PARAFFLE 9

By: Mike Juha

Pakiramdam ko ay na-magnet ako sa offer niyang i-hug ko siya. At naalimpungatan ko na lang ang sariling niyakap sya at siya naman ay niyakap ako.

“Bakit ka umiiyak?” ang tanong niya uli.

“Wala nga!” ang giit ko, ang boses ay may bahid pagkainis.

“Nakita kong tinitigan mo ang mukha ko e! Tapos wala lang pala iyon? Umiiyak ka bang walang dahilan?”

“E... wala nga! Kulit mo!” pagmamaktol ko.

“Bakit mo tinitigan ang mukha ko?”

“Hindi naman kita tinitiagan. OA ka naman.”

“Nakita ko e... Crush mo ako no?” biro na niya.

“Crush mong mukha mo! May muta ka kaya kaya ko tiningnan ang mukha mo” ang pag-aalibi ko na lang.

Dali-dali naman niyang kiniskos ang daliri sa kanyang mga mata sabay, “Ah, iyan pala ang dahilan, e di sige, sa iyo na yan!” sabay pahid niyon sa aking pisngi.

“Uhummmmp! Salbahe ka! Ah!” sigaw ko. At kinuskos ko din ang mga mata ko at tinangkang ipahid iyon sa kanyang pisngi.

Nagpambuno kami. Pagulong-gulong sa kama...

“Argghhhh!” sigaw ko noong hindi ko magawang makaganti.

Tawanan... dinig na dinig pa namin ang habol-habol naming paghinga.

Tahimik uli. 

Inunat niya muli ang kanyang mga bisig. “Lika, hug na lang kita uli. Tulog na tayo...”

Mistulang nalulusaw na naman ako sa ipinakita niyang pagka-sweet. Tumalima uli ako. Iniusog ko ang aking katawan palapit sa katawan niya atsaka niyakap siya.

“Sino pala iyong mgagandang babae kanina na nagtatanong kung bakit hindi mo sinagot ang tawag niya?” ang tanong ko noong maalala ko an gbabaeng nangulit sa kanya sa umaga ng araw na iyon.

“Si Lenny iyon. Pinsan ko...”

“Pinsan mo? O girlfriend?”

Napangiti sya. “Kung sabihin kong oo, anong gagawin mo?”

Mistula naman akong sinampal sa narinig. Biglang nawalan ng ganang makipag-usap. Hindi ko maintindihan kung bakit para akong nasasaktan. Tumagilid na lang ako patalikod sa kanya sabay sabing, “Tulog na tayo...”

Ngunit hinila niya ang balikat ko upang humarap sa kanya. “Humarap ka nga rito?”

At tumagilid uli akong paharap sa kanya.

Tinitigan niya ang mukha ko. Ewan kung napansin niya ang lungkot sa aking mga mata gawa ng sinabi niya. “B-biro ko lang iyon... wala akong girlfriend. At wala din akong nililigawan.”

Ewan ngunit may tuwa akong naramdaman bagamat ayaw kong aminin ito sa sarili. “Wala naman akong pakialam kung may girlfriend ka o may nililigawan eh...” ang sagot ko na lang.

Napahinto siya ng sandali. “Sabagay...” sagot niya. “Ikaw, may girlfriend ka ba ngayon? May nililigawan?” tanong din niya.

“Sixteen pa lang kaya ako...” sagot ko naman.

“Bakit kung sixteen? Ako nga, 12 lang noong unang nagka girlfriend eh...”

“Ikaw iyon... Malibog ka eh!” sabay tawa.

Tumawa na rin siya.

Tahimik. Nagtitigan kami. Para akong malusaw naman sa kanyang titig. Pakiramdam ko ay tumagos ito sa kaibuturan ng aking kaluluwa. Mistulang nag-uusap ang aming mga mata samantalang ramdam kong lumakas ang kabog ng aking dibdib.

“Bakit ka umiyak kanina?” giit niya uli sa tanong na iyon. Ayaw niya talaga akong lubayan.

“Wala nga iyon... kulit, kulit, kulit, kulit, kulit.” Sabi ko, sabay hablot ng balat sa gilid ng beywang niya, sa sobrang pangigil ko.

“Arekopppppp!” ang sambit, ang mukha ay napangiwi ngunit tiniis ang sakit at hinayaan lang ang kamay kong nanatiling nakakurot.

“Masakit?” ang tanong ko noong binitiwan ko na.

“Ok lang... Master kita eh. Slave mo ako.” ang sagot niya, nangiti. “Bakit mo ginawa iyon? Sadista ka siguro ano?”

“Nangigigil lang. Makulit ka e.”

“Bakit ka nga umiyak?” ang paggiit niya uli sa tanong.

“Waahhh! Wala nga iyon e!” ang sagot ko uli, nairita na naman.

“Ok... biro lang po!” sabay haplos sa ulo ko na parang isa akong batang pinapatulog. “Tulog na tayo...” dugtong niya ang boses ay naglalambing.

Tumango na lang ako at hindi na gumalaw sa kanyang pagkakayakap.

Habang nasa ganoong sitwasyon kami, hinid pa rin ako mapanatag o ni dalawin ng antok. Ramdam ko sa aking balat ang init na nanggaling sa aming mga hubad na pang-itaas na katawan. Ramdam ng aking kalamnan ang pagpintig ng kanyang puso at dinig na dinig ko pa ang ingay na gawa ng kanyang paghinga. Pati ang hanging na lumalabas-masok sa kanyang bibig ay naaamoy ko rin... 

Napakasarap ng aking pakiramdam. Pakiwari ko ay pag-aari ko ang mundo at wala akong kinatatakutan dahil yakap-yakap ako ang aking tagapagligtas.

Subalit sa kabila ng aking utak ay may isang bahagi ding sumalungat sa aking naramdaman, sumisigaw na hindi ako dapat magpaalipin dahil ito ay isang malaking kahibangan; na ito ay bawal at hindi ako nararapat na umibig din sa isang kapwa lalaki. At sa palagay ko ay tama ang udyok na ito ng aking utak. Hindi puwedeng mahulog ang aking loob sa kanya, at hindi ko papayagang tuluyang maalipin ang aking puso ng pagmamahal sa isang lalaki.

Kaya lalo lamang akong naguluhan.

Pinagmasdan ko muli ang mukha niya habang natutulog. Tinatanong ang sarili kung ano ba talaga ang naramdaman ko para sa taong iyon; kung bakit ako nalilito; kung bakit kakaiba ang naramdaman ko; kung pagmamahal ba ito, awa, o matinding paghanga lamang...

At muli, nagising siya. “Bakit ka nakatitig na naman sa mukha koooooooooooooo?” ang pagdadabog niya, ang boses ay tila sa isang batang nainis ngunit hindi magawang magalit at halatang antok na antok pa. “Matulog na kasi tayo eeeeee....” Hindi siya tumalikod; nanatili pa ring nakayakap siya sa akin. “Ano ba.... matulog na kasi tayo sabi...”

Ngunit hindi ako natinag. nakatingin pa rin ako sa kanya.

Tuluyan ng ibinuka niya ng kanyang mga mata. “May problema ka ba? Ako ba ang problema mo?”

“Hindi ah!”

“Kung ganoon bakit ka na naman nakatitig sa mukha ko?”

“A, e... wala! Wala.”

“Arggghhhh!!!!” pagmamaktol niya. “Tulog na kasi tayo boss...” ang may dalang lambing niyang boses. “Takpan ko na nga lang ang mukha ko!” sabay abot sa isang unan sa gilid niya at itinakip nga ito sa kanyang mukha. Ewan. Wala na akong pakialm kung alam niyang nakyutan ako sa mukha niya...

Iyon na ang huli kong natandaan. Itinakip niya ang unan sa kanyang mukha, sa pagitan namin.

Alas otso kinabukasan noong magising ako. Nagulat na lang ako noong wala na sa tabi ko si Aljun. Inunat ko ang aking katawan, kinuskos ang aking mga mata at paika-ikang naglakad palabas ng kuwarto.

“Morning boss. Kain ka na...” ang sambit niya habang nakatayo sa gilid ng mesa hinitay na pala ang paggising ko. Nakahanda na ang hapag kainan.

“Morning...! Hwaaa! Nakapagluto ka na?” tanong ko, sabay lapit sa mesa. Hinila naman niya ang isang upuan upang siyan uupuan ko. Gentleman!

Naupo ako.

“At nakapaligo na rin ako boss...” dugtong niya habang umupo na rin sa isang silya sa harap ko. “Sabay ba tayo sa school? May gagawin ako sa office ng student council ngayong umaga.” dugtong niya.

“Sige may pasok din ako at 9am. Sabay na tayo!”

At iyon... kumain kami at noong matapos, dali-dali akong naligo atsaka sabay na umalis patungong eskuwelahan.

“Fwend!!!! Grabe kayo, ang sweet-sweet na ninyo!” ang sambit ni Fred noong makaupo na ako sa loob ng silid-aralan kung saan ang klase ko sa umagang iyon. “Hinatid ka pa talaga hanggang sa bukana ng room natin! Hindi tuloy matigil sa pagtitili ang mga babae.”

“U…! U...! Bibig mo. Mapansin tayo ng mga tao.” Ang sagot ko

Bahagyang natigilan si Fred, hininaan ang boses. “O ano... in-love ka na ba sa kanya?”

Ngunit ngiting pilit lang ang isinagot ko sa kanya.

“Woi... kilala ko ang ngiting iyan. May malalim na kahulugan. In love na nga ang kaibigan ko”

“Magtigil ka nga! Hindi no at ayaw ko. Parang kuya ko na lang siya.”

“Ay... maraming pag-ibig ang nagsimula sa pagkukuya-kuyahan!” sabay halakhak. “Pero fwend, ibang-iba talaga ang ningning ng iyong mga mata. Napaka-ganda ng iyong aura! Pramis!” dagdag pa niya.

“Bahala ka kung ano ang iisipin mo ah! Basta ako, hindi affected. Kaibigan lang iyan, parte lang ng task niya sa akin. Iyon lang”

“Sige... pasasaan ba’t aamin ka rin. Bruha ka…”

Tahimik. Palihim kong binitiwan ang malalim na buntong-hininga.

“Doon na naman siya natulog sa flat mo ano?” ang pagbasag ni Fred sa katahimikan.

“Ah... hindi. Dumaan lang siya...” Ang pag-aalibi ko na lang sabay bukas ng libro at kunyaring nagbasa. Syempre, ayokong sabihin sa kaibigan ko ag lahat. Lalo lamang akong kukulitin nito.

Iyon ang drama ko kay Fred. Halos sasabog man ang utak ko sa tindi ng pagkalito sa naramdaman, ayaw ko pa rin itong aminin sa kanya. Ang hirap pala talaga kapag isang naiibang pag-ibig ang naramdaman mo. Hindi mo ito basta-basta mabuksan kahit kaninong tao. Kung sana ay sa babae ko naramdaman ito, hindi na ako magdadalawang isip na isiwalat ito sa kaibigan. Kasi… tanggap ng lahat ito.

Kaya lalo pa itong nagpatibay sa aking desisyon na labanan ang aking naramdaman; upang huwag tuluyang mahulog ang loob sa kanya; upang huwag masaktan.

Nagresearch din ako tungkol sa homosexuality; tungkol sa ganoong klaseng naranasan ko. At kahit papaano, naibsan din ang aking pangamba noong may isang article akong nabasa na nagsabing normal lang daw sa edad kong iyon ang ma-confuse… ang makaranas ng ganoon.

Lumipas ang ilang araw, ganoon halos palagi ang setup namin, maliban sa pagtulog niya sa flat ko. Hindi na ako pumayag na mag-inum pa kami at pinapauwi ko na sya sa kanyang dorm pagkatapos ng “service” time niya sa akin. Sa ganoong paraan, maibsan ang tukso, at maiwasan ko ang tuluyang ma-inlove sa kanya.

Araw ng birthday niya, parang normal na araw lang ito. Wala naman akong napansing may mga nagreet sa kanya. At kampante lang din kaming walang nakakaalam.

Ang plano ko naman para sa amin ay pagkatapos ng aming klase, pupunta kami sa isang beach resort at doon magcelebrate. Night swimming baga at syempre, may inuman kaunti atsaka ko ibibigay ang regalo ko para sa kanya na isang cp. Sira kasi ang cp niya at kaya wala kaming communication kahit texts. Iyan ang plano ko, at sinabi ko na rin ito sa kanya. Sumang-ayon naman siya. Excited pa nga.

Alas 6 ng gabi noong matapos na ang klase ko. As usual, inihatid niya ako. Nasa gate na kami palabas ng school noong lumapit ang gwardiya. “Sir Aljun, may text po ang vice president ng student council sa akin, sa iyo ko daw ipabasa kapag nadaan kayo dito.” Ang sabi ng guwardiya. 

Napahinto kami at binasa ni Aljun ang message sa cp ng guwardiya. Nakibasa na rin ako. “Aljun... may emergency session ang student council, please come to the school’s auditorium ASAP. We are waiting”

Napaisip si Aljun. “Anong issue na naman kaya ito?” ang sabi niya, ang mukha ay hindi maipinta. Naka-set na kasi sa isip namin ang aming munting celebration sa beach.

Tiningnan niya ako. “Ano... babalik ba tayo boss? O ang vice president na lang muna ang magpreside sa emergency meeting?”

“Balik na lang tayo. Dapat ikaw ang nandoon para alam mo ang mga kaganapan kung anong problema man mayroon.”

“Paano ang date natin?” bulong niya. Nandoon pa kasi ang guwardiya sa gilid niya.

Na sinagot ko lang ng pagtapak ng kanan kong paa sa kanyang kaliwang paa.

Napangiti lang siya.

At dali-dali nga kaming bumalik sa loob ng eskwelahan. Noong buksan na namin ang pintuan ng auditorium, madilim ito at wala kaming naaninag na kung ano sa loob. Tatalikod na sana kami noong biglang may narinig kaming nag-announce ng, ”Ladies and gentlemen! It’s my pleasure to welcome the birthday boy, our beloved student council presidet, Mr. Aljun Lachica!!!”

Bigla ding nagliwanag ang buong auditorium at nandoon lang pala sa loob ang lahat ng mga officers ng student council, invited na mga estudyante at officers ng iba’t-ibang organizations, faculty members at administrators. At sa stage ay may malaki at eye-catching na banner, “Happy Birthday Mr. Aljun Lachica!”

At ang sunod naming narinig ay ang pagkanta nilang lahat na sinabayan pa ng organ. “Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday, happy birthday...”

Palakpakan, tawanan.

Hindi naman magkamayaw sa pagtatawa si Aljun. Unexpected talaga. At ako man ay nabigla din.

Sinundo kami ng isang usher at inalalayang kaming pumasok sa auditorium. Sinalubong namn kami ng vice president niya, nakipag-handake sa kanya at pumila na rin silang lahat upang mag greet sa kanya. Tawa ng tawa ang vice president noong magshakehands na sila. Biniro pa niya si Aljun ng, “Kala mo makalusot ka dre...” na tinugon lang ni Aljun ng tawa at pagbabanta, “Di bale, may araw ka rin. Sinira mo ang plano ko, tado ka, hehehe.”

Pagkatapos ng greeting at handshakes, pinaupo na kami sa pinakaharap na upuan ng auditorium. Maya-maya nagsalita na ang emcee kung tungkol saan ang program na iyon at pagkatapos, tinawag ang vice president ng council upang magbigay ng paunang salita. Sinundan ito ng mga speeches ang iba’t-ibang mga presidents ng clubs and school organizations. Puro papuri kay Aljun ang maririnig galing sa kanila.

Ngunit doon ako naantig noong ipinalabas na ang video sa kanyang ina at ito ay nagsalita. Noon ko lang nakita ang kanyang ina. Malayong-malayo sa hitsura ni Aljun na guwapo, samantalang ang ina niya ay hindi naman kagandahan. “Anak, happy birthday! Pumunta dito ang mga kasama mo sa student council at heto, pinilit nila akong magsalita. Tumalima na lang ako anak, baka kung ano pa ang gagawin nila sa iyo kapag hindi ko sila pinagbigyan.,,”

Tawanan ang lahat. “May pagka kumdedyante pala ang nanay mo” sabi ko kay Aljun.

“Oo. Pero malalim din iyan...” sagot niya.

“Anak... maraming salamat na dumating ka sa buhay ko. Napaka swerte ko na ikaw ang nagiging anak ko. Hindi ko na iisa-isang sabihin ang dahilan kung bakit. Ngunit alam mo na iyon. Alam mong ikaw na lang ang nalalabi kong katuwang sa buhay. Alam mong sa iyo ako humuhugot ng lakas. Alam mong ikaw ang inspirasyon ko upang ipagpatuloy ang buhay, sa kabila ng paghihirap natin... Dahil sa iyo, may saysay ang aking buhay. Dahil sa iyo, naramdaman ko ang sarap na maging mabuhay, na mayroong isang anak na katulad mo. Alam kong nahirapan ka na rin sa ating kalagayan ngunit bilib ako sa tatag mo, anak, sa kabaitan mo, sa talino mo. Alam ko na balang araw, makamit mo rin ang iyong mga pangarap. Kaya, huwag kang magbago anak. Huwag makalimot sa Diyos. Happy birthday uli...”

At nakita ko na lang si Aljun na nagpahid ng luha. Ako man ay napaluha din. Kitang-kita kasi sa pananamit ng kanyang inay na mahirap lang talaga sila. At sa background pa ng video ay makikita ang bahay nila sa bukid na lumang-luma at halos tagpi-tagpi ang bubong at ang dingding.

“Huh! Ang drama naman ng inay!” ang sambit ni Aljun.

Nagsalita uli ang emcee. “We surely know that all of you would want to know something about our birthday boy, do you???” tanong ng emcee.

“Yesssssss!!!! Yesssssss!!!! Yesssssssss!!!” ang hiyaw ng audience.

“Ok... your wish is my command.” ang tugon ng emcee habang may isang stage assistant na naglagay ng dalawang upuan sa harap mismo ng stage. “We would like to request the birthday boy to come up and occupy the vacant seat...”

Walang magawa ni Aljun kundi ang tumalima. Palakpakan ang mga tao. At noong maupo na ni Aljun sa upuan para sa kanya sa gitna ng stage, umupo na rin sa harap niya ang isang editor ng student pubication ng university.

“My first question would be... ano ba bilang isang anak, bilang isang kaibigan, o bilang isang tao ang isang Aljun” ang banat kaagad ng editor

“Ang hirap naman ng tanong hehe.” Ang sagot ni Aljun. “Ok... bilang isang anak, masunurin at mapagmahal, bilang isang kaibigan, loyal at faithful, at bilang isang tao, heto...” ang pagbuka ng hintuturo at hinlalaking daliri niya at idinikit iyon sa ibaba ng kanyang bibig at ngumiti, pagpapakita ng poging papose.

Tawanan ang mga audience. Palakapakan.

“Ano pa ba ang puwedeng hilingin ng isang Aljun Lachica sa buhay?”

“Ah... e... In my twenty years of existence into this world. I have never encountered any major, major... I mean problem???” ang patawang sagot ni Aljun gamit ang pamosong linya ng isang Philippine beauty conterstant sa nakaraang Miss Universe pageant.

Tawanan na naman ang lahat. Napahanga naman ako sa kanyang pagka-witty.

“Hindi... syempre marami din akong pwede pang hilinign. Pero alam mo, hindi nadadala iyan sa hiling eh. I know that nothing is really free in life. Pangarap na lang siguro ang libre. But if you want to traslate your dream into reality, dapat paghirapan mo ang isang bagay. Mahirap lang ang pamilya ko, dalawa nga lang kami ng nanay ko, wala akong tatay dahil single mother ang aking ina. Base sa dalawang bagay na iyan, maiisip mo kung ano ang aking mga ninanais magkaroon sa buhay. Ngunit, pinalaki ako ng aking ina na maging kuntento sa kung ano man ang mayroon ako. At naniniwala din ako na ang kaligayahan ay walang kinalaman sa yaman o ganda ng hitsura ng tao; ito ay nakakamit sa pagiging kontento niya sa kahit maliliit na bagay. Napakaraming taong mayayaman sa mundo. Happy ba sila? Mas lalo pa nga sigurong naging sakim ang marami sa kanila, at handa pang pumatay upang mas lalo pang dadami ang pera nila. Maraming mga taong biniyayaan ng magagandang hitsura, happy ba sila? Ang iba sa kanila ay lulong sa droga, ang iba ay nasa bilangguan, ang iba ay nagsu-suicide... Bakit? Dahil hindi sila kontento sa ano man ang mayroon sila. Ako? kung hindi ko natanggap na wala akong tatay, baka nagwala na rin ako. Baka sinisi ko ang nanay ko at ang lahat ng tao sa mundo. Ngunit tinuruan ko ang sariling tanggapin ang lahat kasi, nad’yan na iyan eh. If I keep on blaming my mother or other people for my misfortune, it doesn’t change the fact that my father is nowhere. In fact, my life gets more mesirable if I would do that. I’d rather be part of the solution to the problem rather than be a part of the problem. I love my mother. And she has already suffered so much. I can’t afford to see her suffer some more...” Ang seryosong sagot ni Aljun.

Palakpakan uli ang mga tao. At ako naman ay mas lalong napahanga sa panindigan niya.

“Paano ba magalit ang isang Aljun Lachica?”

“Galit? Ano iyon, hehe. Ah... mataas ang pasensya ko. Kung maaari ay ayaw kong magbitiw ng mga nakakasakit na salita. Kasi, kapag nabitiwan mo na ito, hindi na ito mabubura pa sa isip ng tao. Ayokong kapag nakita ako ng isang tao, ang maiisip niya kaagad sa akin ay ang sama ng loob na naidulot ko dahil sa nabitiwan kong salita. Kaya kapag nagalit ako, idinadaan ko na lang ito sa biro. O kaya, hindi na lang ako iimik...”

“Lovelife... sa dami ng nagkaka-crush sa iyo, may girlfriend ka na ba?”

Hiyawan ang mga tao lalo na ang mga babae.

“I’m single right now...”

At lalo pang luimakas ang hiyawan.

“Pero syempre, may crush ka...?”

“Marami...”

“Any particular person?”

“Sabihin na lang nating isa siyang transferee...”

Nagbulungan ang mga tao.

“Pwede bang malaman ang initial ng kanyang first name?”

“Letter ‘G’?”

Na lalo namang ikina-wild ng mga bulungan. Syempre, walang duda sa isip kong si Gina iyon.

“Nandito ba siya ngayon?” tanong uli ng editor.

Tumayo si Aljun, hinarap ang audience, itinakip ang isang palad sa glare ng ilaw at kunyari ay may inaaninang, hinahanap. Tumingin sa harap, sa gitna, sa gilid, sa dulo ng auditorium, at noong may nakitang barkada, tinuro, “Tol... kaw ba yan?”

“Ako nga ito tol... nandito lang ako. Crush din kita tol!”

Tawanan ang mga tao. Bumalik sa upuan si Aljun at ang sabi, “Nandito sya...”

Hiyawan ang mga tao. Natawa na rin ang editor.

“Last question... sino ba talaga ang ‘master’ mo ngayon?” ang pahiwatig niya sa taong nakapanalo sa akin bilang papremyo ko sa nanalong paraffle contest ng Cool Guys, Inc.

Na wala namang kiyeme-kyemeng itinuro ang aking kinaroroonan, “Hayun sya o...”

Nagsilingunan ang mga tao sa kinaroroonan ko.

“Pwede ba natin siyang matawag?” sabay muestra sa stage assistant na lagyan ng isa pang upuan ang stage.

May tinawag ang emcee, marahil ay tinanong ang pangalan ko. At nagsalita na sa mikropono. “Ladies and gentleman, please welcome our birhtday boy’s master, Mr. Gener S. Flandez, Jr.!!!”

(Itutuloy)