PARAFFLE 8

By: Mike Juha

Ang galing talaga niyang kumanta at napaka-jolly pa. Pati ang expression sa mukha na nakangiti, nakakahawa ang kanyang ngiti, dagdagan pang paminsan-minsan niyang tinititigan ang mukha ko. Napakagandang tingnan ng kanyang mga labi at pantay na mga mapuuing mga ngipin habang kumakanta. At ang lalong nagpatingkad sa ganda ng kanyang ngiti ay ang kanyang magkabilang dimples.

Wala akong nagawa kundi ang humanga at gumanti sa kanyang ngiti habang patuloy siya sa pagkaskas sa gitara at pagkanta.

Noong matapos na siyang kumanta, “Sabay tayo..” mungkahe niya sa akin. At dahil paborito ko rin naman ang kanta at kinakanta-kanta ko rin siya kapag nagvivideoke, nakakasabay din ako. At heto naman ang version ng aming duet –

Well you done done me and you bet I felt it

I tried to be chill but you’re so hot that I melted

I fell right through the cracks

Now I’m trying to get back

Before the cool done run out

I’ll be giving it my bestest

And nothing’s going to stop me but divine intervention

I reckon it’s again my turn to win some or learn some

I won’t hesitate no more, no more

It cannot wait, I’m yours

Well open up your mind and see like me

Open up your plans and damn you’re free

Look into your heart and you’ll find love love love love

Listen to the music of the moment babay sing with me

We’re just one big family

And It’s our God-forsaken right to be loved love loved love loved

So I won’t hesitate no more, no more

It cannot wait I’m sure

There’s no need to complicate

Our time is short

This is our fate, I’m yours

Scooch on over closer dear

And i will nibble your ear

I’ve been spending way too long checking my tongue in the mirror

And bending over backwards just to try to see it clearer

But my breath fogged up the glass

And so I drew a new face and laughed

I guess what I’m be saying is there ain’t no better reason

To rid yourself of vanity and just go with the seasons

It’s what we aim to do

Our name is our virtue

But I won’t hesitate no more, no more

It cannot wait I’m yours

Well open up your mind and see like me

Open up your plans and damn you’re free

Look into your heart and you’ll find that the sky is yours

Please don’t, please don’t, please don’t

There’s no need to complicate

Cause our time is short

This oh this this is out fate, I’m yours!

Ang saya-saya naming dalawa. Nawala tuloy lungkot ko, at ang inis ko sa kanya sa pagka late niyang dumating at sa hindi niya pagpansin sa akin sa student center. Siguro iyong ang paraan niya upang makabawi.

May ibang kanta pa kaming kinanta at sobrang saya ko sa tagpo naming iyon.

“Marami ka palang paboritong kanta. Bakit ‘I’m yours pa talaga ang kinanta mo para sa akin?” ang tanong ko noong matapos na kaming kumanta at nag-kuwentuhan na lang.

Natawa siya. “Hmmm. Mahirap ang tanong mo na iyan kaya dapat ay mahirap din ang sagot ko...” ang sagot niya.

Natawa din ako. “Mahirap ba? Sige tumatanggap naman ako ng mahirap na sagot eh.”

“Ganito kasi iyon. Noong unang panahon, noong hindi pa narating ni Magellan ang Limasawa island-- ”

“Paano napunta si Magellan sa tanong ko sa iyo? Hoy! Mr. Aljun Lachica, deretsong sagot ang gusto ko. Huwag patumpik-tumpik!” ang pagputol ko sa pabiro niyang sagot.

Natawa siya, “Opo, Master! Sagutin ko na po. Walang patumpik-tumpik.” Birit niya. “Kasi po... mas matanda ako kaysa sa iyo. Magtu-20 na kaya ako next week samantalang ikaw ay 16 pa lang, di ba? Kaya, bilang kuya mo, ako dapat ang mag-aalaga sa iyo, tama ba?”

“Waaahhhh! Birthday mo next week? Di nga?”

“Birthday ko nga, walang biro. At 20 na ako. Kaya, ako ang mas nakatatanda, ako ang dapat na mag-alaga sa iyo.”

“Talaga...” ang sagot ko na lang. Syempre, natuwa din ako, iniisip kung ano ang ireregalo sa kanya. “Iyon lang ba talaga ang reason?” dugtong ko.

“Meron pa. Kasi po... slave mo din ako. At ako ay iyong-iyo. Habang hindi ko natapos ang 365 hours na na serbisyo ko sa iyo, bilang slave mo, iyong-iyo lamang po ang undevided attention ko. Iyan naman ang nakasaad sa kontrata, di ba? Gagawin ko ang lahat na kaya kong gawin, at susundin ko ang lahat na iuutos mo hanggang kaya ko. Kaya... ‘I’m yours’. Tama ba?”

Para namang nalusaw ang aking puso sa paghanga sa kanya sa narinig na sagot. “Alam mo namang katuwaan lang ang lahat diba?” ang depensa ko upang maisip niyang hindi ako nag-expect na gagawa pa siya ng sobra-sobra na.

“Katuwaan, oo. Pero hindi katuwaan ang serbisyo ko dahil ang puno’t-dulo ng lahat ay ang fund-raising ng CG, Inc para sa isang noble cause na makalikum ng pera para sa mga scholars ng grupo na mga underprivileged. Nakasalalay sa aking mga kamay ang pangalan nila. Gusto kong ipakita sa mga tao na hindi nagkamali ang CG, Inc sa pagpili sa akin bilag jackpot prize dahil kahit hindi ako mayaman... pulido ang serbisyo ko, lahat ibinibigay ko para sa master ko, at galing sa puso ko ang aking serbisyo.”

“Woi... bakit mo naman nasabing kahit hindi ka mayaman? Mayaman lang ba dapat ang maging jackpot prize ng paraffle?”

“Hindi naman. Ngunit ang mga previous na jackpot prize boys kasi ay mga anak mayaman. Gaya ng last  year, may-ari ng resort iyon, dinala doon ang master niya, kasama ang family for 1 week, libre. May dati pa, anak mayaman din, dinala ang master niya sa Hong Kong... Kasama kasi iyon sa prize, ang kung ano man ang mai-offer ng prize boy. Nagtaka nga ako kung bakit ako ang napili. Ngunit ako daw kasi ang may pinakamaraming boto sa secret poll nila... Kaya ok, go! Ang sabi ko na lang sa sarili.”

Para ring naawa ako sa kanya. May kung anong lungkot ang kanyang mga mata. Mukhang may kaunting insecurity siya na baka hindi ako ma satisfied o hindi ko ma-appreciate ang pagiging jackpot prize niya sa akin. “Mr. Lachika ha... nagdrama ka na. Kuha ka nga ng beer at magkuwentuhan na lang tayo buong magdamag.” ang sambit ko. Pakiramdam ko kasi ay gusto ko pang makausap siya at makilala ng lubos.

Tumayo naman siya at kumuha ng beer sa aking refrigerator. Habang tinungo niya ang kusina, napansin kong may mga nakasabit na sa labas ng bintana ko. Mga damit ko!

“Nilabhan mo ang mga damit ko?” tanong ko sa kanya noong nakabalik na dala-dala ang apat na beer na ang dalawa ay nakabukas na.

“Oo! Habang hinintay kita kanina, nilabhan ko ang aking pantalon, t-shirt at brief para isuot ko bukas. Nilabhan ko na rin ang mga labahin mo.”

Parang gusto kong umiyak sa sobrang pagka touched sa kanyang ginawa. Napatitig na lang ako sa kanyang mukha na parang gusto ko na siyang yakapin at halikan... Noon ko lang kasi naramdamn ang isang taong napaka-caring, sobrang thoughtful, sobrang kabaitan ang ipinakita sa akin. May ganyan ba talagang klaseng tao? Bugbog na nga ang katawan sa pag-aaral, may mga extra-curricular na activities pa, regional champion sa lawn tennis, atsaka heto, nagsisilbe pa sa akin...

“Bat mo ako tinitigan ng ganyan?” tanong niya, ang mga mata ay may bahid pagtataka. “Baka mamaya matunaw ako sa titig mong iyan huh!”

“Bakit mo ito ginawa sa akin?”

“Ang alin?”

“Ang lahat ng ito? Ganyan ka ba talaga kabait? Ngayon lang ako nakakita ng ganyan kabait na tao. Ikaw na nga ang nagluto, naghahanda ng pagkain, naghugas... kinantahan mo pa ako, tapos, ipinaglaba mo pa?”

Natawa siya. “Hindi naman… mas mabait pa talaga ako kaysa d’yan” biro niya. “Di… syempre naman! Kasama iyan sa dapat kong gawin para sa iyo. Nilinis ko pa nga ang kubeta mo eh. Mabango na iyan. Spick-and-span!” sabay tawa.

“Kahanga-hanga ka talaga!” ang nasambit ko na lang. “Ang sipag mo kasi. Matalino, regional champion sa lawn tennis, talented kahit sa pagkanta... guwapo, may pamatay na porma... lahat na yata ang magagandang katangian ay nasa iyo na. Ano pa kaya ang pwedeng hilingin ng isang Aljun Lachica?” Ngunit, siguro sa sobrang pagka-overwhelm ko, nadagdagan ko ang sinabi ko ng, “Kung babae lang ako, siguro na-inlove na ako sa iyo.”

Na dahilan upang bitiwan niya ang isang pilit na ngiti. Tinitigan niya ako. At ewan ko rin kung tama ang narinig ko... napa-buntong hininga sya. At parang bigla siyang nalungkot.

“Anong nangyari?” Tanong ko.

“Wala…”

“Woi... i-kuwento mo na lang kaya ang mensahe ng kanta mo sa akin.” ang paglihis ko sa topic upang maiwasan ang pagiging seryoso niya.

“A sige... at kung bakit ko nagustuhan ang kantang iyan.” Sagot niya.

“Sige, sige...”

“Ang kantang iyan kasi ay tungkol sa isang torpeng lalaki. Transferee sa school nila ang crush niya. Ang problema, hindi niya masabi-sabi ito. Kasi, bagamat may hitsura naman daw ang lalaki, maraming nagkandarapang babae, ang transferee na crush niya ay anak-mayaman, matalino, may hitsura... at marami ding nagka-crush. At, mukhang may mahal na ring iba. Para bang siguro takot o pride na lang na baka sa unang pagkakataon ay maranasan niyang ma-busted o masawi kaya tiniis na lang niya ang lahat. Ngunit habang tumatakbo ang araw, lalo lamang siyang nahirapan sa naramdaman. Ngunit sadyang mahina ang loob niya at wala siyang kakayahang isiwalat sa kanyang crush ang lahat. Sinasarili niya ito kahit halos mababaliw na siya sa tindi ng naramdaman. Isang araw nagkaroon ng pagkakataong maging magpartner sila sa isang school activity. At isa sa mga kailangang gawin nilang dalawa sa activity na iyon ay ang mag-unload ng mga hinanakit at saloobin. At bilang magpartner, sasabihin nila ito sa isa’t-isa. Binigyan sila ng sapat na panahon upang makapag-unload, makilala ang isa’t-isa, at makapagbahagi ng mga saloobin. Doon na nagkaroon siya ng pagkakataong magparamdam. At ito ang kanilang pag-uusap:”

‘Sana malaman niyang mahal na mahal ko siya... at masabi sa kanyang, ‘I’m yours’’

‘Bakit hindi mo sabihin sa kanya?’

‘Kung maaari nga lang sana e... Torpe kasi ako, takot na masawi o ma-busted.’

‘Bakit? Sa hitsura mong iyan? Sa talino?’

‘P-parang may iba na kasi siyang mahal…’

‘Bakit hindi mo i-try?’

‘Sana nga ganyan lang ka simple’

‘Ah, complicated ang sitwasyon…’

‘Medyo…’

‘Baka ikaw lang ang nagpa-complicate niyo?’

‘Ewan… natatakot ako, nalilito’

‘Normal naman iyan kapag in-love ka talaga’

‘Sana, ganyan lang ka-simple…’

‘Saan na ba siya ngayon?’

‘Nandito lang...’

‘Nadito lang? Sa school natin?”

‘Nandito… kasama natin’

‘Saan???’

‘S-sa…’

‘Sa…???’

‘S-sa… harap ko.’ Sabay yuko sa matinding hiya, at hindi na hinintay pa ang magiging reaksyon ng kanyang crush.

Seryosong nakatutok ang aking mga mata sa kanyang mukha noong mapansin kong nakayuko na lang din siya at hindi na nagsalita. At maya-maya, tumungga ng beer, dedma lang sa aking paghihintay sa karugtong ng kanyang kuwento.

Tahimik, halos nakanganga ang aking bibig sa sobrang pagkabitin at paghintay sa sunod na mangyari. At noong batid kong hindi na niya dudugtungan pa ang kuwento, doon na ako nagreact, “Waaahhh! Ano ang sagot ng crush niya???” ang sigaw ko, excited na malaman ang kasunod.

“Wala, hindi ko pa alam ang kasunod. Kaya hanggang doon na lang muna. ‘Itutuloy’ kumbaga...” at tumunga uli ng beer.

“Andaya-daya! Nandoon na eh. Bakit hindi pa itinuloy! Bitiner ka pala! Kakainis!” sigaw ko may kaunting pagmamaktol.

Hindi ko alam kung ang kuwento niyang iyon ay kathang-isip niya lang ba, o may ibig ipahiwatig. Ngunit kinonsider ko na lang iyon na isang bahagi ng mga binitawang biro niya sa akin.

Tahimik.

“Bakit hindi mo ako pinansin kanina sa student center?” ang pagbasag ko sa katahimikan.

“May kausap ka kayang isang magandang chick. At ang sweet-sweet ninyo kaya. Baka mamaya makaistorbo pa ako... Girlfriend mo iyon? Alam ko transferee iyon e, si Gina.”

“Kilala mo siya?”

“Sino ba ang hindi nakakakilala sa muse ng Liberal Arts? Kung sa mga transferees, ikaw ang pinaka pogi, sya naman ang pinakamaganda. Cool partners nga kayo eh. Bagay kayo.”

“Crush mo siya?”

“Lahat ng magaganda, crush ko…”

Tahimik. Medyo may sibat na tumusok sa aking puso sa kanyang sinabi. Napabuntong hininga na lang ako at hindi na umimik.

“Ba’t natahimik ka? Crush mo rin siya ano?” tanong niya.

Na sinagot ko rin ng, “Lahat ng magaganda, crush ko rin!”

“Waaaaaaa!!!! Gaya-gaya ka boss!”

“Ba’t ikaw lang ba ang marunong magkaroon ng crush sa mga magaganda?”

“Sabagay… Pero alam mo, hindi naman talaga ako naniniwalang hindi kayo magsyota e.”

“Paano mo nasabi iyan?”

“Ang close close ninyo kasi, kanina. Nakakainggit. Pero bagay kayo…”

Tahimik. Pareho kaming tumungga ng beer. Hinayaan ko na lang na mag-isip siyang may relasyon nga na kami ni Gina. Ewan parang gusto ko siyang pagselosin.

Iniba ko ang topic bagamat nag-alangang buksan ko rin ito sa kanya. “I-ikaw ba boss… hindi nahihiya kung sakaling malaman ng mga tao na ako pala ang master mo?”

“Bakit naman ako mahihiya? Ano naman ang masama? Pareho naman tayong lalaki. At kahit pa siguro babae o bakla, wala namang mawawala di ba? Maaaring mag-isip sila ng malaswa pero wala na akong pakialam doon. Kasi kapag ang binigyang pansin mo ang iisipin ng mga tao sa bawat galaw mo, walang mangyayari sa buhay mo. Tama? At kung open-minded ang isang tao, matatanggap niya ang kasabihang ‘There are no two exactly similar people’. May individual differences tayo. Kaya kung ano ang gusto ko, dapat respetuhin nila. Kung ayaw nilang respetuhin ang gusto ko, problema na nila iyon. Bakit ko poproblemahin an gisang bagay na nakakapagbigay sa akin ng kaligayahan? Kaya ba nilang ibigay ang kaligayahan ko? Hmmmm.”

Napaisip ako sa sinabi niya. May punto siya.

“B-bakit ikaw? Ikinahihiya mo ba ako?”

“Waaaaahhh! Wala akong sinabing ganyan ah!”

“So… wala palang problema. Puwede tayong magsama kahit sa campus…”

Binitiwan ko ang isang ngiti at tinanguan siya.

“Good boy!” sabi niya.

At sa gabing iyon, marami akong natutunan tungkol kay Aljun. At syempre, sobrang saya ko at parang lumulutang ako sa hangin sa naramdamang kaligayahan.

Mag-aalauna na noong maisipan naming matulog. Hindi na siya umuwi ng dorm niya kasi ang isusuot niya ay basa pa at medaling araw na rin, sarado na ang building nila.

Nag half bath muna ako samantalang inayos niya ang higaan namin. Nakapaligo na raw kasi siya noong naglaba siya kaya ako na lang ang pumasok sa shower.

Wala pang 10 minutos simula noong makahiga kami sa kama ay himbing na siya. Ako naman ay hindi makatulog. Alas 2 na lang ng umaga, hindi pa ako dalawin ng antok.

Tumagilid ako paharap sa kanya. Dahil bukas ang lamp shade sa gilid niya, naaaninag ko pa ang kanyang mukha.

Inangat ko ng bahagya ang aking ulo at pinagmasdan ko ito ng maigi, inikot nag aking mga mata ang kaliit-liitang detalye ng kanyang mukha na para bang inukit din ito sa aking isip.

Napabuntong-hininga ako ng malalim, Hindi maintindihan ang tunay na naramdaman. Labis ang paghanga sa kanyang angking kakisigan, bagamat may lungkot din akong nadarama dahil nasa tabi ko na siya, ang taong kinababaliwang ng mga babae at bakla sa campus, abot kamay ko na, ngunit tila napakalayo din… hindi ko pa rin kayang angkinin, hindi ko puwedeng mahalin. Mistulang isa akong bilanggong kaluluwa; ang lahat ay nagagawa ko lamang sa mundo ng aking pag-iisip…

Hindi ko namalayang pumatak na pala ang aking luha, at bumagsak ito sa mukha ni Aljun.

Hindi na ako nakakilos pa upang pahiran ang aking pisngi sa luhang dumaloy dito noong biglang bumukas ang kanyang mga mata at sa pagkakita sa akin sa ganoong posisyon ay, “U-umiiyak ka???”

“W-wala ito. Wala ito…” ang sagot ko na lang.

Tatalikod n asana ako noong bigla niyang iniunat ang kanyang bisig sabay sabing, “Halika… hug ka na lang sa akin…”

(Itutuloy)