SI UTOL AT ANG CHATMATE KO 9

By: Mike Juha

Laking gulat ko sa natuklasang si kuya Erwin ang nagtitext kay Zach at galit na galit ito. Mistulang isang apoy na biglang sumiklab muli ang galit ko noong may naamoy na mukhang niloloko lang nila ako at may contact pa sila sa isa’t-isa. Lumakas ang kabog ng dibdib sa hindi maipaliwanag na saloobin. 

Maraming mga katanungan ang naglalaro sa isip ko. “Bakit nagagalit si kuya kay Zach?” “May regular na kumunikasyon ba sila, may mga ginagawa ba silang hindi napagkasunduan dahilan ng galit ni kuya sa kanya?” “Bakit ganoon na lang katindi ang galit ni kuya? Gaano ba kalaki ang kasalanan na iyon ni Zach?”

Maya-maya, lumabas na si Zach sa shower room, nakatapis ng tuwalya at noong makita ako, “Waaahhh1 Nandito ka?”

Tiningnan ko lang siya, binitiwan ang isang ngiting-pilit.

“Sandali lang babes ha… magbihis lang ako. D’yan ka lang” sabay tumbok sa locker ng mga damit at humugot doon ng brief at isinuot ito. Pagkatpos ay humugot uli ng t-shirt at isinuot din, at pagkatapos ay ang pantalon na at muli, nagsuot. Pinagmasdan ko lang siya bagamat pakiramdam ko ay parang may isang bombang sasabog ano mang oras sa aking dibdib.

Noong makapagbihis na, tinungo niya ang cp niya at tiningnan ito kung may mga mensahe. Binuksan ang message folder at noong mapansing nabuksan na ang dalawang unang messages, lumingon siya sa akin sabay tanong, “Binasa mo ang mga messages ko?” halatang nairita.

Ngunit imbes na sagutin ko ang tanong niya, isang tanong din ang ibinato ko. “Bakit nagko-communicate pa kayo ni kuya? At bakit galit na galit siya sa iyo?” ang boses ko ay tumaas.

“Bakit mo binasa ang message ko?” ang boses ay tumaas na rin. “Sagutin mo muna ang tanong ko!” giit pa niya.

“Bakit? Wala ba akong karapatang magbasa sa mga mensaheng nasa cp mo? Sino ba ako sa buhay mo?”

“Wooowww!” ang sarcastic niyang expression, ang mukha ay nakangising aso. “Kahit sino ka pa sa buhay ko, hindi kita binigyan ng karapatang panghimasukan ang mga personal kong gamit, o mga mensahe. Nagkaintindihan ba tayo?” 

Para naman akong hinampas ng pala sa ulo sa narinig. Pakiramdam ko kasi ay parng kulang ang tinatawag na pag-ibig kapag may ganyang rule e. Wala ba siyang trust sa akin? O may itinatago? Kaya ang nasagot ko ay, “Awtssss! Sorry! Kasi, nabasa ko na! At ngayon, ang tanong ko, bakit galit sa iyo si kuya? Bakit??? Sagutin mo!” 

“Gusto mo talagang malaman?”

“Bakit nga siya nagalit sa iyo?! Oo! Itatanong ko pa ba iyan kung ayaw kong malaman?” ang pabalang kong sabi.

“O sige, heto ang dahilan: dahil hindi ko na siya pinapansin!” Sabay bitiw ng matulis ng tingin sa akin. “Ngayon, happy ka na? Ha?!” ang sarcastic pa rin niyang dugtong.

Parang gusto kong matawa sa narinig. “Nang-aasar ba to?” sa isip ko lang. Para kasing baligtad e. kaya sinagot ko rin siya ng, “Hindi ako naniniwala! Bakit niya sinabi na tantanan mo na siya at nasusuka na siya sa mga pinaggagawa mo. Bakit? Ano ba ang pinaggagawa mo sa kanya? Nagkikita pa rin ba kayo?”

“Tangina andami namang tanong! Hindi na nga kami nagkita e. Ang kulit mo!”

“Hindi ako naniniwala! Nagkikita pa kayo! Niloloko mo ako!”

“Ay, kung ayaw mong maniwala, e ok lang. Not my problem. At hindi ako m-a-n-l-o-l-o-k-o!” ang pagbigkas pa niya ng malakas sa salitang manloloko na para bang may pinariringgan. “Tanungin mo kaya ang kuya mo, kung ano ang totoo!”

“Pwes, huli na dahil aalis na ang kuya ko papuntang Lebanon! Ang for your information, nasa airport na siya ngayon!”

Kitang-kita ko sa mukha niya ang pagkabigla noong masabi ko ang pag-alis ni kuya. Nanlaki ang kanyang mga mata na mistulang nagbabaga sa galit at bumubulong ng kung ano, pinisil-pisil ang kanyang kamao na parang gustong manuntok.

Dali-dali niyang pinindot ang keypad ng kanyang cp at idinikit na ito sa kanyang tenga. At dahil nakadalawang pindot lang siya, napagtanto kong nasa call history lang ang taong tinawagan niya. Ibig sabihin, nakausap na niya ang kung sino man ang tinawagan niyang iyon.

Ngunit hinarap ko siya at lalong kinulit pa. “Sino ang tinatawagan mo? Si kuya ba? Si kuya ba ang tinawgan mo? Ha????!” ang sigaw ko na halos hablutin ko na ang cp niya.

At marahil ay nakulitan, hininto din niya ang pagtawag, may pinindot sa cp niya na marahil ay ang cancel key at hinarap ako. “Ba’t ba ang kulit-kulit mo?

“Bakit mo kami pinaglalaruan ng kuya ko?”

Na siyang tuluyang ikinaiirita niya. “Huwattttt?!!! Ako pa ngayon ang naglalaro sa inyo? Funny! Very, very funny!” At binitiwan ang nakakaasar na tawa. “Baka naman nagkamali ka. Hindi kaya ako ang pinaglalaruan ninyo… E-N-Z-O???! inimphasize pa talaga at isinigaw ang pagbigkas ng papangalan ko, ang mga mata ay lumaki na parang nangungutya. 

Pakiramdam ko ay isang bomba ang sumabog sa aking harapan sa pagkarinig ko sa tunay kong pangalan. Parang hindi ako makakilos, hindi makatingin sa kanya, hindi makapagsalita. Magkahalong hiya at takot ang nadarama sa pagkadiskubre niya sa aming sikreto.

“O ano… e di natulala ka? Di ba pakana mo ang lahat ng ito? At ngayong heto, ang lahat ay bumalik na sa iyo, ako naman ang sinisisi mo. Tol… you reap what you sow. Hindi mo ba alam ang kasabihang iyan? Sa simula pa lang, niloko mo na ako e. Kaya expect that one day, ang mga niloko mo ay gaganti sa iyo!”

“A-alam mo??? Alam mo ang lahat? Alam mong Enzo ang pangalan ko????”

“Opo. At matagal na po.” Ang mapangutya niyang sagot sabay bulyaw naman bigla ng, “Bakit, sobrang napaka-tanga ba ng tingin mo sa akin? Ha?!” 

Matindi talaga ang pagkabigla ko sa binitiwan niyang rebelasyon. Hindi ako nakapagsalita. Hindi ako makahanap ng dahilan o salita na siyang sasabihin ko. 

“Matagal ko nang alam, E-N-Z-O. At naghintay lang ako kung kailan mo sasabihin ang lahat. Ngunit ayaw mo pa ring sabihin e. Masakit, alam mo ba iyon? Ang buong akala ko ay nakikipagchat at nakikipagkaibigan ako sa mga matitinong tao. Syeet! I was taken for a ride! Akala mo ganoon lang ka simple iyon? Sarili mo lang ang iniisip mo? Paano naman ako? Naintindihan mo ba ang kalagayan ko? Ang nararamdaman ko?”

Wala na akong nagawa kundi ang tumahimik. At dahil sa bull’s eye ang mga ibinato niyang salita, namalayan ko na lang ang sariling umiiyak, hindi makatingin-tingin sa kanya bagamat may galit pa rin sa loob-loob ko dahil sa nakulangan talaga ako sa paliwanag niya tungkol kay kuya.

Lumapit siya at umupo sa gilid ng kama kung saan ako naupo, hinaplos ang aking buhok. “M-mahal naman kita e…” ang pang-aamo niya.

“Sinungalingggggg!” ang bulyaw ko, sabay waksi sa kamay niyang humahaplos-haplos sa buhok ko. “Mahal mo ako pero mas mahal mo si kuya!!!”

Natigilan siya ng sandali. At noong magsalita, “Hindi totoo yan!”

“Paano mo mapatunayan?”

Hindi niya sinagot ang tanong kong iyon. Bagkus, “Bakit ba puro sarili mo lang ang iniintindi mo? Di ba dapat mag-sorry ka sa pinaggagawa mo dahil sa unang-una pa lang, ikaw na ang nanloko. Ikaw ang nagsimula sa kaguluhang ito. Bakit ako na ang may kasalanan ngayon?” 

Napaisip ako sa binitiwan niyang salita. Kung tutuusin naman talaga, may punto siya. Ako nga naman ang may kasalanan ng lahat. At sa sinabi niyang iyon, pakiramdam ko ay humupa ang galit ko.

Tiningnan ko siya. Puno pa rin ng kalituhan ang aking isip, hindi malaman kung ano ang paniwalaan, kung ano ang gagawin, kung maawa kay kuya o manatili na lang sa penthouse at hayaan ang kuya kong sinasarili ang kalungkutan sa paghihiwalay namin at ang bumabagabag sa kanyang isip kung ano man iyon. 

Binitiwan ni Zach ang nakakabghani at ang ultimate na pamatay niyang ngiti, sabay lingkis ng kamay niya sa katawan ko.

Hinawakan ko na ang kamay niya, hinaplos-haplos din ito. Tuluyan nang nawala ang galit ko sa kanya. 

Ngunit noong mapako ang tingin ko sa bracelet na ibinigay niya at suot-suot ko, napahinto ako; napa-isip. “Malaki ang bracelet... Noong tinanggap ko ang box nito, bukas na ang balot… Si kuya Erwin ang mas naunang dumating sa penthouse kaysa sa akin... Inamin ni Zach na matagal na niyang alam na Enzo ang tunay kong pangalan… Bakit Erwin pa rin ang nakalagay sa card ng box at sa bracelet mismo...?”

Bigla akong napatayo at walang pasabi na kinuha ang aking knapsack na nakalatag sa isang tabi at nagtatakbong lumabas ng penthouse. “Hahabulin ko si kuya! Alam ko na ang lahat! Alam ko na ang lahat!” sigaw ng isip ko.

“Babes! Saan ka pupunta?” sigaw ni Zach na nabigla at tumakbong sinundan ako hanggang sa pintuan.

“Babes mong mukha mo!” pabulyaw kong sagot habang tinumbok ko na ang elevator.

Nasa elevator ako noong maisipan kong tawagan si kuya. Ngunit walang kuyang sumagot sa tawag ko.

Isiniksik ko na ang cp ko sa bulsa ng aking knapsack noong may makapa akong isang sulat. “Sulat-kamay ni kuya!” sigaw ng isip ko.

“Tol… Ayaw ko sanang umalis dahil hindi ko kayang mawaly ka sa akin. Mahirap mawalay sa nag-iisa kong kapatid, sa nag-iisang baby bro ko. Kaso, malalim ang dahilan kung bakit ako aalis. Pasensya ka na. Basta, tandaan mo palagi, mahal na mahal kita kahit ganyan ka ka kulit, ganyan ka kataray... Alam kong galit ka sa akin ngayon. Ngunit maintindihan mo rin ako pagdating ng araw. –Kuya Erwin–” 

Tinawagan ko uli ang cp ni kuya. Ngunit wala pa ring sumagot. Kaya tinext ko na lang siya, “Kuya, huwag ka nang tumuloy please… naintindihan ko na ang lahat kuya. Mahal na mahal din kita kuya, hindi ko kakayanin kapag umalis ka e…”

Noong makalabas na ako ng resort at makasakay ng taxi, agad kong inutusan ang driver na bilisan ang pagdrive niya papuntang airport.

“May hinhabol ba tayong flight sir?” tanong niya.

“Opo manong. Alas singko na flight po… Kaya bilisan niyo po”

Habang umaandar ang taxi, balisang balisa ako. Alas kwatro na kasi iyon at may isang oras sa tantiya ko na tatakbuhin ang airport galing sa resort nina Zach. tawag pa rin ako nang tawag sa cp ni kuya ngunit nanatiling “out of coverage area” ang sagot. 

Grabe, hindi ako mapakali. Parang napakabilis ng takbo ng oras. Hindi pa kami nakakalahati ay 4:30 na. At alam ko kapag ganoon, nagsisimula na silang magboard sa eroplano.

Tila nawalan na ako ng pag-asa. Tinatawagan ko uli ang cp ni kuya ngunit patay ito. Text nang text ako pero hindi na rin siya sumasagot. Pumasok tuloy sa isip na marahil ay pinatay niya ito dahil sa pagtatawag ni Zach at nakulitan na.

Tinawagan ko na rin ang mama ko. Ngunit ang sabi niya ay on the way na daw sila pauwi dahil naka check-in na si kuya. 

Kaya wala rin. Pakiramdam ko ay nanlumo na ang buo kong katawan.

At lalo naman akong nahabag sa sarili noong pinatugtog sa fm radio ng taxi ang isang makabagbag-damdamin na kanta na lalong nagpapaalala sa akin kay kuya at kumurot sa aking damdamin – 

The road is long

With many a winding turn

That leads us to who knows where

Who knows when

But I’m strong

Strong enough to carry him

He ain’t heavy, he’s my brother.

So on we go

His welfare is of my concern

No burden is he to bear

We’ll get there

For I know

He would not encumber me

If I’m laden at all

I’m laden with sadness

That everyone’s heart

Isn’t filled with the gladness

Of love for one another.

It’s a long, long road

From which there is no return

While we’re on the way to there

Why not share

And the load

Doesn’t weigh me down at all

He ain’t heavy, he’s my brother.

He’s my brother

He ain’t heavy, he’s my brother.

Narinig ko na ang kantang iyon. Ngunit noon ko lang ito napagtuunan ng pansin. Kasi, napaka-makahulugan ng lyrics nito hindi lang dahil sa mensahe ng pagmamahal ng isang kuya kundi talagang literal ang pagkahalintulad nito sa ginawang sakripisyo ng kuya ko para sa akin kung saan napatunayan kong sobrang mahal niya ako.

Nagbakasyon kami noon sa probinsya ng lola ko. Sampung taon lang ako noon at si kuya naman ay 14 na. Tatlo lang kami ni mama ang nakapagbakasyon gawa nang may trabaho si papa. Sa di inaasahan, nilagnat ako ng matindi at hindi makatayo sa sobrang sakit ng ulo at panginginig. Akala ko, mamamatay na talaga ako. Nagsusuka ako at matindi pa ang nadaramang pagkahilo. Kitang-kita ko kung gaano kabalisa si kuya. Hindi mapakali, at hindi umaalis sa tabi ko. Hanggang sa napagdesisyonan nilang dalhin na ako sa ospital. Ngunit dahil napakalayo at bulubundukin pa ang lugar, walang makapasok na saskyan. 

At doon naantig ang puso ko noong kakargahin na ako ni kuya at sinabihan siya ni mama na, “Erwin, si Tito mo na ang magbuhat kay Enzo. Mabigat na iyang kapatid mo. 10 years old na iyan at mahirap ang daan!”

Na sinagot naman ni kuya ng, “Kapatid ko ‘to ma, hindi sya mabigat para sa akin. Kahit ilang daang kilo pa siya at kahit gaano man kahirap ang lalakarin ko, kaya ko siyang buhatin.” sabay hatak niya sa akin at binuhat ako sa kanyang mga bisig. 

Naluha ako sa narinig na iyon galing sa bibig ni kuya. Syempre, feeling mamamatay na ako sa sobrang hirap sa dinadalang karamdaman. Ngunit sa nadamang pagdamay ni kuya sa akin, pakiramdam ko ay naibsan ang aking paghihirap.

At pinanindigan nga ni kuya ang kanyang sinabi. Habang tinahak namin ang madamo at makitid pang daanan patungo sa pinkamalapit na kalsada damang-dama ko naman ang habol-habol na paghinga niya, tanda ng hirap at pagsisikap na dinanas niya sa pagbuhat sa akin. Alam ko, na kahit halos umabot na ng 6 feet si kuya sa edad niyang 14 at malaki ang katawan samantalang ako ay payat na maliit pa, hirap na hirap pa rin si kuya sa pagkarga sa akin. Ngunit kinaya pa rin niya ito at wala akong narinig na reklamo galing sa bibig niya. 

Awang-awa naman ang mama ko sa kuya ko ngunit ayaw pa ring paawat ni kuya. Para bang ang dahilan kung bakit gusto niyang isalba ang buhay ko ay dahil buhay niya rin ito, na kailangang kargahin sa sariling niyang mga bisig.

Isa iyon sa mga ginawa ni kuya sa akin na nagpatunay kung gaaano niya ako kamahal; na hindi niya ako kayang pabayaan, na hindi niya kayang tiising makitang naghirap ako…

Napahagulgol akong bigla noong maalala ko ang insidenteng iyon.

“A, Sir, bakit po kayo umiiyak? May problema ba?” ang taxi driver noong mapansin ang malakas kong paghagulgol.

Napa-“Amfffff!” naman ako sa pagka echosero niya. Pinakikialaman ba naman ang aking pag-e emote. Kaya nasagot ko tuloy siya ng “Meron po! Sobrang bagal po ng pagpapatakbo ninyo kung kaya napahagulgol ako. Kaya kapag hindi ko nahabol ang flight ng kuya ko, susunugin ko talaga itong taxi mo!” sa sobrang pagka-inis ko.

Eksaktong alas 5:00 ng hapon noong maabot namin ang airport. Halos lilipad na ako sa bilis ng pagtatakbo ko patungo sa harapan ng entrance at sinilip kung makikita ko pa ba si kuya doon bagamat sa isip ko alam kong nasa loob nsa siya ng eroplan.

At sa inaasahan, bigo ako. At dahil hindi pinapayagang makapasok ang mga walang tickets sa loob, tinumbok ko na lang ang tv monitor kung saan nakalista ang mga flights at tiningnan ang schedule ng eroplanong patungong Lebanon. 

At doon na ako tuluyang nanlumo noong makita ang nagbi-blink na schedule ng flight ni kuya at ang ang nakasulat dito ay “Departed”

Napaupo ako sa isang gilid at di ko na npigilan ang pagpatak ng aking mga luha sa labis ang pagsisisi at galit para sa sarili at kay Zach. Para akong isang paslit na humahagulgol, di alintana ang mga taong nakapaligad at ang iba ay nakatingin sa akin.

At ang sunod na naalimpungatan ko ay ang paglalakad ko sa gilid ng kahabaan ng highway nang walang klarong patutunguhan, bitbit ang aking knapsack. Hanggang sa maabot ko ang isang seawall at doon umangkas sa taas noon at umupong nakaharap sa dagat, nagmuni-muni habang pinagmasdan ang paglubog ng araw. 

Wala akong ibang ginawa kundi ang pagmasdan na lang ang kawalan sa malayong banda pa roon ng dagat. Naisip ko na marahil ay sa banda roon pa ang patutunguhan ni kuya, sobrang layo na na hindi ko na maabot pa… Lalo itong nagpatindi sa akign naramdamang kalungkutan. Tila isang munting talon ang aking mga mata sa walang humpay na pagdaloy ng aking mga luha.

Maya-maya, ibinaling ko ang paningin sa buong lawak ng dagat. Napakamaaliwalas nito; kabaligtraran sa magulong pag-iisip at mabigat na kaloobang naramdaman ko. At dagdagan pa sa napakagandang tanawin ng paglubog ng namumulang araw at sa itaas nito ay ang magka-ternong namumulang kulay ng langit at ulap. Tila may synchrony, may harmony… nag-uusap ba sila? Nagkaintindihan? 

“Napaka-ironic talaga ng buhay. Naghihinagpis ako, ang puso ko ay nagdurugo… ngunit ang kapaligiran ay tila hindi naiintindihan ang mga hinagpis ko. Bakit hindi nila naramdaman ang bigat ng damdamin ko?” bulong ko sa sarili.

Sa unti-unting paglubog ng araw ay naihalintulad ko ito sa senaryo ng paglayo ng eroplanong sinasakyan ng kuya ko. Habang patuloy ang tila mabilis nitong pagtago sa ilalim ng karagatan at unti-unting pagkawala nito sa pangingin ko, kagaya din ito sa eroplanong sinakyan ng kuya ko, unti-unting nawawala, unti-unting lumalayo at hindi ko na maaabot pa…

Naihalintulad ko rin ang buhay ko sa paglubog ng araw kung saan, tuluyan ring nailibing ang masasayang mga araw ng samahan namin ng kuya ko. Masaklap. Kasi, kapag magpapakita na uli ang araw kinabukasan, ibang klaseng buhay na ang tatahakin ko. Nag-iisa, wala na ang kuya na palaging nad’yan para sa akin, handang magsakripisyo, mapasaya lang ako.

Sa pagmumuni-muni kong iyon, hindi ko maiwasang bumabalik-balik ang mga insidente kung saan napakasaya ng buhay ko sa piling ni kuya. Parang hindi ko maimagine ang sarili na wala ang kuya ko sa tabi ko. Parang hindi ko kayang tumayo sa sariling mga paa, parang hindi buo ang buhay ko kung wala siya sa aking tabi. 

Nag-flashback sa isip ko ang mga masasayang ala-ala na magkasama kami. Ang palagi naming pagsasabay sa school, sa mga outings, sa mga bakasyon ng pamilya. Ang paghihigpit niya sa akin, ang paghaharutan namin, nag munting mga tampuhan at awayan, ang paglalambing ko sa kanya... kahit iyong pambabatok niya at pagsambunot sa buhok ko kapag naiirita siya o natutuwa sa akin, sobrang nagdulot iyon ng marka sa aking ala-ala.

Ngunit higit sa lahat, tumatak sa isip ko ang mga ginawang kabutihan at kabaitan ng kuya ko sa akin, ang pagpapaubaya at pagbibigay niya, lalo na kapag may nagustuhan akong bagay kahit taliwas ito sa gusto niyang mangyari. 

Naalala ko rin isang beses na binigyan kami ni papa ng tigpa five-thousand pesos noong makatanggap siya ng malaking bonus sa kanyang kumpanya. Tuwang-tuwa si kuya dahil nagkataong sira na ang sapatos niyang pambasketball at may ligang sasalihan ang mga barkada niya. Buhay kasi ni kuya ang basketball kaya ito ang nakapagbibigay sa kanya ng ibayong kasiyahan. At dahil dito, importante talaga sa kanya ang panlarong sapatos. At kaya siya natuwa ay dahil napadesisyonan na sana niyang huwag na lang sumali sa kadahilanang wala nga siyang maisusuot apatos sa laro. Subalit noong nagbigay na si papa ng five thousand, nabuhayan siya ng loob at masayang ibinalita niya sa barkada niya na makasali na siya. Kitang-kita ko sa mga mata ni kuya ang matinding kasiyahan.

At nakapili kaagad siya ng sapatos, bagamat hindi muna niya ito binili dahil naghanap pa siya ng mas mura na maganda ang klase. Ganyan kasi si kuya; matipid pagdating sa pera. 

Samantala, ang limang libo ko naman ay naubos ko na, at kaagad. Bagong cellphone ang pinili ko bagamat trinade-in ko lang ang luma ko sa pinakabagong modelo at ibinayad ko ang limang libo ko. Matatawag na luho na lang talaga iyong sa akin. Kaso, noong magshopping kami ni kuya at may nakita akong isang pares na sapatos, sobrang nagustuhan ko ito. “Kuya! Gusto ko ang sapatos na iyan!” sabi ko sa kanya.

“E, ano ngayon? May pera ka naman. Di bilhin mo!” ang sagot ni kuya.

“Wala na eh, nai-trade in ko na ng bagong cp eh…” ang pag-aalangan kong sabi.

“Ano??!! E, alangan namang pera ko ang gamitin mo sa pagbili niyan?” ang med’yo may pagkairitang sagot niya, naamoy na may masama akong balak sa pera niya.

“E... gusto ko iyan kuya eh! Basta gusto ko iyan!” sigaw ko at nagdadabog pa.

“Tol… may kanya-kanya tayong pera. May paglalaanan ako sa pera ko, ano ka ba! Alam mong gusto kong sumali sa liga ng basketball!”

“Ah, basta gusto ko iyan! Gusto ko iyan!”

Hindi na umimik ni kuya. Alam niya kasing kapag ganoong may gusto ako, kukunin ko talaga at kapag hindi ako pinagbigyan, aawayin ko siya at magsisigaw pa ako lalo na kapag madami pa siyang sinasabi.

Ngunit hindi rin niya binili ito. Kaya nag-iiyak akong umuwi at inaway ko siya nang inaway at hindi pinapansin. Ilang araw din iyong pang-iisnab at pagsisimangot ko sa kanya. Hanggang sa isang gabi, kumatok siya sa kwarto ko. 

“Bakit?!” ang bulyaw ko kaagad sa kanya noong binuksan ko ang pinto.

Bigla siyang pumasok sa kwarto ko ng walang pasabi at noong nasa koob na, sumigaw ng “Surprise!!!!” sabay abot din sa akin ng plastic kung saan ang laman ay ang sapatos na gusto ko. 

Sobrang touched ako sa ginawa na iyon ni kuya. Nagtatalon ako, di magkamayaw sa sobrang tuwa. Niyakap ko siya at hinalikan sa pisngi. “Thank you, thank you, thank you kuya! Mwah! Mwah1 Mwah! Mwah!” ang sambit ko.

Na sinagot naman niya ng batok sa ulo ko sabay sabing, “Kung di lang kita mahal, tado ka!”

Grabe, sobrang saya ko sa ginawang iyon ni kuya. Ang masaklap lang, hindi na rin sumali ni kuya sa liga ng basketball.

Doon ko narealize na basta sa ikasasaya ko, kayang isakripisyo ni kuya ang sariling kaligayahan. “Napakaswerte ko na nagkaroon ng kuya na katulad niya.” Bulong ko sa sarili habang binitiwan ang malalim na buntong-hininga. “Totoo pala talaga ang sinabi nila na kung kailan mawala sa iyo ang isang bagay, ay saka mo pa marealize kung gaano kahalaga ito para sa iyo. Kapag nad’yan pa silang nagmamahal, kadalasan ay hindi natin nakikita o naaapreciate ang sakripisyo nila, ang pagmamahal nila. Ngunit kapag nawala na sila, saka pa natin hahanap-hanapin ang mga ito, at marealize na mahal din pala natin sila.”

Walang humpay ang pag-agos ng aking mga luha.

Mag aalas 9 na noong maisipang kong umuwi. May isang oras din ang biyahe pabalik ng bahay at noong nasa harap na ako ng gate, tila bumigat uli ang pakiramdam ko. Nalala ko na naman si kuya. Kasi kapag ganoong nasa lakad ako at hindi siya kasama, palaging sinsalubong niya ako sa gate pa lang at sabay akong babatukan at paulanan ng katakot-takot na tanong kung bakit ako ginabi, kung sinu-sino ang kasama ko, kung saan ako nagpupunta… at pagkatapos noon, saka ako tatanungin kung kumain na ba ako, at sasabayan na akong kumain kapag hindi pa.

Wala... tumulo na naman ang mga luha ko. 

Dali-dali akong pumasok sa bahay at nagtatakbong umakyat sa second floor, kung saan naroon ang aming kwarto ni kuya. Hindi ko na kasi napigilan ang mg luha kong walang humpay ang pagpatak. At ayaw kong makita nina mama ang aking pag-iyak. Ang gusto ko sa mga sandaling iyon ay ang mapag-isa, magmukmok, mag-iiyak, at , maglupasay sa loob ng aking kwarto…

Ngunit imbes na sa kwarto ako dideretso, may nag-udyok sa aking isip na silipin ang kwarto ni kuya. Parang may isang parte ng aking utak na nagbakasakaling nandoon siya sa loob; na baka nagbago ang isip niya at hindi tumuloy sa pagsakay sa eroplano at umuwi ng bahay. 

Hinawakan ko ang door knob at inikot ito. At mistulang may mga tambol na dumadagundong sa aking dibdib noong malamang hindi naka lock ito. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto, ramdam ang palakas ng palaks na kabog ng aking dibdib.

Subalit noong tuluyan ng mabuksan ang pinto, walang kuya Erwin akong nakita. 

Pakiramdam ko ay bigla din akong nawalan ng lakas. At muli, dumaloy na naman ang aking mga luha. Matamlay akong pumasok sa loob ng kwarto niya, dumeretso sa loob ng banyo, nagbakasakaling baka nandoon siya sa loob noon. 

Ngunit wala din. 

Naupo ako sa gilid ng kama niya at doon ko na tuluyang pinakawalan ag aking matinding hinagpis. Kinuha ko ang isang frame ng litrato ni kuya at parang gagong humagulgol nang humagulgol sa harap nito, at hinalik-halikan pa. “Kuyaaaaaa! Mahal na mahal kita! Na-miss na kita kuya! Paano na lang ako. Iniwanan mo ako. Kuyaaaaaa!!!” 

May halos kalahating oras din akong parang isang baliw na nakikipag-usap sa litrato.

Lalabas na sana ako sa kwarto ni kuya noong madako naman ang tingin ko sa drawer kung saan itinago niya ang mahiwang litrato na hinahalik-halikan niya. Ngunit naka-lock pa rin ito. Hindi ko na pinilit na buksan pa ito. Tuluyan na akong lumabas ng kwarto niya at tinumbok ang pintun ng kwarto ko.

Pahid-pahid ko pa ang mga luha sa pisngi, agad kong binuksan ang pinto upang doon ipagpatuloy ang pag-iiyak. Ngunit laking gulat ko noong sa pagbukas ko sa pinto, may isang kamay na biglang humablot sa aking buhok mula sa loob ng aking kwarto at hinila ako papasok sabay bulyaw ng, “Bakit ang tagal-tagal mo? Saan ka ba galing? Bakit ka ginabi...?”

“Si kuya! Parang kahawig ng boses niya!” sigaw ng utak ko.

At noong binitiwan na niya ang buhok ko, halos hindi makagalaw ang buong katawan ko sa nakita ng aking mga mata. “Si kuya nga!!! Sigaw ko.

“Surprise!!!!!!” sambit niya.

Hindi ako magkandaugaga sa gagawin. Niyakap ko kaagad siya ng mahigpit at humagulgol. “Kuya! Kuya! Na-miss kita! Sorry na po… Hindi ko kaya kapag wala ka kuya eh…!”

Niyakap din niya ako ng mahigpit, hinahaplos-haplos ang aking buhok. “Sorry din tol… may pagkukulang din ako sa iyo e.”

“Bakit hindi ka tumuloy?”

“May nalimutan kasi ako e”

“Ano?” ang tanong kong may halong pagkagulat, hindi alam kung ano ang nalimutan niya.

“Heto! Ummmmm!” Sabay batok sa ulo ko.

Napahaplos akong bigal sa ulo kong natamaan. At noong tiningnan ko siya, mabilis itong umatras habang abot tenga naman ang ngisi. 

Agad ko siyang hinabol hanggang sa magpangbuno kami sa ibabaw ng kama. Noong maabutan ko, inilingkis ko kaagad ang aking mga kamay sa kanyang katawan at hindi ko na binitiwan pa ito. Hindi na rin siya gumalaw. Parang nasa suspended animation kami sa aming posisyon. Nakatihaya siya at nasa ibabaw ako ng katawan niya, yakap-yakap ng mahigpit ang kanyang dibdib.

Tahimik. Ang tanging nararamdman ko ay ang paggalaw ng aming mga dibdib at tiyan gawa ng parehong habol-habol na paghinga. 

Hanggang sa magkasalubong ang aming mga tingin. Sabay kaming nagtawanan.

Tahimik uli kami. Nagpakiramdaman.

“A-alam mo, kuya, mahal na mahal kita…” pagbasag ko sa katahimikan.

“Mahal na mahal din kita tol…”

“Bakit hindi ka tumuloy?” ang tanong ko, nanatili pa rin akong nakapatong sa katawan niya, ang isang kapay ay iginuri-guri sa kanyang mukha, habang ang pangibabang parte ng katawan namin ay nagkadikit, nararamdaman ko pa ang kanyang malaking bukol na dumadampi sa aking harapan.

“Dahil hindi kita maiwanan e. Ma-miss ko ang katarayan ng utol ko, ang pagka-spoiled niya, ang pagka-sungit.“ sabay pisil din sa pisngi ko. 

“H-hindi na kita tatarayan, hindi na kita susungitan.”

Binitiwan niya ang pamatay niyang ngiti; iyong ngiting nagpapakilig at nagpapabaliw sa mga babaeng humahanga at nagkakaroon ng crush sa kanya. “Promise?”

“Promise po...”

Biglang naging seryoso ang kanyang mukha. “N-naghiwalay na kayo ni Zach?”

“O-opo...” ang sagot ko. Gusto ko pa sanang itanong kung bakit galit siya kay Zach. Ngunit hindi ko na itinuloy pa ito gawa ng takot na baka masira ang mood naming dalawa.

Ngunit tuluyan ding lumungkot ang mukha niya. At ang sunod niyang nasabi ay, “May isang bagay kang dapat malaman, tol...”

“D-dapat malaman? A-ano iyon kuya?” ang tanong ko.

Ngunit bigla din siyang ngumiti na parang nagbago ag isip. “Wala… biro lang iyon” ang pagbawi niya sa naunang sinabi.

“Ah, hindi! May sasabihin ka e… Ano iyon kuya?” pangungulit ko.

“Wala nga…” ang giit niya. “Sige, balik na ako sa kwarto ko.” Sabay tulak niya sa katawan kong nakapatong sa ibabaw niya at bumalikwas na ng higaan.

Ngunit hinila ko ang kanyang kamay. “Ayokoooo. May sasabihin ka eh. Ano iyon kuya pleaseee. At dito ka na muna sa kwarto ko. Mag-usap pa tayo…”

Nilingon niya ako. 

“Pleaseeeee?” pagmamakaawa ko.

Bumalik naman siya sa pagkahiga, patagilid paharap sa akin.

Tumagilid na rin ako paharap sa kanya, halos idikit ko na ang aking bibig sa kanyang mukha, ang aming mga mata ay nagkasalubong.

“Ano?” tanong ko uli. “May kinalaman ba iyan kay Zach?”

Tumango siya.

“Bakit ano ba ang ginawa niya at galit na galit ka sa text mo sa kanya kanina? Nabasa ko sa cp niya e…”

“Promise hindi ka magagalit kapag sinabi ko sa iyo ang lahat?” wika niya.

“Promise po…?”

Sandali siyang natahinik at binitiwan ang malalim na buntong-hininga at nagsalita. “N-naging kami nga tol… Habang naging kayo, naging kami din. Pero labag sa kalooban ko iyon, tol. Maniwala ka... At sorry.” ang sabi niya, ang mga mata ay tila nagmamakaawa.

Mistula akong sinuntok sa mukha sa narinig. At ang naisagot kong med’yo tumaas ang boses ay “Bakit? Paano nangyari iyon? Labag sa kalooban mo ngunit pumayag ka?”

“H-hindi ako makaayaw tol e… Mahirap ang kalagayan ko tol.”

“Hindi ka makaayaw? Bakit? May utang ka ba sa kanya? Tinakot ka ba niya? May nagawa ka bang dapat mong ikatakot sa kanya?”

“W-wala! Wala!” ang mistulang may halog pagkagulat niyang sagot. “Ano bang puwede kong gawin na dapat kong ikatakot ko sa kanya?”

“Ewan ko sa iyo... Pero bakit hindi ka makaayaw?”

Natahimik siya. 

“Ano kuya?”

“A-ako ang nagsabi sa kanya tol tungkol sa sikreto natin… na ikaw ang tunay niyang chatmate at mahal mo siya. Naisiwalat ko iyon dahil napansin kong sa akin na siya dumidikit e. At na-konsyensya na rin ako dahil ang buong akala niya ay ako nga ang chatmate niya. At ayaw kong tuluyan siyang ma-in love sa akin tol. Ayokong lalong maging magulo ang sitwasyon at masaktan ka. Nagpaka-honest ako sa kanya at sinabi ko, deretsahan, na hindi ako papatol sa kanya at na kung maaari ay ikaw pagtuunan niya ng pansin. Pinakiusapan ko pa siya na ligawan ka dahil ayokong mabigo at masaktan ka lalo pa’t siya ang kauna-unahang taong minahal mo…”

“Pagkatapos?” pagsingit ko noong huminto siya sa pagsasalita.

“Ngunit nasaktan siya sa nalaman. Nagalit. Niloko lang daw natin siya. At doon inamin niya na may naramdaman na siya para sa akin. At niligawan niya ako. Ngunit hindi ako nagpadala. Iginiit ko pa rin na ayokong pumasok sa ganyang relasyon at lalo na sa kanya na minahal mo. At marahil ay nakita niyang matigas ang panindigan ko, nakipag deal siya sa akin: papayag siyang ligawan ka, makipagrelasyon siya sa iyo ngunit ang kapalit ay ang pagkakaroon namin ng ugnayan, ng relasyon. At kung umayaw naman ako, hindi na niya tayo papansinin, at isusumbong daw niya ako sa iyo na siyang nagsabi sa kanya sa lahat upang magalit ka sa akin. Natakot naman ako. Ayokong magalit ka sa akin. Kaya, wala akong choice, kundi ang pumayag… para maging Masaya ka at upang hindi ka magalit sa akin. Iginiit ko na lang sa isip na katawan ko lang naman siguro ang habol niya at walang mawawala sa akin. Ngunit nitong huli, nakonsyensya na rin ako. Alam kong mali eh… may relasyon kami at may relasyon din kayo. Parang trinaydor ko ang sarili kong kapatid…” 

Napahinto muli si kuya, an boses ay nag-crack at napansin ko ang mga namuong luha sa kanyang mga mata.

Hinaplos ko ang kanyang pisngi, ang isang kamay ko ay inilingkis sa kanyang katawan.

“At hindi ko na rin masikmura tol ang pakikipag-sex sa kanya… at ang mga pinaggagawa niya sa akin, dagdagan pa nang pagkagalit mo na rin sa akin noong mahuli mo kami sa resort. Palagi niya akong pinapapunta sa kanya at kapag hindi ako pupunta, tatakutin niya akong hihiwalayan ka niya at isiwalat sa iyo na may relasyon kami upang magalit ka sa akin…” at tuluyan nang pumatak ang mga luha ni kuya.

Tahimik. Di ko lubos maisalarawan ang naramdamang awa para sa kuya ko. Pinahid ko na lang ang mga luhang dumaloy sa kanyang mga mata.

“Tuso si Zach, tol. Magaling magkunwari... Natandaan mong sinabi ko sa iyo na layuan mo siya? Gusto ko kasing sana ay turuan mo ang sariling kalimutan siya upang ay makalibre na tayo sa kanya. Ngunit mahal mo naman kasi siya e… Kaya, inintindi ko na lang.”

“S-sorry kuya… hindi ko kasi alam e. Hindi ko nga maintindihan kung bakit bigla kang naghihigpit sa akin. Sana sinabi mo sa akin ang lahat.”

Binitiwan niya ang isang ngiting-pilit. “Alam ko namang hindi mo ako paniniwalaan e. Dahil sobrang mahal mo siya.” 

“K-kaya ka ba nakapagdesisyong umalis kuya?”

“Oo tol… pakiramdam ko ay wala na akong ginawang tama. Parang ako pa ang naging kontrabida. Masamang-masama ang loob ko at ibayong galit ang nararamdaman ko kay Zach sa pagmamanipula niya sa atin. Kaya, napagdesisyonan kong makabubuting aalis na lang at hayaang ikaw mismo ang makadiskubre sa lahat. Subalit noong nasa airport na ako, sumagi din sa isip ko ang takot na baka ano ang gagawin niya sa iyo kapag nalaman niyang umalis ako. Ayokong mapahamak ka. Ayokong may mangyaring masama sa iyo…”

At sa parteng iyon, hindi ko na napigilan ang sariling yakapin ng mahigpit si kuya. Sobrang naawa ako sa kanya at sobrang na touch ako sa ginawa niya. Mahal talaga ako ng kuya ko at handa niyang gawin ang lahat upang lumigaya ako. Hinalik-halikan ko ang pisngi niya. Mistula akong isang musmos na naglalambing sa kanyang tatay. 

Hinayaan naman niya ako. 

“Hindi mo pala natanggap ang mga texts ko kuya?” tanong ko, paglihis sa topic.

“Kanina lang noong dumating ako at binuksan ko uli ang cp ko. Kaya imbes na sa kwarto ko ako dumeretso, sindya kong dito na sa kwarto mo para i-sorpresa ka. Natuwa kasi ako sa nabasa kong alam mo na ang lahat...”

“T-talaga kuya?

Tumango siya.

“Masaya ka?” tanong ko uli.

“Oo tol. Libre na tayo ngayon kay Zach… Wala na akong dapat alalahanin pa para sa iyo.” Napahinto siya. “Ikaw, masaya ka ba talaga na hiniwalayan mo si Zach?” dugtong niya.

“Uhmmmmm. Masakit pa rin pero nandito naman ang kuya ko eh. Mas mahal ko yata ang kuya ko kesa kanya.”

Kitang-kita ko naman ang abot-tengang ngiti ni kuya sa narinig. “Talaga lang ha?” sambit niya.

“Talagang-talaga!” sagot ko rin.

At bigla siyang tumayo, hinila ang aking kamay upang tumayo na rin. At noong pareho na kaming nakatayo, bigla ba naman akong kinarga sa kanyang mga bisig na mistulang isa akong bride na kinarga ng kanyang groom. “Waaahhhh!!! Bakit mo ako kinarga?” sigaw ko.

“Wala! Tuwang-tuwa lang ako. Awwwoooooooohhhhhhh!” sigaw niya habang nagtatawa. Sobrang ingay at saya naming dalawa sa tagpong iyon.

Lumabas kami ng kuwarto at kumain. Nandoon din sina mama at papa na tuwang-tuwa sa hindi inaasahang pagbago ng desisyon ni kuya. Noong tanungin ni mama kung bakit naisipan niyang hindi tumuloy, sinagot na lang niyang, “Masaya na ako sa pamilyang ito ma. Wala na akong mahihiling pa. Hindi na kailangang maghanap pa ako ng ibang pamilya…”

Na ikinatuwa naman ng aking mga magulang. Sa pagkataong iyon, ramdam ko ang panumbalik ng dating saya at sigla ng aming pamilya…

Pagkatapos naming kumain at magkuwnetuhan, bumlik na kami sa kanya-kanyang kuwarto. Habang paakyat na kami ni kuya sa second foor kung saan nandoon ang aming kuwarto, pakiramdam ko ay may nag-udyok sa aking isipan na hikayatin siyang doon muna sa kuwarto ko. Ngunit may sumaging pagkahiya din sa isan gparte ng utak ko na siyang pumigil upang sabihin iyon kay kuya. Tila may naghilahan sa loob ng aking utak. At ang nanalo ay ang pabayaan n alang si kuyang dumeretso sa kuwarto nito.

Noong makapasok na kami sa aming kanya-kanyang kwarto, bigla kong naalala ang butas na silipan ko. Dali-dali kong tinungo ito at sinilip ang ginawa ng kuya ko sa loob ng kuwarto niya.

Pagkapasok na pagkapasok niya ay agad itong naghubad ng t-shirt at pantalon, tanging ang puting brief na lang ang natirang saplot sa kanyang katawan. Tilang may koryente naman gumapang sa buo kong katawan sa pagkakita noon lalo na noong mapako ang aking paningin sa kanyang malaking bukol sa harapan. Hindi ko maiwasang hindi mag-init. Sobrang kaakit-akit talaga ang porma ng katawan ni kuya, makinis na maputi ang balat, well-proportioned ang katawan… flawless! Mistula akong isang batang walang pera na ang tanging nagagawa na lamang ay ang tumingin at tulo-laway na nagnanasa sa nakikitang mapanuksong masarap na ice cream.

Tumayo muna siya sa harap ng salamin, itinutok ang mga mata sa mukha niya na mistulang may tsinitsek na dumi o tagiyawat ba, at pagkatapos ay hinaplos ito ng kanyang kamay. Tumagilid, tapos sa kabila naman…

Pagkatapos, pumuwesto na siya sa sahig at nagpush-ups. Nakatatlong sets din siya na may mahigit tigpi-50 na repetitions. Pagkatapos, sit-ups naman na may tatlong sets din at mahigit tig-100 na repetitions. At ang pinakahuli ay ang dumbbells… 

Syempre, sobrang aliw ako sa napanood na isang hunk na nag-i-exercise na walang ibang saplot kundi ang kanyang brief. Sarap na sarap ako sa panonood kay kuya.

Maya-maya, pinunasan na niya ang kanyang pawis at naupo sa gilid ng kama. At pagkatapos ng may 15 minuto, tumayo siya, tinanggal ang brief, inihagis ito sa lagayan ng labahan at pumasok na sa banyo. Grabe, para akong lalagnatin sa nakitang malaking pagkalalaki niyang nakalambitin sa kanyang harapan.

Wala pag 15 minutes, nakita ko na agad siyang lumabas ng banyo, nakatapis na ng tuwalya. Timumbok ang drawer ng mga brief niya at kumuha ng isa, tinanggal ang tuwalya atsaka isinuot ang itim na boxers shorts. Iyon lang ang suot niya. Sobrang nakakabighani ang porma ng katawan ng kuya ko. Halimaw ang dating. Nakakapanghilakbot sa sarap.

Pagkatapos, tinumbok naman niya ang mahiwagang drawer kung saan nakatago ang mahiwagang litrato. Inikot niya uli ang lock nito at noong makuha na ang litrato, tinitigan niya ito at pagkatapos, hinalikan. Dating gawi. Pagkatapos, isinilid niya uli ito sa drawer atsaka ini-lock. Syempre, muli na namang umukit sa isip ko ang tanong kung sino ba talaga ang may-ari ng litratong iyon. Siguro naman hindi si Zach. May secret lover ba siya? Hindi kaya papa niya iyon?

Kinuha niya ang remote sa ibabaw ng TV monitor niya, nagsalang ng bala sa dvd player, pinatay ang ilaw, hinayaang ang maliit na sinag na nanggaling sa lampshade niya ang nagbigay ng munting liwang sa silid.

Habang nagsimulang umikot ang pelikula sa TV monitor, naaninag ko namang humiga si kuya sa kanyang kama, hinila ang kumot at itinakip ito sa kanyang pang-ibabang parte ng katawan hanggang sa dibdb niya.

Hindi ko masyadong makita ang palabas, may kalayuan na kasi ito sa dingding. Ngunit sigurado akong isa itong bold na palabas.

Inaninag ko pa nang maigi si kuya habang nakatihaya siya. Ang isang kamay niya ay isiniksik sa ilalim ng kumot kong saan nandoon ang malaking umbok ng kanyang harapan. At naaninag kong nilalaro nga ni kuya ang sarili! Nagpaparaos siya!

Sa nasaksihan, hindi na naman ako magkmayaw sa kung ano ang gagawin. Nag-iinit ang aking kalamnan at pakiramdam ko ay gusto kong makisali sa ginagawa ng kuya ko. Para akong matatae na hindi alam kung nasaan ang kubeta. Parang may gustong kumawala sa kaloob-looban ko na ang tanging makakapagbigay-lunas lang ay ang pagsali sa ginagawang pagpapaligaya ni kuya sa sarili.

At naalimpungatan ko na lang na lumabas ako sa aking kuwarto at dali-daling tinungo ang katabing pinto ng kuwarto ni kuya na sa pagmamadali ay mistulang may humahabol sa akin. Kumatok ako. Mabilisan. 

Maya-maya bumukas ng bahagya ang pinto niya, si kuya ang nanatili sa loob ng madilim-dilim na kwarto. Nakatapis siya ng puting tuwalya, mababang-mababa ang pagkatapis niya na mistulang sinadyang idinisplay ang kanyang sculpted na chest, abs, at oblique muscles sa gilid ng kanyang trunk na sa sobrang baba ng kanyang pagkatapis, halos umusli na rin ang mga balahibo sa kanyang ari.

Noong makita ako na siyang kumatok, ang nasambit niya ay, “Tol naman… matutulog na ako e!” kamot-kamot ng isang kamay ang kanyang ulo, halatang nainis sa pagkaistorbo ko sa kanya.

Hindi ako nakasagot agad. Tulala pa rin ako sa nasaksihang nakabibighaning katawan ng kuya ko. Itinutok ko ang aking mga mata sa kanyang harapan na natakpan na bagamat natakpan ng tuwalya, bakat na bakat pa rin at tirik na tirik ito tanda ng tigas na tigas pa rin niyang pagkalalaki gawa ng pagpapaligaya niya sa sarili.

At noong mapansing nakatitig ako doon, napatingin na rin siya sa harapan niya at pagkatapos ay tiningnan ako. “Hoy! Anong tinitingnan-tingnan mo d’yan!” sabay batok sa ulo ko. Marahil ay napahiya siya na bagamat naka-tapis siya, bumabakat pa rin ang naghuhumindig niyang pagkalalaki.

Binitiwan ko naman ang isang ngiting-pilit. “W-wala kuya! Wala!” ang sagot ko, pilit na itinago ang kiliting naramdaman dulot ng pagkakita ko sa kanyang magandang hubog na katawan at malaking bukol sa kanyang harapan.

“Wala??? Sigurado ka??? Alam ko meron e!” ang sarcastic na sagot niya. Alam kong alam ni kuya ang mga ganoong tingin. Maraming beses na kaya siyang pinag-tripan ng mga bakla, o kahit mga babae. Nasabi niya rin sa akin ito, na alam na alam niya sa tingin pa lang ng isang tao kung may pagnanasa ito sa kanya.

Napa-“Ammfffffff!” naman ako. Nahiya ba na nahuli? Pero deny-to-death pa rin ako. “Ewww!” Experssion ko kunyari. “Marami na kaya akong nakitang mas maganda pa d’yan.”

Natawa siya ng malakas. “Baka itong sa taas, marami kang nakikitang mas maganda” sabi niya habang hinaplos ang kanyang dibdib pababa hanggang sa ilalim ng pusod. “Pero itong sa baba…” turo niya sa kanyang nakatirik na harapan “…baka sa akin lang ang may ganyang laki.” Ang pagmamayabang pa niya.

“Ewwwwwwnessssss ka kuya!!! Grabe!” ang sambit ko, bagamat may naramdaman akong magkahalong kilig at libog sa obvious na pang-aakit niya.

Natawa uli siya. “O ano bang kailangan mo? Kung wala naman pala? Matulog na ako. Istorbo ka!” sambit niya noong maisipan niya uling tanungin ako kung ano ang dahilan ng aking pagkatok.

“D’yan ako matulog” sabay turo ko sa loob ng kanyang kuwarto. 

Napatingin naman siya sa loob ng kanyang kuwarto, marahil ay nagulat. “Sa kuwarto ko?” pagklaro niya sa sinabi ko.

“O-opo.” 

“Bakit?”

“Di ba wala nang bawal sa akin na tumabi sa iyo? Atsaka, na-miss kita kuya e… Antagal na kaya kitang hindi nakatabi sa pagtulog.” 

Napatitig siya sa akin. Nag-isip. At maya-maya ay hinablot bigla ang buhok ko sabay sabing, “O, sige na nga! Pasok!” at noong makapasok na, inilock kaagad ang pinto.

Napakamot na naman ako sa ulo ko sa sakit ng paghablot niya dito. Ngunit natuwa na rin ako dahil pumayag siya. Dali-dali akong humiga sa kanyang kama habang sumunod din siyang nahiga, hinila ang kumot niya at itinakip sa katawan sabay hagis sa tuwalyang nakabalot sa beywang niya sa sahig.

Hindi ko maiwasang hindi makiliti sa na-imagine na hubad niyang katawan sa ilalim ng kanyang kumot. Bigla kong naramdaman ang mabilis at malakas ng pagkabog ng aking dibdib.

“Nanood ako ng bold” sambit niya sabay pindot sa remote, ipinagpatuloy ang naudlot na eksenang pinanood niya.

“Manood din ako kuya!” sagot ko.

Hindi siya kumibo nanatiling nakatutok ang mga mata niya sa pelikula habang ang isang kamay ay naaninag kong isiningit niya sa ilalim ng kanyang kumot at mistulang nilalaro ang kanyang pagkalalaki.

At sa pagkakataong iyon, may nangyari na naman sa amin ng kuya ko. 

Aaminin ko, may guilt din akong naramdaman. Nahihiya, naiilang. May pakiramdam na nasasagwaan din. Ngunit pilit na iwinaglit ko na lang ang pakiramdam na iyon gawa nang wala naman talaga kaming relasyon. Kumbaga mas nanaig pa rin ang kiliti, ang kilig, ang sarap, ang naramdamang pagnanasa para sa kuya ko. Inisip ko na lang na isang laro lang ang lahat, isang pag-iexperimento, parte ng learning experience. At ang pagmamahal na naramdaman ko para sa kuya ko ay bilang sa isang tunay na kuya lang; wala nang iba At isiniksik ko na lang din sa isip na ganoon din ang nararamdaman ng kuya ko para sa akin. 

Kinabukasan, nagising ako noong naramdaman kong may dumampi sa aking pisngi. Si kuya! At hinalikan niya ang pisngi ko. “Good morning bunso!” ang bati niya. 

Napaunat ako at noong tiningnan ko siya, nakayukong nakatitig ito sa aking mukha ang ngiti ay nakakabighani. Grabe, pamatay talaga ang ngiti niya! 

At dahil sa nabighani talaga ako sa kanyang ngiti na iyon, habang nasa ganoong nakayuko siyang posisyon, hindi ko maiwasang hindi ilingkis ang aking mga bisig sa katawan niya. At dahil sa pagyakap ko sa kanya, napasampa siya sa ibabaw ng aking katawan. Hinahalik-halikan ko na rin ang pisngni niya. “Mwah! Mawah! Mwah!”

Hinayaan lang niya ako. Ansarap talaga ng pakiramdam. Parang magsing-irog kami na hindi ko mawari...

“Kain na tayo. Umalis na sina mama at papa, maagang-maaga at may lakad pa. Ako na lang daw ang maghanda ng pagkain natin. Tara na, sabay na tayo. Nakahanda na ang hapag-kainan.” Sabi niya.

Ewan., Pero naninibago talaga ako sa inasal niyang iyon. Kasi dati, hindi naman talaga iyan naghahanda sa kusina. Yayayain na lang siyang kumain kapag naihanda na ni mama ang hapag kainan. Minsan nga ang tagal-tagal pa niyang gumising at mapupudpod muna ang kamay ko sa kakakatok sa pinto niya. Atsaka, hindi siya marunong magluto. “Milagro!” Sigaw ng utak ko. “Ikaw talaga ang naghanda kuya?” tanong ko.

“Oo. Kaya tara na, tikman mo inihanda ko”

Kaya dali-dali akong bumalikwas, dumeretso sa kwarto ko at mabilisang naligo. At wala pang sampung minuto ay nasa kusina na ako. Naghintay si kuya. “Waaahhh!” Sigaw ko noong makita ang inihanda niya. Hotdog, ham, tinapay, gatas at may isang maitim na piniritong hindi ko maintindihan.

“Ano to?” Tanong ko sa kanya sabay turo sa piniritong nangingitim.

“Kainin mo lang eh. Masarap iyan.” Sagot naman niyang obvious na iniiwasang magtanong pa ako.

“Ah... Ok.” sagot ko na lang.

Nong magsimula na akong kumain, nakatingin lang si kuya sa akin. Wala naman akong napansing kakaiba habang kumuha ako ng sliced bread atsaka iyong hotdog at ham. Ngunit noong tinikman ko ang nangingitim na pinirito niya, halos hindi ko mapigilan ang sariling hindi matawa dahil sa omelet pala iyon at kung bakit nangingitim ay nasunog pala at nilagyan pa niya ng toyo. Kaya noong matikman ko, sobrang alat nito na hindi maintindihan ang lasa!

Pakawalan ko na sana ang malakas na tawa noong binantaan niya ako, “Sige tumawa ka at maglalanding sa mukha mo itong kamao ko!” bagamat ang mukha niya ay tila matatawa na rin.

Ngunit hindi ko napigilan ang sarili at tuluyan na akong natawa sabay sambulat sa mesa ng mga pagkaing naisubo ko na sa bibig ko. At ang sunod na nagyari ay naghabulan kami ni kuya habang inaasar ko siya, “Grabe talaga ang naimbento mong omelet kuya! Ngayon lang ako nakatikim ng ganong klaseng omelet! Guiness record sa alat at sa kulay! Isa kang alamat kuya! I-apply natin yan kuya ng intellectual property upang huwag nakawin!”

Na sinagotr naman niya ng, “Kapag naabutan kita dila lang ang walang latay sa iyo!”

Nakakabingi ang ingay ng aming tawanan at harutan. Hanggang sa umabot ang habulan namin sa loob ng kwarto ko at doon magpangbuno kami. At syempre, dahil malaki siya at malakas, ako ang napi-pin down at talo. 

“Give up na ako kuya! Give up na ako!” sigaw ko, habol-habol ang paghinga.

“Give up ka na? Talaga? Ha?” ang pananakot niya habang nakadagan sa katawan ko ang katawan niya, hindi ako makakilos.

“Opo! Hindi ko po sasabihin kina mama na may naimbento kang isang pang guiness record na omelet!” 

“A ganoon!” sabay kagat naman niya sa aking puson at tyan nangigigil baga.

“Aray ko poooooo!!! Kuya!!!!! Tama na po kuya! Tama na pooooooo!!!!” sigaw ko habang di magkamayaw sa pagtatawa dahil sa magkahalong kiliti at sakit sa pagkakagat niya sa akinng katawan…

Sobrang saya ko sa tagpong iyon at sa muling pakabalikan n gaming closeness.

Kaya, simula noon, balik-normal na uli ang takbo ng aming samahan. At pagdating ng gabi, regualr ko na ring sinisilipan si kuya. Ang saya-saya!!!

Hanggang sa kasisilip ko, may isang bagay akong natutunang gawin habang ganyang sinisilipan ko siya: ang magpapaligaya sa sarili.

Ewan. Abnormal na ba ako? Nalilito na rin talaga ako. Hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit. Ngunit masarap kasi atsaka, wala namang nakakaalam.

Isang gabi habang sinisilipan ko ang kuya ko, may napansin ako sa kanya. Kagagaling lang niya sa labas noon, nagshopping. Pagpasok na pagpasok niya sa kuarto ay agad akong sumilip.

Naka stone-wahsed straight-cut jeans at putting v-neck shirt si kuya. Pagkatapos niyang ilatag sa tabi ang pinamiling mga gamit, binuksan niya ang kanyang laptop at inilagay ito sa gilid ng kama. Nakatalikod sa akin ang laptop niya at siya, habang nakaharap sa laptop niya, ay nakaharap din sa akin. May ikinabit siyang wire dito at may mga pinindot, hinintay marahil ang connection. At noong naka connect na marahil at lumabas na ang kung ano man iyong pinanood niya, tinanggal ang kanyang suot na t-shirt, kinuha ang isang parang wrist band na kulay puti at isinuot ito sa kanyang leeg at pagkatapos, pinatugtog ang stere at bigla nalang siyang nagsasayaw na parang isang macho dancer!

Tawa nang tawa ako sa di inaasahang ginawa niya. May mga 10 minuto siguro siyang nagsasayaw. 

Hanggang sa binuksan niya ang butones ng fly niya, at pagkatapos ay ang zipper at tumambad ang boxers shorts niyang may red and white na stripes. Tapos, kinuha niya ang pulang pang bench exercise niya at parang may ka sex siyang babae na nakahiga doon at sumampa siya ditto at iginiling pa ang kanyang harapan. Grabe, ang galing niyang gumiling! 

Pagkatapos noong mistula namang nag pole-dancing siya habang tuluyan na niyang ibinaba ang kanyang pantalon at ang natirang saplot ay ang kanyang boxers na may red-and-white stripes. At parang nanunuksong ibababa ang garter noon hanggang sa parte kung saan makikita na ang bulbol niya. Paminsan-minsan din ay isisngit niya ang kanyang daliri sa ilalim ng kangyang ari hinimas-himas ito. Hanggang sa bakat na bakat na ang bukol sa kanyang harapan at patuloy pa rin ang kanyang panunukso, ang mga mata ay nakatutok sa screen, ang mukha ay minsan seryosong parang sa isang modelo ng porn video na nang-iinggit sa viewers at nasasarapan. 

Tawa pa rin ako ng tawa. Minsan ay nagkakasabay pa ang aming mga tawa. “Ano kaya iyon? May chatmate ba siya?” ang naitanong ko tuloy sa sarili. “At kung mayroon man, sino kaya siya? May pinakitaan ba siya? O inirecord lang niya ang kanyang ginagawa?” Andami pala talagang kabulastugan ang kuya ko.

Ngunit dahil sa nasasarapan ako sa aking nakikita, di ko maiwasan ang laruin ko ang sarili ko habang patuloy na pinanood ang ginawa ni kuya. 

Maya-maya, namangha naman ako sa nakitang ginawa ni kuya. Tuluyan na niyang inalis ang kanyang boxers shorts, umupo sa silya at nilaro-laro ang sarili! 

(Itutuloy)