By: Mikejuha
“Talaga?”
“Hindi pa ba sapat sa iyo ang pagtalon ko sa pumpboat sa gitna ng dagat kahit hindi ako marunong lumangoy makuha lang ang atensyon mo? Hindi pa ba sapat na nilaslas ko ang pulso ko para mapatawad mo lang ako? Kulang pa ba ang mga iyon para patunayan ko sa iyo kung gaano kita kamahal? Kung may kailangan pa akong gawin tol... sabihin mo, at gagawin ko ito.”
Sa pagkarinig ko sa sinabi niya, naramdaman ko ang awa. At ewan kung dala lang ng kalasingan ko, namalayan ko na lang na hinaplos-haplos ng mga kamay ko ang mukha niya. “K-kung gusto mo tol… papayag ako na magkaroon tayo ng relasyon. Ngunit sa isang kondisyon nga lang, na itago natin ito at walang dapat makakaalam…”
Kitang-kita ko naman sa mga mata ni Lito ang saya sa narinig. Ngunit bigla rin itong napawi. “Ayokong gawin mo iyan tol dahil sa napilitan ka lang. Ayokong labag sa kalooban mo ang gagawin mo. OK na ako sa ganitong setup. Mas maganda na ang ganito kesa magkaroon nga tayo ng relasyon ngunit pilit naman, isang relasyon na sa bandang huli, ako pa rin ang magdurusa…”
Mistulang nabigla ako sa sinabi niya, hindi makasagot. Hindi ko akalalin na aayaw siya sa naging proposal ko.
“Sagutin mo ako, tol… labag ba sa kalooban mong sabihin ito sa akin?” tanong niya.
“A… Hindi! Hindi!” Ang naisagot ko. “Hindi labag sa kalooban ko ito, tol. Kusang loob kong gagawin ito dahil gusto ko, at…”
“At ano?” pag follow up niya.
“M-mukhang tinablan na rin yata ako sa iyo eh…” Ang naidugtong kong sagot.
Ewan kung nasabi ko lang iyon dahil sa matinding awa sa kanya o talaga nga bang may naramdaman na rin ako para sa kanya. Ang alam ko lang ay gusto kong sumaya siya, na maibsan ang pagdurusa niya, na manumbalik ang sigla niya – sa kabila ng may kung anong bumabagabag sa isip ko kung talaga bang kusa sa kalooban ko ang pagsabi sa kanya noon, na kung tama ba ang iminungkahing pakikipagrelasyon sa kanya nang dahil lang sa awa ay isang bagay na tila sumisigaw ng pagtutol ang kalooban ko.
Sa pagkarinig sa sinabi ko, hinaplos din ni Lito ang aking mukha, bakat sa mga mata niya ang matinding saya sabay bitiw ng isang ngiting nagpapahiwatig ng isang abot-langit na kasiyahan. Noon ko lang nakita sa mukha niya ang ngiti na iyon. Puno ng sigla, puno ng kasayahan, puno ng pag-asa.
Dahan-dahan kong inilapit ang mukha ko sa mukha niya. Hinawakan niya ang ulo ko sabay kabig nito hanggang sa maglapat ang aming mga labi. At iyon ang unang pagkakataon na ipinaubaya ko ng buong-buo ang sarili sa kanya upang malasap niya kaligayahang inaasam-asam at mapatunayan ko sa kanya na wala akong pag-aalinlangan sa sinabing pakikipagrelasyon.
Tumayo kaming pareho at isa-isang hinubad ni Lito ang damit ko simula sa t-shirt, sa pantalon, at pati na rin rin ang brief. Pnaliguan niya ng halik ang buo kong katawan hanggang sa ang maririning ng buong kwarto ay puro ungol na lamang.
At iyon ang una kong karanasan ng pagpapaubaya sa kama, malasap ang sarap na dulot ng pagnanasa ng isang kaibigan sa aking katawan.
Simula noon, tila wala na akong pwedeng hihilingin pa para sa pinakamamahal na kaibigan. Pati ang mga taong nagmamahal sa kanya ay natutuwa sa ipinamalas na pagbabagong nangyari. Nanumbalik ang lahat ng sigla, saya, at enthusiasm niya sa buhay at mas lalo pa itong umigting.
Dating gawi din kami sa mga gimik, mga lakwatsa, harutan. Ipinakita ko sa kanya na sinusuportahan ko siya, na denedepensahan, ipinagtatanggol; na kahit may mga taong kinikwestyon ang pagiging sobrang malapit namin sa isa’t-isa, hindi ko ito ininda. Dahil dito, hindi ko na nakita pa sa mukha niya ang lungkot. Ramdam kong tanggap na niya ang lahat sa buhay, at masaya siya. At ito ay dahil sa akin.
Syempre, hindi nawawala ang private moments namin. At ang madalas naming puntahan ay ang beach kung saan muli naming ibinaon sa ilalim ng hagdanan ng paboritong cottage naming na iyon ang kabibe, na siyang nagsilbing simbolo ng aming pagkakaibigan.
“Tol… dapat palaging buo ang dalawang magkabiyak na ito kagaya ng pagiging buo natin.”
“Oo tol… dapat lang na palaging buo yan.” Ang sagot ko
“At palagi din nating alagaan ito tol, gaya ng pag-alaga natin sa isa’t-isa.” Dugtong niya.
“Oo tol…” sagot ko.
“At dapat… wala tayong sikreto tol ha?” Dugtong uli niya.
Natawa naman ako sa isiningit niyang tanong na iyon. Hindi ko alam kung ito ay may bahid na insecurity sa pagiging mag-on na na namin dahil alam naman niya na wala akong inililihim sa kanya simula pa noon. “Ako pa!” pagmamayabang ko. “Ano pa bang sikreto meron ako na hindi mo pa alam?” sabay tawa ng malakas.
“Malay natin…” ang isinagot lang niya.
Kaya, iyon ang isa sa dalawang lugar na hinding hindi ko malilimutan sa tanang buhay ko.
Ang pangalawang lugar kung saan ito ay naging saksi din ng aming patagong relasyon ay ang rooftop sa fourth floor ng school building. Noon pa man, ito na ang nagsilbing hangout namin kung saan unang nabuo ang aming pagkakaibigan. Doon, malaya kaming naghaharutan, nagkukwentuhan, nagbabahagi ng aming mga saloobin at mga pangarap. Minsan din, aakyatin namin ang malaking tangke ng tubig sa gitna ng rooftop na iyon na siyang nagsu-supply ng tubig sa buong campus. Pag naka-akyat na, bubuksan naming ang malaking takip noon, sisilipin ang laman at katuwaang ipasok ang mga ulo namin at sisigaw.
“Tol… mag swimming tayo d’yan!” biro ko sa kanya isang beses.
“Wahhh! Ang lalim ng tubig!” Sigaw ni Lito. “Lampas-tao sigurado ang lalim niyan! Malulunod ako d’yan kapag tumalon tayo! Di ako marunong lumangoy tol!” Tumingin siya sa akin. “Atsaka, iyan ang iniinum nating lahat sa campus di ba? Syempre, dudumi iyan pag naligo tayo d’yan!” dagdag niya.
“Iyan nga ang maganda tol eh… Kasi, kapag nagswimming tayo d’yan, ang mga libag at dumi sa mga katawan natin ay maiinum nilang lahat, lalo na ang mga tyrant nating professor! At… tayo lang ang makakaalam, diba? O ano… iihian na lang kaya natin?” biro ko.
“Tado ka talaga tol! Walang kapares ang katarantaduhan mo!” biro din niya habang di magkamayaw sa katatawa.
Tumawa na rin ako. Ngunit bigla ding huminto at tinitigan siya. “Kaya nga love mo ako eh, diba?” sabay bitiw ng isang pilyong ngiti at ipinikit na ang mata, naghintay na may mangyari. Iyan kasi ang weakness niya. Kapag binabanggit kong mahal niya ako, hahalikan na kaagad ako niyan sa labi. At syempre, gagantihan ko rin ang halik niya, ila-lock naming pareho ang mga katawan haggang sa sabay naming maipalabas ang mga init ng katawan.
Ewan ko rin ba, hindi ko maintindihan ang tunay kong naramdaman. Oo, inaamin kong sa bawat paglapat ng mga labi naming, sa bawat pagniniig ay nasisiyahan din naman ako at masaya kapag kasama ang kaibigan ko. Subalit hindi ko rin maitatwa sa sarili na parang may hinahanap-hanap akong iba. Marahil ay masasabing natutunan ko na rin si Litong mahalin ngunit ramdam kong may kung anong kulang ito.
“Tol… maipangako mo ba na hindi mo ako iiwan habambuhay?” tanong niya isang araw na nandoon kami sa rooftop na iyon, ang mga daliri niya ay inilaro-laro at iginagapang-gapang sa tiyan ko at sa dibdib. Nakaupo kami na siya, nakaharap sa akin at ang likod ay isinandal sa nakaangat kong kanang tuhod at ako naman ay ganoon ding nakaupo paharap sa kanya, ang likod ay nakasandal sa nakaangat niyang tuhod.
“Pangako yan, tol… hindi kita iiwan” ang sagot ko.
“Talaga?” dugtong niya.
“Oo! Promise!”
“Paano mo papatunayan yan?” tanong ulit niya.
“Hmmm. Sandali ha…” nag-isip ako kung ano ang gagawin sabay hawak sa kanya at bumalikwas.
“Anong gagawin mo?” tanong niya.
Pinulot ko ang isa kong sapatos. “Halika Tol, sumunod ka sa akin at kunin mo rin ang isa mong sapatos” at umakyat na ako sa hagdanan patungo sa bunganga ng tangke ng tubig.
“Hey! Anong gawin natin d’yan!” tanong niya habang umaakyat na rin sa hagdanan nakasunod sa akin.
“H’wag ka nang magtanong…” sagot ko naman.
Noong makarating na kaming pareho sa bunganga ng tangke, binuksan namin ito. Tiningnan ang loob.
“Ngayon?” tanong niya ang mga mata ay nakatutok sa akin, tila nag-abang sa sunod kong gagawin.
“Ito…” Sabay laglag sa dala kong sapatos.
“Waahhhh! Anong ginawa mo?” Sigaw niya ang mga mata ay nanlaki, hindi makapaniwala sa ginawa ko.
“Itapon mo din ang isang sapatos mo!”
“Bakit?”
“Para d’yan magsama sila…”
“E… iinumin nating lahat ang tubig d’yan e…”
“O. E… di ba maganda, lahat tayo pati na sila ay makakatikim sa lasa ng pinagkaisang sapatos natin. Parang silang lahat ay nagiging lihim na saksi na rin sa ating relasyon! Iyan ang patunay ko na hindi kita iiwan habambuhay tol.” sabi ko.
Tila na-excite naman siya sa narinig “G-ganoon ba? E, di sige!” at dali-dali din niyang inilaglag ang dala-dalang sapatos sa loob ng tangke.
Tawanan kami, tapos nauwi sa titigan.
“Tol… I love you!” sabi niya.
Hindi ko na siya sinagot. Pakiwari ko ay may bigalang bumara sa lalamunan ko. Inilapit ko na lang ang mukha ko sa mukha niya. Siniil niya ng halik ang aking mga labi ko. Naghalikan kami.
Noong umuwi na, tawanan sa ginawang kabulastugan at dahil sa tig-iisang sapatos na natirang suot-suot ng aming paa.
Sobrang saya, di ko lubos maipaliwanag ang kasayahang pareho naming nadama. At nagpatuloy ang ganoong set-up hanggang sa tumuntong na kami sa pinakahuling taon ng College.
Akala ko, tuloy-tuloy na ang lahat. Subalit noong magsi-second semester na, binulabog naman ako ng isang matinding pagsubok: nabuntis ko ang girlfriend ko. At ito ang pinakatago-tago kong lihim kay Lito.
Sarah ang pangalan ng girlfriend ko, taga-ibang bayan siya at nakilala ko siya, isang taon na ang nakaraan noong binisita ko ang tita kong doon din nakatira. Simula noon, paminsan-minsan na akong pumupunta sa bayang iyon. Minsan alam ni Lito ngunit ang tunay na dahilan nito ay lingid sa kaalaman niya.
Alam ko, nagdududa si Lito sa akin noong may mga pagkakataong minsan ay nakikita niyang panay ang text ko kahit nand’yan siya. Ang alibi ko na lang ay dati kong kaklase at matalik na kaibigan sa elementarya ang ka text ko at nasa Maynila na tumira at nag-aaral ito. May pagkakataon ding hinahanap niya ako at dahil kasama ko ang girlfriend sa bayan nila, sinasabi ko na lang na pinuntahan ang isang kamag-anak doon. Kahit marahil ay may pag-aalangan siya, hindi ko naman napansin na masama ang loob niya sa akin at hindi rin siya nangungulit sa pagtatanong kung sino talaga ito.
Mahal ko ang girlfriend ko, walang duda. Kaya ko lang itinago ang relasyon namin kay Lito ay dahil ayaw kong masirang muli ang takbo ng pag-iisip niya, ang pag-aaral, ang pagkakaibigan namin, ang pangarap niya. Kahit masasabi kong matinding awa ang naramdaman ko sa kaibigan at di maitanggi na may naramdaman na rin akong iba para sa kanya, mas matimbang pa rin sa akin ang girlfriend ko, lalo na na mabubuo na rin sa wakas ang aking pinapangarap na anak.
Mahirap ang kalagayan ko. Alam ko, masasaktan si Lito kapag nalaman niya ang lahat. Kaya napagdesisyonan kong sabihin na lang sa kanya ito pagkatapos na pagkatapos kaagad ng graduation, tamang-tamang isang linggo bago ang napag-usapang takda ng aking kasal.
Kaya, tuloy pa rin ang dating gawi. Pinilit kong hindi magpahalata. Ngunit habang palapit nang palapit ang graduation, tila lalo namang bumibigat ang dinadala kong problema. Pakiramdam ko ay sasabog na ang utak at dibdib ko sa maaaring reaction ng kaibigan kapag nalaman niya ang lahat. Hindi na ako makatulog, halos hindi makakain. At lalong tumindi ang awang naramdaman ko para sa kanya.
Dumating nga ang graduation. Wala pa ring kaalam-alam si Lito. Magna cum laude siya at sobrang proud ang mga magulang. Syempre, proud din ako sa kanya. At dahil dumalo ang girlfriend ko, ipinakilala ko siya kay Lito. Ngunit hindi ko binanggit na girlfriend ko ito. Alam ko, nagdududa siya sa amin dahil dumidikit sa akin ang girlfriend ko at halata naman ang mga kilos namin.
Pagkatapus ng graduation ay may party na idinaos ng mga magulang ni Lito para sa aming dalawa. Doon ito gganapin sa kanila. Inihatid ko muna ang girlfriend ko sa terminal at pagkatapos ay dumeretso na ako sa party.
Maraming taong dumalo sa salo-salo. Sa labas pa lang ng gate ay may malaking streames na nakalambitin, “Congratulations Lito at Warren!”
Dali-dli akong pumasok ng gate at hinanap si Lito. Ngunit wala siya doon sa lawn kung saan nandoon ang mga bisita.
“Ma… nasaan po si Lito?” ang tanong ko sa mama niya.
“Ah… nasa kuwarto niya, sabi niya may gagawin lang daw siya doon sandali. Puntahan mo na lang doon, hijo!” sagot naman ng mama ni Lito.
At dali-dali na akong umakyat. Noong binuksan ko ito, nandoon nga si Lito, malungkot ang mukha, nag-inom na mag-isa at ang mga tingin ay tila napako sa kawalan.
Ramdam ko ang biglang pagkalampag ng aking dibdib, hindi maintindihan kung ibunyag ko na ba sa kanya ang sikreto o hintayin pa ang bukas.
Dali-dali kong inilock ang kwarto, tinumbok ang refrigerator at kumuha ng beer, binuksan ito at tinungga. “Congratulations Tol!” sabay halik sa mga labi niya.
Ngunit hindi niya sinuklian ang halik ko. Hindi siya umimik, hindi kumibo, walang emosyon sa kanyang mukha. Napako lang siya sa pagkakaupo habang tinitigan ang mukha ko. Nagtitigan kami. Maya-maya lang ay nakita ko ang pagdaloy ng mga malalaking butil ng luha sa pisngi niya…
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment