IDOL KO SI SIR 6 (BOOK 1)

By: Michael Juha

Natulala si Ricky nung masabi ko ang pangalan ni Sir James. “O, ano, bubugbugin mo na ba?” hamon ko.

“Hah? Indi ah! Ala akong sinasabing ganyan. Ano ka... gusto mong ma-kick out ako sa school? At pareng Carl, ano ka ba naman... Maghanap ka lang ng lalaki sya pa? Kadami-daming lalaki jan sa campus, iba nalang, plis. Kung gusto mo yung sekyu sa main gate, may hitsura yun at sa palagay ko, may crush sa iyo ang tangina dahil kapag pumapasok ka na ng campus, ang lagkit ng tingin sa iyo, e! Kung yun na lang ang pag-tripan mo kaya, makikisimpatiya pa ako, akin yung night shift guard, ehehehehe!

“Gago ka, kahit kailan puro ka katarantaduhan! At akala ko ba sabi mong susunggaban ko pag may opportunity? May pa percent-percent ka pa jan. Ngayon, bubuwelta kana! Atsaka, hindi ako naghahanap ng lalaki, isaksak mo yan sa kokote mo. Para kang di mo ako kilala e!”

“Ok, ok, biro lang po! Pero yung opportunity na sinasabi ko, hindi suicide yun! Magpapakamatay ka na yata eh! Atsaka, nanahimik na yung tao, di ka na pinag-iinitan nun. Wag mo nang buhayin ang nakaraan. Teka...” napahinto sandali si Ricky sabay bitiw ng pilyong ngiti “Di ba nanggagalaiti ka sa galit sa kanya? Uyyyyyy, aminin! Tangna, mukhang kikiligin na ako sa estorya neto ah, ‘the more you hate the more you love’? Yun ba yun? Syeeeeeeeeeeeet!”

“Yun na nga eh. Nagsimula lang naman to nung na-realize ko ang pagkakamali ko at nakita kung paano nya ibinuhos ang oras at attention para lang ako mapatino at kung gaano nya ako binigyang halaga. Nung makita ko ang tatag, ang paninindigan sa kabila ng kung anong hirap ang pinagdaanan nya sa buhay, naaapreciate ko na lahat ng bagay sa kanya. Tangina. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko eh! Naaawa, humahanga… at gusto kong nanjan sya palagi sa tabi ko; makita, makausap. Hinahanap-hanap ko na sya, bro!”

“Grabe ka rin ano? Kung makapagsalita ka’y parang babae yang object-of-desire mo, tangina na yan. Hindi kaya ang hinahanap mo lang ay yung sinasabi nilang father-figure? Puslit ka pa kasi nung mamatay ang dad mo, di ba? O kaya‎’y naghahanap ka ng kapatid, dahil nag-iisa ka lang sa family, o di kaya‎’y sadyang bakla ka na talaga nung idinuwal ka na ng mommy mo, ehehehehehe!”

“Babatukan na kaya kitang tado ka. Ewan, hindi ko alam.”

Nahinto nalang ako bigla, dala ng tinamaan sa sinabi ni Ricky. “Baka nga siguro... naghahanap lang ako ng father-figure. Simula nung puslit pa lang ako, hinahanap-hanap ko na ang pagmamahal ng isang dad, tinatanong sa sarili kung ano ang feeling kapag ang isang pamilya ay buo at may dad na kalaro, kasama sa pamamasyal, nag-aalaga, nagpo-protekta, nagtuturo ng kung anu-anong bagay, nagbibigay ng advice at guidance sa mga problema...” At muling sumiksik sa isipan ko ang mga sandali na napapaiyak nalang dahil tinutukso sa school, o kaya’y nakikita ang ibang mga batang merong mga daddy na kasama sa pamamasyal. At bumalot na naman ang matinding pangungulila, di namalayang tumulo na pala ang luha ko. Sa hiya, bigla kong tinalikuran si Ricky.

“Hey Bro! Anong nangyari? May nasabi ba akong hindi maganda? Hey! Sama ako, san ka pupunta?!”

“Magpakamatay!” sagot kong pagmamaktol.

“A, ok... Sige, solohin mo nalang” ang biglang pag-urong ni Ricky. Alam niya na pag ganung umaalis na lang akong bigla, gusto kong mapag-isa. Alam ko rin, naguguluhan si Ricky at di makapaniwala sa nalaman nya.

Nagbukas ulit ang school year. Panghuling taon ko na yun sa college at kagaya ng nakaraang taon, pinag-igihan ko ang pag-aaral at mga gawain sa school. Ibinoto pa rin akong student council president at ginalingan ko lalo ang pag-aaral dahil gusto kong makakuha ng honors sa graduation.

Ngunit bumabagabag pa rin sa isipan ang hindi mamatay-matay na naramdaman para kay Sir. Habang tumatagal ito, lalong tumitindi. At kahit masakit, tiniis ko iyon; walang humpay na pagtitiis.

Second semester nung mapagdesisyonan kong gumawa na ng hakbang para dito. At nasumpungan ko ang payo ni Ricky na kapag dumating ang isang pagkakataon, i-grab iyon habang nanjan pa.

“Malapit na kaming maghiwalay ni Sir James. Bago pa man maging huli ang lahat, gagawin ko na ang bagay na to. Malay natin?” ang pag-encourage ko sa sarili.

Sa buong linggo na iyon, pinag-igihan kong maging mas malapit at maging mas sweet pa kay Sir James. Nanjan yung sadyang sasabay talaga ako sa kanya sa pag-uwi at pasakayin sya sa kotse, bibigyan ng kung anu-ano, gaya nalang ng polo shirt o pantalon, mga pocketbooks na paborito nya, souvenir items na binibili ko kung saan-saan, pagkain. At tinatanggap naman nya ang lahat ng ibinigay ko. Hanggang sa nung pinadalhan ko na sya ng mga bulaklak kunyari para sa office nya, kinausap na nya ako tungkol dito.

“Carl, first of all I really, really appreciate your effort and thoughtfulness. I am happy to have seen how you have changed and how you have become the person that everyone looks up to and emulate. As your mentor and friend, I am very proud of you; I mean it. I appreciate all the commendable things that you have done for the studentry and for the school. And there is no doubt that everyone is happy with your performance...”

“So...?” Pag interrupt ko habang nag-iisip sya sa sunod na sasabihin, tila nahirapang i-open ang issue.

“I have just observed that our closeness” pag emphasize nya sa katagang ‘closeness’ “seems to be sending a wrong signal...”

“I don’t get it James, can you go direct to your point?” Ang pag cut ko sa sinabi nya; may halong protesta at pagkainis sa narinig na katagang “wrong signal”.

“Ok... I want to keep a distance.” ang diretsahan na nyang sabi.

“What?!!” Ang nasambit ko sa pagkabigla sa binitiwan nyang salita. “Bakit? Anong nagawa ko?”

“Nothing. I just want it that way, Carl and I hope you will respect that.”

“Sir naman...? Wala naman akong masamang intensyon sa pagbibigay sa iyo ng kung anu-ano ah...”

“Are you sure, Carl?” at tumalikod na patungong pintuan.

Para akong sinuntok sa malaman at matalinghagang sagot na yun ni Sir. “Mukhang natunugan niya ang plano ko...” ang tanong ng utak kong naturete. “Sir, wag naman ganyan. Ano ba ang ginawa kong masama...?” Pahabol kong sigaw habang binubuksan na nya ang pinto palabas ng office. Ngunit hindi na nya ako pinansin.

Simula noon, iniiwasan na ako ni Sir James. Hindi na sya sumasakay sa kotse ko kapag niyaya ko at kapag may ipinabibigay ako sa kanya, ipinababalik nya. Kung pupunta naman ako sa office para i-refer ang mga proposals, iba na ang pakikitungo nya. Kumbaga, purely official business nalang. Hindi na sya nakikipag-usap tungkol sa mga personal na bagay. Sobrang nasaktan ako sa nakitang pagbabago. Kaya isang araw, naisipan ko na lang na gumawa ng sulat at inilagay iyon sa ibabaw ng tray nya.

“Dear Sir James, I am so sorry if I may have bothered you with this letter. But I have no other recourse than to put my thoughts in writing. For the past days, I have observed that you have changed; you are not anymore the professor whom I used to know; the friend who was so accommodating, so thoughtful, and so open with everything; the friend who pays attention even to the senseless things that I say, laughs at my corny jokes, and takes a little of the food that I am about to put into my mouth. You have no idea how this abrupt change has affected me and turned me crazy. Certainly, there must be a reason; a reason that I deserve to know and for which you owe me. Tonight, I will be coming over to your flat. I beg you to please allow me. I need to know what’s going on. Carl Miller.”

Alas 8 ng gabi nung dumating ako sa lugar... Bagong paligo, nilinis at siniguradong mabango ang lahat ng parte ng katawan, at suot-suot ang bagong t-shirt at maong, nakatayo ako sa harap ng gate. Syempre, ibayong kaba ang naramdaman, hindi magkamayaw kung tatanggapin ba nya ang request kong makipag-usap o kusa na lang ba nya akong pagtaguan. Naalala ko ang una kong pag-punta doon.

Halos walang ipinagbago ang kabuuang anyo ng flat ni Sir. Nandun pa rin ang mga matitingkad na pulang bougainvilleas na walang humpay sa pamumulaklak at nagsilbing arko at shade ng gate, ang kulay puting pintura ng mga metal grills, at ang sementong upuan sa gilid nun. “Deja vu?” ang nasambit ko sa sarili at malalim na buntong hininga ang binitiwan.

Hawak-hawak ng kabilang kamay ang isang supot na puno ng setserya at bote ng imported na alak, kumatok ako. Nakailang beses din. Akala ko hindi na ako ulit makakapasok pa sa kwarto na yun nung biglang bumukas ang pintuan. Si Sir James, naka shorts at t-shirt, at halatang bagong paligo. Parang lumundag sa tuwa ang puso ko sa di akalain na paghintay nya sa akin at sa nakitang anyo. Bakat na bakat sa suot nya ang matipunong katawan at ganda ng ipinamalas na ngiti. Ang nasambit ko na lang ay, “Hi James!”

“Hi Carl! Natanggap ko ang note mo so I expected na darating ka. What’s up?” ang sambit nya habang tuluyang binuksan ang pinto at pinapapasok ako.

“Heto, ok lang naman sana but I got some things to clear up...” hindi ko na itinuloy ang sinabi. “Heto pala may dala akong imported wine at pulutan” sabay upo sa sofa.

Tiningnan nya ako. “Sorry but I don’t drink, Carl. Soda drink na lang ang sa akin. Ayokong mangyari ulit yung nangyari dati… Nangyari lang naman iyon dahil you trapped me into doing it, right? Alam mo yun.”

Mejo natigilan ako sa narining. “Ibig sabihin, naalala pa pala nya ang nangyari sa amin...” sabi ko sa sarili na may magkahalong kaba at kiliting naramdman sa pagbukas nya sa issue na yun. “OK, fine... Kinorner kita nun para makainum. At, I’m sorry sa ginawa ko na iyon. I was mean. Pero, alam mo naman na talagang salbahe pa ako nun, diba?” ang pag-amin ko habang inilagay ang wine at mga pulutan sa mesa. “So, ako na lang ang iinum netong dala ko? Isn’t it a little impolite on the part of the host if his guest takes a drink and he’s not joining?” pagparamdam ko.

“Yeah, I think so.” ang mabilis nyang sagot. “But don’t forget that the host can also be polite by showing the door to his guest... Ano, you want me to do it the polite way or the impolite one?”

“Hahahahaha! Ang tindi mo talaga James. Ok, it seems I have no choice.”

Napangiti siya at tumango, “So impolite it is!” Kumuha sya ng isang baso, isang bucket na may ice at inilagay iyon sa mesa. Kumuha din sya ng isang soda drink sa refrigerator, binuksan at habang hawak-hawak, “OK, so ano ba ang napakaimportanteng pag-uusapan natin na kailangan mo pang maglasing?”

Binuksan ko ang bote, nilagyan ng ice ang baso, itinagay ang wine, at pinaikot-ikot ang laman nun saka tinungga. “Ahhhhh, sarap talagang uminom, James, di ka ba nainggit?” sabay lagay ulit ng wine sa baso at ulit, tinungga.

“Hey! Don’t beat around the bush, Carl. I don’t have a day!”

“Wait ka lang, James... sandali lang ha?” at ulit tumungga ako, at tumungga pa. Kitang-kita ko sa mukha ni James ang pagka-asar. Mejo naramdaman kong umiikot na ang paligid nang magsalita na ako. “Pwedi ba, James umupu ka sa tabi ko, please?”

Gusto kong matawa sa request ko sa kanya. Lumakas ang kabog sa dibdib at parang nakikiliti sa naglalarong hindi maganda sa isipan.

Kalmanteng umupo nga si Sir sa tabi ko, malapit pero may konting gap. “Ok, para lang matapos to... Now, go ahead Carl.”

Nag-isip muna ako ng malalim. “Hindi ko alam kung panu sisimulan ngunit ako ay sobrang nasaktan sa pagbabago ng pakikitungo mo sa akin, James. Hindi ko alam kung ano ang nagawa kong mali na kailangan mo akong iwasan. It drives me crazy, James... believe me” ang seryoso at malungkot kong sabi.

“Carl, una sa lahat, hindi kita iniiwasan. Gusto ko lang mag-set ng distance, a certain code, kumbaga. I feel that we have become too close for comfort. Para kasing nasasakal na tayo without even knowing it. Di mo ba napansin ang tingin ng ibang mga estudyante sa ginawa mong pagdidikit sa akin? Hindi lang ako teacher Carl, remember that; I am also an administrator. You should undestand that point. I have a code of ethics to follow; someting that prevents me from being inappropriately and dangerously close to any student – not just you.”

“You mean that our closeness is “inappropriate” or “dangerous”?

“Honestly? Yes. It has become inappropriate. Especially when you sent me those flowers? I felt like a – ugh! – shit.”

“Well then, if it’s the flowers, let go of the flowers. But please James, wag mo akong iwasan. Ibalik natin yung dating closeness natin.”

“Carl, you don’t get me, do you? It’s not about the damn flowers, ok? It’s about sense of propriety and respectability. Don’t you still get it? People are talking about us!” ang pasigaw nyang sabi.

Nagulat ako sa laman ng sinabi nyang iyon. “So, natakot ka sa kung ano man ang sasabihin ng ibang tao kaysa kung ano ang naramdaman ko, ganun ba yun? ang sagot kong pasigaw din.

“Oh I see... I forgot about you. Ok... Bakit, ano nga ba pala ang nararamdaman mo, Mr. Carl Miller? Bakit ba para kang mamamatay na sa maliit na bagay na hiniling ko? Sige nga, sabihin mo!”

Para akong sinampal sa tanong ni James na iyon. Sumisigaw ang isip kung sasabihin na hindi maliit na bagay ang hiniling nya at hindi maliit na bagay ang nararamdaman ko para sa kanya. Ngunit nanaig pa rin sa akin ang matinding takot. At akoy napayuko na lang at napahagulgol na parang bata.

Marahil ay dala an rin ng matinding awa, nagulat nalang ako nung yakapin ako ni Sir James na parang may alam sya sa paghihirap ng kalooban ko. Hinaplos nya ang likod ko, ang buhok... Niyakap ko na rin sya, mahigpit na mahigpit... hanggang sa gumapang ang mga kamay ko sa mukha nya. Marahang hinaplos ng mga daliri ko iyon, tinitigan ko sya na ang mga mata ay animoy nakiusap at nagmamakaawa. Hanggang sa unti-unti kong inilalapit ang mga labi ko sa mga labi nya...

(Itutuloy)