o kayay tinatakbuhan ang responsibility sa mga maling nagawa, balewala na rin ang pagkatao nya. Gaano man ka hirap o kasakit ang punishment sa ngawang pagkakamali basta pinanindigan ang pagharap nito, buo pa rin ang pagkatao ng isang tao at hindi mawawala ang respeto nya sa sarili at ng ibang tao sa kanya. It hurts, of course and it requires a great amount of courage and fortitude but ganun talaga, ‘truth sometimes hurts’. Magpakalalaki ka lang. And for me, I would rather look at the bright side. And it’s that the truth will set me free. At least nabayaran ko na ang pagkakasala ko at maluwag ang kalooban. At...” sabay hawak nya ng balikat ko “kagaya mo, isasara ko na rin ang kabanata ng buhay ko sa school na to, babangon muli, at bubuksan ang panibagong yugto ng hamon at pagsubok.”
Malalim ang mga katagang binitiwan ni Sir James. At nararamdaman ko rin ang iba pa nyang saloobin lalo na sa sinabi nyang panibagong hamon dahil sa nasa ganung sitwasyon din ako at ganun ang nadarama. Ang kaibahan lang siguro sa akin ay ang haharap ako sa panibagong pagsubok na puno ng pag aalinlangan at takot. Lalo akong humanga sa ipinamalas na tapang ni Sir James at sa paninindigan nya. Ang pagdepensa at pag protekta nya sa akin at ang positibo nyang pananaw sa kabila ng matinding daguk na kinakaharap.
“Napakabuti niya. Hanggang sa huli, kapakanan pa rin ng ibang tao ang iniisip. Ako kaya... kaya ko kayang pantayan ang paninidigan nya; ang tanggapin ang pagkakamali at harapin ang kaakibat na ‘punishment’? Paanu ko kaya maramdaman ang sinasabi nyang ‘the truth will set you free’?” Ito ang matinding mga katanungang nagpaantig sa puso at isipan ko.
Hindi ko na magawa pang magsalita. Nilapitan ko si Sir James, niyakap ng mahigpit at humagulgol na parang bata. “James, patawarin mo ako, patawarin mo ako. Hindi ko alam kung paano ako makaganti sa kabutihan mo. Utang ko sa iyo ang lahat. Sa kabila ng mga kapalpakan ko, heto, ni hindi ka man lang nagpakita ng galit sa akin at bagkus, ikaw pa itong nagdurusa sa mga kasalanan ko.”
Hinaplos nya ang balikat ko. “Alam ko namang di mo sinadyang ikalat yung video clip e. Kaya walang dahilan para magalit ako sa iyo. Don’t cry over spilled milk; wala na tayong magagawa sa mga nangyari na. Ang magandang gawin na lang natin is to learn from this experience. Ang mga kamalian at sakit na dulot nun ay dapat kalimutan ngunit palaging tandaan ang mga naging leksyon nito sa buhay. Dahil jan sa mga pagkakamali natin tayo natututo, naging matatag. Higit sa lahat, naniwala ako na ang lahat ng mga pangyayari ay may dahilan...”
Tinitigan ko si Sir James. Binitawan nya ang isang ngiting animoy nang-aamo at bakas sa mukha ang katatagan, paninindigan at katapangan.
“Go Carl, hinihintay ka na sa rehearsals. Tomorrow is your big day. Enjoy it and make everyone proud of you. Kahit hindi ako makapunta, isipin mo palagi na ang mga ginagawa ko ay para sa iyo. And I am so proud of what you have achieved and made of yourself. Wag mo akong intindihin. Maaring naharap ako ngayong sa matinding pagsubok, ngunit tatayo ulit ako, mas determinado, mas matatag, at mas handang humarap sa mas malalaki pang pagsubok.”
Hinalikan ko ang isang pisngi ni Sir at dali-dali na akong bumalik ng school, mabigat ang damdamin ngunit baon-baon ang malalalim na aral na natututunan mula sa kanya.
Hindi na natuloy ang takda sana naming pagkikita ni Sir James sa gabi ng araw na iyon. Pinayuhan nya ako na mas makakabuti iyon para wag akong madamay at wag nang lalala pa ang issue lalo na kapag may nakakakitang pumunta ako sa flat nya. Kahit masakit sa kalooban at ang isip ay nag alinlangan, sinunod ko rin ang payo nya kahit sa kabila ng katotohanang maaring yun na ang huli naming pagkikita. Napag alaman ko na sa araw ng graduation ay aalis sya, hindi sinabi kung saan. Sa gabing iyon, hindi ako makatulog at si Sir James lang ang laman ng isip. Parang kumakawala ang puso ko at sumisigaw na puntahan sya at damayan. Ngunit nanaig din ang takot na baka hindi makatulong ang pagsuway ko sa payo nya, at lalong malagay kaming dalawa sa alanganin.
“Ano na kaya ang ginagawa nya ngayon? Paano kaya ako makabawi sa lahat ng ginawa nyang kabutihan? Kailan kaya kami magkikita muli?” Ito ang mga katanungang bumabagabag sa isipan.
Araw ng graduation, perfect ang lahat – program, set-up ng lugar, stage decorations at ang mga bulaklak na nagsilbing palamuti, backdrop, coordinations ng mga taong naka-assign sa iba’t-ibang kumite, atbp. Nandun din ang lahat ng mga teachers. Well, halos lahat. Sumipot lahat ang mga guests, ang mga madre sa congregation na may hawak ng school. Higit sa lahat, full force ang mga ga-graduate sampu ng kanilang mga magulang. Ramdam ko ang saya sa puso nilang lahat. At sigurado ako, proud na proud sila, pati na rin ang mga magulang nila.
Ngunit sa lahat gumraduate, ako ang pinakaproud, at ang mom ko ang pinaka-proud na magulang sa lahat. Nalala ko na simula pa nung bata, wala akong natatandaang achievement sa school kung hindi ang puro pagpapahirap sa kanya, pagpupunta nya sa guidance coucilor o sa principal dahil sa pambubugbog ko sa kaklase o sa iba’t-ibang mga kalokohang ginagawa. Alam ko, abot-langit ang kagalakang nadama ng mom ko sa sandaling iyon. Sa unang pagkakataon sa buhay ko, nun ko lang sya nabigyan ng karangalan, at sulit naman. At dama ko yun sa mga nakakabinging palakpakan ng mga tao sa pagtawag na ng aking pangalan, “Mr. Carl Miller, Summa Cum Laude!” At paulit-ulit ko pang tinamasa yun sa pabalik-balik kong pag akyat ng stage upang tanggapin ang iba’t-iba pang awards. Pakiramdam ko, ako lang ang nag-iisang gumraduate dahil ang lahat ng atensyon ay nakatutok sa akin.
Nung magbigay ako ng speech, sinabi ko kung ano ang naramdaman sa mga sandaling iyon at ano ang mga dapat pang gawin naming mga graduates pagkatapos matanggap ang mga diploma. Binigyang inspirasyon ko silang lahat sa pag emphasize sa mga katagang “katatagan” “determinasyon” at mga “hamon” sa buhay.
Sa kalagitnaan ng speech, hindi ko maatim na hindi lingunin ang isang upuang nabakante sa side ng mga administrators. Napahinto ako sandali at tila isang sibat ang tumama sa puso nung bigla na lang nag-flash sa isipan ang nang-aamung ngiting huli kong nakita sa mukha ni Sir James. At ang nasambit na lang ng isip ko, “Sir, para sa iyo ang lahat ng ito; kung hindi dahil sa iyo, wala sana ako ngayon dito.” Naalala ko ang kabaitan nya, at ang paghihirap sa kaparusahang dapat ay ako ang umako at magdusa. Habang tinatamasa ko ang tagumapay, matinding dagok naman ang kanyang pinagdusahan.
Pilit kong nilabanan ang pagdaloy ng luha. Nag-crack ang boses ko habang ipinagpatuloy ang speech. Ang buong akala ng lahat ay nadala ako sa sobrang kaligayahan sa nakamit na tagumpay. Nung matapos na ang talumpati ko, nakakabingi ang palakpak ng mga tao.
Nakababa na ako ng dalawang baitang sa hagdanan ng stage pabalik na sana ng upuan nung tila hinila ako ng mga sariling paa upang bumalik ulit sa podium. Nagtaka ang lahat sa bigla kong pagharap muli sa mikropono.
“A...” Ang nasambit ko lang, di malaman kung panu simulan habang ramdam ko ang malakas na kabog ng dibdib, nag-aatubili kung itutuloy pa ang pagsasalita o hindi na lang, lalo na nung makita ang audience na dahil sa hindi inaasahang pagbalik sa podium, lahat sila ay nakatutok, excited sa kung ano man yung importante ko pang sabihin.
Nakakabingi ang katahimikan. Sumiksik sa isipan ko ang mga katagang binitiwan ni sir James, “Kapag ang isang tao ay walang panindigan, o kaya’y tinatakbuhan ang responsibility sa maling nagawa, balewala na rin ang pagkatao nya.”
“I just would like to add a few words. I haven’t prepared this one but something in my heart tells me that I must share this...”
Huminto ako ng sandali, nag-isip kung ano ang isusunod.
“Everyone knows that I came from the big city. I grew up there and was used to the ways of hustles and bustles. Since I can remember, I have always been a huge headache to my mom and to everyone in every school I enrolled in. I was stubborn and stupid and carefree and misbehaved. I was hooked in cigarettes, alcohol, and drugs. I experienced getting jailed and kicked out from school several times... I was practically a lost person. Because of that, Mom decided to transfer me here, ‘for a change’ she said, although at the backseat of my mind I knew that it was for something else. And this something else was to change me for the better. This change I called ‘rehabilitation.’”
Tawanan ang audience sa term na ginamit ko, at yung iba ay napatingin sa mom ko na natawa na rin.
“From the very first day of my stay in this school, I never really believed that there was any difference; and neither did I believe that the nuns or any teacher in this school could deliver the ‘change’ that my mom wanted in me. In fact, when I saw the idyllic campus for the first time, my mind screamed that the place was so good I could organize a gangster or some kind of a mafia with me as the boss and the nuns as the mafiosos.”
Tawanan, palakpakan ang lahat.
“You can just imagine how hopeless my case was. I believed that everything in this world has its corresponding price; money that is, just like the shoes that are being displayed in supermarket stalls. And every single one of us has our own asking price too, just waiting to be named. So whatever Carl wants, Carl gets. At least, that’s how I looked at life. But... all that changed when –”
Napahinto ako sa pag aanticipate sa maaring reaction nila sa susunod kong sasabihin.
“I met Mr. James Cruz, my professor in Sociology.” Ang dugtong kong nag-crack na ang boses at pilit nilabanan ang tuloy-tuloy na pagdaloy ng emosyon.
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment